Γιατί ἐγώ θυμᾶμαι ὅτι καί στά νιάτα μας εἴχαμε «σαραντάρια» τόν Ἰούλιο, ἀλλά δέν «ἔσκαγε ὁ τζίτζικας»;
Γιατί θυμᾶμαι ὅτι σπανίως πηγαίναμε «διακοπές», ἀλλά κανείς μας δέν γκρίνιαζε καί σέ κανέναν δέν ἔλειπαν τά «σέ μαγικά νησιά θέλω νά βρεθοῦμε» καί τά ἀκούγαμε μόνον ἀπό τόν Χιώτη καί τή Λίντα;
Γιατί θυμᾶμαι ὅτι στήν Πεντέλη ἔστελναν οἱ γιατροί τά παιδιά μέ «ἀδενοπάθειες» καί ἄλλα νοσήματα γιά διακοπές τά καλοκαίρια καί ποτέ δέν «ἔπιανε φωτιά» τό βουνό;
Γιατί θυμᾶμαι ὅτι ὑπῆρξαν καλοκαίρια πού ἔκανα διακοπές… στό Γαλάτσι καί πρωΐ-πρωΐ κατέβαινα στήν πηγή τῆς Ἁγίας Γλυκερίας, ὅπου πότιζαν τά ἄλογά τους οἱ ἁμαξᾶδες;
Γιατί θυμᾶμαι κἄποια ἄλλα καλοκαίρια πού ἔκανα διακοπές (δηλαδή πέντε-ἕξι ἡμέρες) μέ τήν εὔπορη νονά μου, πότε στό «Σεσίλ» καί πότε στοῦ «Ἀπέργη» στήν Κηφισιά, ἡ ὁποία ἦταν ἕνα καταπράσινο καί δροσερό προάστιο;
Καί δέν εἶμαι δά καί τόσο μεγάλος! Δέν εἶμαι καί… σάν τήν Πελοπόννησο, πού ἔλεγε ὁ μέγας Αὐλωνίτης στήν ταινία «Οἱ γαμπροί τῆς Εὐτυχίας»… Τά θυμᾶμαι, γιατί ἡ Ἀθήνα καί τά πέριξ εἶναι ἴσως ἡ μοναδική εὐρωπαϊκή πρωτεύουσα, πού ἄλλαξε τόσο γρήγορα καί συνάμα ἄσχημα καί «κακορίζικα» ὅσο καμμία ἄλλη στήν Εὐρώπη. Ἐπί ΕΣΣΔ, ταξίδευα συχνά στήν Σόφια, τό Βελιγράδι, τό Βουκουρέστι. Ναί, ὑπῆρχαν τά «μπλόκια» τῶν «σοσιαλιστικῶν» πολυκατοικιῶν, ἀλλά οἱ πόλεις ἦταν γεμᾶτες πάρκα, λόφους καταπράσινους, πίστες τοῦ σκί, ὄμορφα «σαλέ» (μόνο γιά τούς ξένους καί τήν «Ἰντελιγκέντσια», ὅμως, ὑπῆρχαν).
Ἀλλά τό πράσινο δέσποζε παντοῦ, ἐνῷ τήν ἴδια ἐποχή ἡ Ἀθήνα καί τά πέριξ παραδίδονταν στούς ἐργολάβους καί τούς ἐμπρηστές. Γιατί, ἀλήθεια, δέν καίγονται σήμερα τά δάση στήν Βουλγαρία καί τήν Ρουμανία, ὅπως καίγονται ἐδῶ; Ἴσως θεωρηθῶ «ἀγύριστο κεφάλι», «παλαιομοδίτης», «συντηρητικός» καί ὅ,τι ἄλλο, ἀλλά δέν μπορῶ νά δεχθῶ ὅτι «τά δάση καίγονται… ἀπό ἱδρύσεώς τους! Βεβαίως, τό σωστό θά ἦταν «τά δάση καίγονται ἀπό καταβολῆς κόσμου», ἀλλά σωστά ἑλληνικά μιλοῦν καί γράφουν μόνον οἱ βιολονίστες μέ τά πέδιλα! Γιατί, λοιπόν, καίγονται κάθε καλοκαίρι τά ἑλληνικά δάση καί γιατί, ἀφοῦ κάθε καλοκαίρι «περιμένουμε φωτιές καί εἴμαστε καλά προετοιμασμένοι», πιανόμαστε στόν ὕπνο;
Ἐπειδή ὡς ρεπόρτερ κάλυψα κάθε εἴδους θεομηνία (ἡ Ἑλένη Βλάχου μέ ἔστελνε σέ ὅλες τίς ἐπικίνδυνες ἀποστολές, ἀπό σεισμούς καί πυρκαγιές μέχρι… Κωσταλέξι καί τρομοκρατία), ἔχω νά τονίσω πρός τούς ἀξιότιμους κρατοῦντες ἕνα καί μοναδικό: Ἡ φωτιά δέν παλεύεται εὔκολα! Μπορεῖ ἐκεῖ πού τήν ἔχεις «μαζέψει», νά σοῦ ρίξει μία ριπή ὁ ἀέρας καί νά χάσεις τά ἀβγά καί τά πασχάλια! Γι’ αὐτό, μήν κάνετε δηλώσεις ὅταν μία πυρκαγιά εἶναι ἐν ἐξελίξει! Ἴσως τό μυστικό νά εὑρίσκεται στήν ἔγκαιρη ἀνίχνευση καί ἐπισήμανση τῆς φωτιᾶς, ἀλλά καί πάλι, αὐτά πού βλέπουμε νά συμβαίνουν στίς ΗΠΑ (ὅπου ἡ σύγχρονη τεχνολογία εἶναι ἰδιαίτερα ἀνεπτυγμένη), δείχνουν ὅτι παντοῦ κυριαρχεῖ «ὁ στρατηγός ἄνεμος», ὅπως τόσο εὔστοχα εἶχε ὀνοματίσει ὁ Βύρων Πολύδωρας τήν κύρια αἰτία τῶν φονικῶν πυρκαγιῶν τῆς Ἠλείας (πού ἦταν ἐμπρησμοί καραμπινᾶτοι!)… Εἶναι βέβαιο ὅτι ἡ χώρα ἄλλαξε ριζικά. Ἡ κλιματική ἀλλαγή εἶναι, ἐπίσης, παροῦσα. Καί ἡ συνέχεια προβλέπεται ἀκόμη πιό δύσκολη. Ἄς εἴμαστε, τοὐλάχιστον, ἑνωμένοι κι ἄς μήν ξανακουσθεῖ τό φρικτό περί «κακῆς κουλτούρας διαφύλαξης τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς». Μήν τρελαθοῦμε!
