«Ἔκανα τό χόμπυ μου» εἶπε ὁ Γιῶργος Προκοπίου παραλαμβάνοντας τό βραβεῖο τῆς «προσωπικότητας τῆς χρονιᾶς» ἀπό τά χέρια τοῦ Προέδρου τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας Νίκου Χριστοδουλίδη.
«Χόμπυ» μέ δισεκατομμύρια, μέ Ναυπηγεῖα, μέ παραγγελίες νέων πλοίων, μέ ἀπίθανες παρεμβάσεις στό real estate, θά ἀναρωτηθεῖ εὐλόγως ὁ ἀναγνώστης.
Κι ἐγώ θυμήθηκα τόν μεγάλο Πελέ, πού ὅταν τόν ρώτησαν νά περιγράψει τήν σταδιοδρομία του, εἶπε: «Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη εὐλογία ἀπό τό νά κάνεις τό χόμπυ σου ἐπάγγελμα»! Ἔτσι, ἀκριβῶς ἀντιλαμβάνομαι τήν ἄποψη πού ἐξέφρασε ὁ Γιῶργος Προκοπίου γιά τό «χόμπυ» του. Γιατί ὅταν κάνεις τήν ἐργασία σου καί τό ἐπάγγελμά σου «χόμπυ», ἀποφεύγεις ὅλα ἐκεῖνα τά ἐμπόδια πού ὀρθώνονται ἐμπρός σου καί τά βλέπεις γύρω σου ἀνυπέρβλητα καί ἀπρόσιτα.
Μίλησε ἐπίσης γιά τήν ἀγάπη του γιά τήν θάλασσα καί γιά τήν Γλυφάδα, τήν γενέθλια πόλη του. Ἁπλά λόγια, ἀπό ἕναν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ἀπασχολεῖ τίς παγκόσμιες ἀγορές, προκαλεῖ δονήσεις μέ τίς ἐνέργειές του. Γιατί, θέλουμε-δέν θέλουμε, μόνο ὅταν ἁπλοποιήσεις τά πράγματα μπορεῖς νά ἀποφύγεις τίς κακοτοπιές…
Θυμᾶμαι κάποια χρονιά, στήν δεκαετία τοῦ ’80, πού περνούσαμε ἀρκετά μεσημέρια στήν Ναυτιλιακή Λέσχη, συντροφιά μέ τόν Σταῦρο Νταϊφᾶ, τόν Νῖκο Κοτζιᾶ, τόν Μίμη Κουτρουμπούση, ὅπου μεταξύ καφέ καί τσιγάρου (τότε ἐπιτρεπόταν τό κάπνισμα) ἀκούγονταν κουβέντες μέ τεράστια σημασία.
«Ὅσα βαπόρια κι ἄν ἔχεις, ὅσα ἑκατομμύρια κι ἄν κερδίσεις, τό μεσημέρι ἕνα μπιφτέκι θά φᾶς» ἔλεγε ὁ Νταϊφᾶς, πού μέ τόν Γιώργη Βαρδινογιάννη ἄνοιξαν τόν δρόμο γιά τήν ἀνάμειξη τῆς ναυτιλίας μέ τό ἑλληνικό ἐπαγγελματικό ποδόσφαιρο.
«Τί τά θές, καί ἡ δουλειά μας σάν τήν μπάλλα εἶναι. Πρέπει νά παίζεις ἄμυνα καλά καί νά ἐπιτίθεσαι ὅταν θά εἶσαι ἕτοιμος νά πετύχεις τό γκόλ» ἔλεγε ὁ Μίμης, πού κάθε τόσο ἐρχόταν νά μᾶς ἀνακοινώσει κάποια «κίνηση-μάτ» ἑνός Ἕλληνα ἐφοπλιστῆ στίς διεθνεῖς ἀγορές.
Ἔτσι ἦταν τά πράγματα κι ἔτσι παραμένουν, ἀσχέτως τῆς στίλβης μέ τήν ὁποία ἔχει περιβληθεῖ τά τελευταῖα χρόνια τό ἐπάγγελμα τοῦ ἐφοπλιστῆ.
Ὅλα, ἐξ ἄλλου, τά μεγάλα ἐπιτεύγματα ἄρχισαν μέ ἕνα ρίσκο, κάτι σάν παιγνίδι. Καί καθώς ἡ Ναυτιλία ἔχει στό DNA τό ρίσκο, καθώς ἔχει σέ συνεχῆ ροή τά «πάνω» καί τά «κάτω» της, μόνο ὅταν ἀρχίζει νά γίνεται «χόμπυ» σημαίνει ὅτι ἡ προσπάθεια εἶναι ἐπιτυχημένη.
Καί ὁ ψίθυρος πού σηκώθηκε μόλις ὁ τιμηθείς μίλησε γιά «τό χόμπυ του», ἦταν ἐνδεικτικός τοῦ πόσο ὁ θαυμαστός κόσμος τῆς Ναυτιλίας δέν εἶναι εὔκολο νά γίνει ἰδιαίτερα δημοφιλής…
Κι ὅμως, ὁ Γιῶργος Προκοπίου, παρά τήν γενική ἔκπληξη πού προκάλεσε ἡ δήλωσή του, ἔλεγε τήν ἀπόλυτη ἀλήθεια.
Ὅπως τό «χόμπυ του» κάνει ὁ καπτα-Παναγιώτης Τσάκος, ὁ Πάνος Λασκαρίδης, ὁ Γιάννης Κούστας, ὁ Νῖκος Τσάκος, όπως «τό χόμπυ του» ἔκανε ὁ Γιάννης Ἀγγελικούσης.
Ὅταν ἀγαπήσεις αὐτό πού κάνεις, ὅταν ἀποκτήσεις τήν δυνατότητα νά δημιουργεῖς, τότε δικαιώνεται ἡ πίστη στό «χόμπυ». Κι ἀπό τήν ἁπλή αὐτή ἐξίσωση, γεννιέται ἐκείνη ἡ δύναμη πού δίνει δουλειά σέ χιλιάδες κόσμο, πού κινεῖ τήν παγκόσμια ἀγορά, πού διακινεῖ τό παγκόσμιο ἐμπόριο. Κι αὐτό τό «χόμπυ» ἔχει ὄνομα: Ἐμπορική Ναυτιλία!
