Πολλά καί ἐνδιαφέροντα εἶπε ὁ ἐφοπλιστής Πάνος Λασκαρίδης…
… πού διετέλεσε πρόεδρος τῆς Ἑνώσεως Εὐρωπαίων Ἐφοπλιστῶν, σέ συνέντευξη πού ἔδωσε στήν «Ναυτεμπορική». Πολλά καί σημαντικά, τά ὁποῖα ἔχουν τήν δική τους σημασία, στήν κρίσιμη καμπή στήν ὁποία βρίσκεται σήμερα ἡ ἑλληνική ἀλλά καί ἡ παγκόσμιος Ἐμπορική Ναυτιλία.
Ἀναφερόμενος στίς σχέσεις τῆς ἑλληνικῆς Ναυτιλίας μέ τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, τόνισε ὅτι καλά θά κάνουμε νά διαλύσουμε ἕναν μῦθο. «Δέν μᾶς ζηλεύουν οἱ Εὐρωπαῖοι ἐφοπλιστές, οὔτε μᾶς κατηγοροῦν. Μήν κοιτᾶτε τί ἔλεγε ὁ Σόιμπλε. Ὁ Σόιμπλε κατηγοροῦσε καί τούς Γερμανούς ἐφοπλιστές. Πρέπει νά μάθουμε πῶς σκέπτονται καί πῶς ἐνεργοῦν οἱ θεσμοί στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση. Εἶναι δύσκολοι, αὐστηροί καί ἄκαμπτοι. Ἡ “Κομμισσιόν” εἶναι τό ἴδιο δύσκολη καί σκληρή. Ἀπαιτεῖται ὑπομονή καί ἐπιμονή γιατί οἱ διαδικασίες εἶναι ἀργές καί χρονοβόρες. Ὑπάρχει, ὅμως, καί ἕνα ἄλλο μεγάλο θέμα. Στήν Εὐρώπη ἔχουν ἄλλη ἀντίληψη περί τῆς ναυτιλίας. Γιά ἐμᾶς Ναυτιλία εἶναι “ὁ ἐφοπλιστής + τό πλοῖο + οἱ ναυτικοί”.
Ἐκεῖνοι θεωροῦν ναυτιλία ὅλο τό παραναυτιλιακό πλέγμα, τό cluster. Δηλαδή: Ποτάμια, λιμάνια, ναυτιλία μικρῶν ἀποστάσεων, δικηγόροι, δικαστές, ναυπηγεῖα, ἐπισκευές, ὅλη δηλαδή αὐτή ἡ δραστηριότητα πού ἐμεῖς ἀποκαλοῦμε “Παραναυτιλία”. Τό αἰσθάνθηκα ὅταν ἤμουν πρόεδρος. Ἐδῶ, γιά πολλά χρόνια, ἀγνοούσαμε τό cluster, ἀλλά τώρα τό βλέπουμε καί ἐμεῖς μέ μεγάλο ἐνδιαφέρον”. Ἐνδιαφέροντα καί ὅσα εἶπε γιά τήν ἀδυναμία ἐξευρέσεως ἑλληνικῶν πληρωμάτων καί τόν ἐπαπειλούμενο “ἀφελληνισμό” τῆς ἑλληνόκτητης ἀλλά καί τῆς ἑλληνικῆς ναυτιλίας.
“Ναί, δέν ἔχουμε Ἕλληνες ναυτικούς. Εἶναι κυρίως κοινωνικός ὁ λόγος. Δέν θέλει ὁ νέος Ἕλληνας τή θάλασσα. Τό ἴδιο καί οἱ Ἄγγλοι, οἱ Νορβηγοί, οἱ Κορεᾶτες, οἱ Ἰάπωνες, ὅλες οἱ ναυτιλιακές χῶρες. Ὅταν ἀνεβαίνει τό ἐπίπεδο τῆς ζωῆς, ἡ θάλασσα χάνει τόν κόσμο της. Σᾶς λέω τά πράγματα μέ τό ὄνομά τους. Σήμερα τά 4.500 ἑλληνικά καί ελληνόκτητα πλοῖα ἔχουν ξένα πληρώματα. Δέν πρέπει νά ὑπάρξει “Plan B”; Δέ νομίζω ὅτι ὅλοι οἱ “ξένοι” εἶναι ναυτικοί δεύτερης κατηγορίας. Πολλοί εἶναι “ἀπό τό ἐπάνω ράφι”. Αὐτούς πού ἔχουμε, πρέπει νά τούς ἐπιμορφώσουμε, νά τούς σπουδάσουμε κ.λπ. Νομίζω ὅτι νομοτελειακά, σιγά-σιγά θά λείψουν τά ἑλληνικά στελέχη καί ἀπό τά γραφεῖα. Ἤδη στήν Γερμανία, στή Δανία, στήν Ὁλλανδία, τή Νορβηγία ἕνα τεράστιο ποσοστό στελεχῶν εἶναι Πολωνοί, Ἐσθονοί, Λιθουανοί κ.ἄ. Ἄν δέν ἔχεις Ἕλληνες ἤ –ἀργότερα– Εὐρωπαίους τί θά κάνεις; Δέν μασάω τά λόγια μου. Τό μέλλον δέν εἶναι εὐοίωνο γιά τά ἑλληνικά πληρώματα. Πρέπει νά βροῦμε τήν καλύτερη λύση. Εἶναι στενάχωρη κουβέντα ὁ “ἀφελληνισμός”. Τί θά κάνουμε ὅμως; Δέν πρέπει νά βροῦμε λύση; Θά ἀφήσουμε τά βαπόρια χωρίς πλήρωμα; Ναί, νά προσπαθήσουμε νά φέρουμε Ἑλληνόπουλα στή θάλασσα, ἀλλά νά βλέπουμε καί τό ὄχι τόσο εὐοίωνο μέλλον”». Ρεαλισμός, ὁ ὁποῖος ἴσως σοκάρει, ἀλλά ἡ πραγματικότητα εἶναι ἀδυσώπητη. Ναί, δέν λένε πιά οἱ Ἕλληνες εὔκολα «μάνα, θά πάω στά καράβια». Δέν τούς τραβᾶ ἡ θάλασσα, παρά τίς πολύ καλές –ἐξωπραγματικές γιά τήν στεριά– ἀμοιβές τῶν ἀξιωματικῶν. Τό μέλλον θά εἶναι δύσκολο. Ἄς προσπαθήσουμε, ὅσο εἶναι καιρός, νά λάβουμε τά κατάλληλα μέτρα.
