Καθώς τό κατάμεστο Ὠδεῖο ἄδειαζε σιγά-σιγά…
… αἰσθάνθηκα ὅτι κάπου, ἀπό ψηλά, ὁ Μάνος Χατζιδάκις χαμογελοῦσε…
Ἡ Κρατική Ὀρχήστρα Ἀθηνῶν εἶχε ἀποσυρθεῖ, ἀπέμενε μόνο τό ταλαιπωρημένο «πόντιουμ» (κάποιος πρέπει νά μεριμνήσει γιά τόν ἐξωραϊσμό του, τό «πόντιουμ» πρέπει νά εἶναι ἀπό πάσης πλευρᾶς φροντισμένο) καί ἐκείνη ἡ «κουτσή» καρέκλα, στήν ὁποία κάθισε (καί κουνιόταν συνεχῶς) ὁ ὑπέροχος Τάσης Χριστογιαννόπουλος.
Ἡ βραδυά πιστώνεται στήν ἡγεσία τοῦ Φεστιβάλ Ἀθηνῶν, ἡ ὁποία ἔδωσε τήν εὐκαιρία στόν ἐξαιρετικό μουσικό καί μαέστρο Λουκᾶ Καρυτινό νά πετάξει μαζί μέ τούς «Ὄρνιθες», πού τά μαγικά δάχτυλα τοῦ Μάνου μετέτρεψαν ἀπό «μουσική γιά τούς “Ὄρνιθες” τοῦ Ἀριστοφάνη ἀπό τό Θέατρο Τέχνης» σέ μία μοναδικῆς ὀμορφιᾶς καί ἐμπνεύσεως «καντάτα», τήν ὁποία μᾶς προσέφερε ἡ ΚΟΑ, μαζί μέ τό μοναδικό «Χαμόγελο τῆς Τζοκόντας». Εἶχα τήν θεία τύχη (εὐγνωμονῶ τόν πατέρα μου) νά εἶμαι παρών -μαθητής ἀκόμη στό Δημοτικό- στήν ἱστορική παράσταση τῶν «Ὀρνίθων» στό Ἡρώδειο.
Καί χθές, κλείνοντας τά μάτια, ἔβλεπα στήν ὀρχήστρα τόν Χατζημάρκο, τόν Οὐδινότη, τόν νεαρό τότε Φέρτη, τόν Λαζάνη, τόν Μπάκα, τόν Κουγιουμτζῆ ἀλλά καί τόν Ρῶτα, τόν Τσαρούχη, τήν Ραλλοῦ Μάνου, τόν Κούν, ὅλη ἐκείνη τήν θεία συντροφιά, πού ἀπογείωσε τό Ἑλληνικό Θέατρο στήν ἐποχή τῶν σεισμικῶν ἀλλαγῶν… Κι ὅταν ἔβλεπα τόν Χριστογιαννόπουλο νά λικνίζεται καί νά «κελαηδάει» «τιοτίξ-τιοτίξ», ἔχοντας γίνει «ἕνα» μέ τόν ρόλο, τόν φανταζόμουν μέ ἐκεῖνο τό ὑπέροχο κοστούμι τοῦ Τσαρούχη κι ὄχι μέ τό αὐστηρό μαῦρο πού φοροῦσε. Ἐλπίζω νά «γύρισε» τήν συναυλία ἡ ΕΡΤ καί νά τήν ἀπολαύσει ὅλος ὁ κόσμος!
Εἶχε προηγηθεῖ ἕνα ὑπέροχο «Χαμόγελο τῆς Τζοκόντας», ἐκείνη ἡ ἁγία περιπέτεια τοῦ Μάνου στήν Νέα Ὑόρκη, σέ παραγωγή τοῦ μέγιστου Κουΐνσι Τζόουνς (ὁ πρῶτος μου μεγάλος δίσκος μαζί μέ τό ἄλμπουμ τῶν Beatles), τοῦ ὁποίου οἱ παρτιτοῦρες χάθηκαν μυστηριωδῶς καί εὐτυχῶς βρέθηκε τό θεῖο χάρισμα τῆς Ἰρίνα Βαλεντίνοβα, πού «ἄκουσε» καί κατέγραψε τήν μουσική τοῦ Χατζιδάκι δίχως νά τῆς ξεφύγει νότα! Εὐγνώμονες, Βαλεντίνοβά μου! Ὁ Καρυτινός (κεφάλαιο πλέον πολύτιμο) «πείραξε» ὅσο ἔπρεπε τό ἔργο καί, καθώς βλέπαμε νά «Ἔρχονται τά σύννεφα» πάνω ἀπό τήν «Παρθένα τῆς γειτονιᾶς μου», ἀπογειωθήκαμε καί φτάσαμε στό φεγγάρι! Φύγαμε ἀπό τό Ἡρώδειο, βαδίζοντας ἐπάνω σέ ἕνα πάπλωμα αἰσιοδοξίας. Μέσα σέ μία ἀτμόσφαιρα τοξικότητας, πού δημιουργοῦν οἱ ἀγοραῖες παρεμβάσεις στά θέατρα, ἡ μουσική τοῦ Χατζιδάκι καί οἱ κόποι τοῦ μαέστρου καί τῶν ἑρμηνευτῶν δέν ἐπέτρεψαν σέ κανένα σημεῖο τήν ὅποια παρεκτροπή! Μοναδική παραφωνία οἱ «βερμοῦδες» καί τά «τσόκαρα» κάποιων -δυστυχῶς καί «ἐπωνύμων»- θεατῶν. Δέν πηγαίνουμε στό «Ἡρώδειο» μέ τά σώβρακα! Ἄς ξανασκεφθεῖ ἡ διοίκηση τοῦ Φεστιβάλ τόν ἁπλό ἀλλά αὐστηρῶς τηρούμενο ἐνδυματολογικό κώδικα. «Φάλτσο» καί οἱ τεχνικοί, πού ἐμφανίζονται στήν ὀρχήστρα μέ «κοντοβράκια».
Ὁ χῶρος -ὅπως καί κάθε χῶρος πού ὑπηρετεῖ τόν πολιτισμό- ἀπαιτεῖ σεβασμό. Δέν μποροῦμε νά βάλουμε «ξαπλῶστρες» στό Ἡρώδειο οὔτε νά χρεώνουμε 15.000 εὐρώ τά «πρῶτα τραπέζια»… Ἡ βραδυά ἦταν μαγική.
Ὀφείλουμε συγχαρητήρια σέ ὅλους ὅσοι συνέβαλαν σέ αὐτό. Καί σέ ἐμᾶς, τούς θεατές, πού φερθήκαμε ἄψογα!
