Σάν χθές, ἔμαθα τό τραγικό νέο
Μέ τά ἀκουστικά τοῦ ραδιοφώνου στά αὐτιά, στό στούντιο, στό «Κανάλι Ἕνα» τοῦ Πειραιᾶ, τότε πού τά δημοτικά ραδιόφωνα σάρωναν σέ ἀκροαματικότητα καί ποιότητα.
Τόν Παῦλο Μπακογιάννη τόν εἶχα διευθυντή στό «Ἕνα» καί μοῦ εἶχε ἐμπιστευθεῖ τά «παραπολιτικά». Καί σέ ἕνα περιοδικό τά «παραπολιτικά» πρέπει νά ἀντέχουν, νά μήν τά δεῖς ἀλλοῦ δημοσιευμένα μέχρι νά κυκλοφορήσει τό ἔντυπο.
Εἶχε τόν τρόπο νά σέ κάνει νά δουλεύεις γιά τό ἔντυπο μέ ὅλη σου τήν καρδιά. Ἄνθρωπος μέ πολλά ταλέντα καί χιοῦμορ.
Συμφώνησα μέ τήν στάση τῆς οἰκογένειας στό θέμα τῆς (μή) μετονομασίας τοῦ σταθμοῦ τοῦ «Μετρό». Ἀλλά μέ πιάνουν τά μπουρίνια μου, ὅταν βλέπω μπροστά μου τήν ἄτολμη φιλελεύθερη παράταξη νά παρακολουθεῖ ἀπαθής τά «κόλπα» τῆς ἀριστερᾶς (κυρίως τῆς δῆθεν), σέ ἀνάλογες περιπτώσεις.
Τό νά δώσουμε, ὅμως, στήν ὁδό Γλάδστωνος τό ὄνομα νεαροῦ «ἀκτιβιστῆ», ἐπειδή τό σκαρφίστηκε ἡ ἀριστερά, (ἡ δῆθεν), ἐντελῶς τυχαῖα, λίγες μέρες (ὧρες μᾶλλον) ἔπειτα ἀπό τό «σούσουρο» πού ξεσηκώθηκε μέ τό θέμα τοῦ σταθμοῦ τοῦ «Εὐαγγελισμοῦ», τό θεωρῶ ἀκραῖο λαϊκισμό καί ὑποκρισία.
Ὄχι μόνο ἐπειδή ὁ Γλάδστων (Gladstone) ὑπῆρξε σημαίνουσα γιά τήν ἱστορία τῆς νεότερης Ἑλλάδος φιλελληνική μορφή, ἀλλά, βρέ παιδί μου, ἡ ὅλη ἱστορία μέ τόν «ἀκτιβιστή» –ὁ ὁποῖος ἔπεσε θῦμα βίας, δέν χωρεῖ ἀμφιβολία– οὐδόλως προσφέρεται γιά τέτοια μεγαλεῖα. Κατακριτέα κάθε μορφή χρήσεως βίας, ἀλλά νά μήν χαθεῖ καί τό μέτρο, ἔ;
Ἀλλά ἔτσι ἐνεργεῖ ἡ ἀριστερά καί κυρίως ἡ «δῆθεν». Ψάχνει γιά πρόσωπα, γύρω ἀπό τά ὁποῖα μπορεῖ νά χτίσει ἕναν μῦθο. Κι ὕστερα, ὅταν δέν τούς χρειάζεται, τούς ἀφήνει στήν λήθη. Ὅπως ἕνα παλληκαράκι γεμᾶτο ζωή, θῦμα τῆς βίας στά «Ἰουλιανά» τοῦ ’65 (δέν ἀναφέρω τό ὄνομά του ἀπό σεβασμό.) Μέχρι καί τραγούδι τοῦ ἔγραψε ὁ Μίκης, ἀλλά τόν θυμοῦνται πιά ἐλάχιστοι, κι αὐτοί μέ κόπο…
Ἡ «δεξιά», ὅμως, τί ἔχει καί δέν μπορεῖ νά ἀναδείξει τίς δικές της προσωπικότητες μέσα ἀπό ἀνάλογα γεγονότα; Γιατί οἱ «δεξιοί» ἀντιστασιακοί κατά τῶν Γερμανῶν, κατά τήν διάρκεια τῆς Κατοχῆς, δέν ἔτυχαν τῆς προσοχῆς τῶν ὁμοϊδεατῶν τους;
Γιατί π.χ. ὁ Ψαρρός λησμονήθηκε τόσο γρήγορα; Γιατί ὁ Δαβάκης ἔχει σχεδόν λησμονηθεῖ καί τό ὄνομά του δέν ἀναφέρεται πλέον στίς ὁμιλίες τῶν δασκάλων πρός τούς μαθητές τήν 28η Ὀκτωβρίου;
Γιατί λησμονήθηκε ὁ στρατηγός Κατσιμῆτρος; Γιατί ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς παραλείπεται ἐπιμελῶς ἀπό τίς ἀναφορές κατά τόν ἑορτασμό τῆς 28ης Ὀκτωβρίου; Γιατί οἱ ἀριστεροί «κυνηγοῦν» τίς παρελάσεις, ἐνῶ ἐκστασιάζονταν μέ ἐκεῖνες τίς χασμουρητοφόρες παρελάσεις στήν «Κόκκινη πλατεῖα» τῆς Μόσχας;
Ἰδού μερικά ἀπό τά ἐρωτήματα πού θά ἔπρεπε νά τεθοῦν σέ κάποιο ἀπό τά «πάνελ» σέ μιά ἀπό τίς πολλές καί ποικιλόμορφες ἐκδηλώσεις, τίς ὁποῖες ὀργανώνουν κινήσεις προσκείμενες στήν Φιλελεύθερη Παράταξη.
Ἐν τάξει, νά συζητοῦν γιά τήν Παγκοσμιοποίηση καί γιά ἄλλες σύγχρονες τάσεις, ἀλλά νά μήν ξεχνοῦν μέ ποιά βάρκα ἀρμενίζουν στόν ὠκεανό τῆς πολιτικῆς. Δέν εἴπαμε νά ψάχνουν –ντέ καί καλά– γιά «ἥρωες», ἀλλά νά τιμοῦν ἐκείνους πού ὑπάρχουν ἤδη!
