«Βρέ τί εἶναι ἐτοῦτος;» Τό ἐρώτημα ἀπευθυνόταν ἀπό τόν γράφοντα στόν ἐξαίρετο Γιάννη Καραχισαρίδη, μέ τόν ὁποῖο συνυπήρξαμε ἐπί δύο χρόνια στό Ἑλληνικό Φεστιβάλ, σέ θέσεις εὐθύνης.
Ὁ Γιάννης ἦταν τοποθετημένος ἀπό τήν προηγούμενη κυβέρνηση. Ἔφθανε μιά συνάντηση γιά νά ἀντιληφθεῖς ὅτι εἶχες νά κάνεις μέ ἕναν λόγιο, ἀλλά καί βαθειά μορφωμένο ἄνθρωπο. Φυσικά, ἔμεινε στήν θέση του (μέ τήν σύμφωνη γνώμη καί τοῦ τότε ἁρμόδιου ὑπουργοῦ) καί τό Φεστιβάλ τά πῆγε μιά χαρά. Ἀφήσαμε, μάλιστα, ἐνεργητικό παραδίδοντας στήν ἑπόμενη διοίκηση.
Μέ τόν Γιάννη, λοιπόν, μελετούσαμε τίς προτάσεις πού ὑποβάλλονταν στό Φεστιβάλ. Ἀνάμεσά τους, φυσικά, καί κάποιες «προχώ», δηλαδή ἐμπνεύσεις δημιουργῶν, οἱ ὁποῖες «πατοῦσαν» ἐπάνω σέ κλασσικές δημιουργίες καί …τούς ἄλλαζαν τόν ἀδόξαστο! «Βρέ τί εἶναι ἐτοῦτος;» ἔλεγα στόν Γιάννη κι ἐκεῖνος: «Ψώνιο, ἀλλά θά μᾶς πάρουν τηλέφωνο!». Ἔπεφταν τηλεφωνήματα, ἀφοῦ τά ψώνια –καί ὄχι μόνο– ἔχουν πάντα φροντίσει νά βροῦν πλάτη καί βύσμα πού θά μεσολαβήσει γιά νά πατήσουν τήν ὀρχήστρα τοῦ Ἡρωδείου ἤ τῆς Ἐπιδαύρου. Τό μυστικό εἶναι νά ἀπαντᾶς στά τηλεφωνήματα λέγοντας «ὦ, ναί, τό εἴδαμε μέ προσοχή, τό μελετᾶμε, θά τό ξαναδοῦμε» καί νά μήν λές ποτέ «ναί».
Σέ κάποιες περιπτώσεις, φανήκαμε καί ἐμεῖς «προχώ», ἀφοῦ στό Ἡρώδειο παρουσιάστηκε ἡ θρυλική ταινία «Ἡ γέννηση ἑνός ἔθνους», τήν ὁποία ἐπένδυσε μουσικά –ἀπό σκηνῆς– ὁ διάσημος τότε παγκοσμίως «ντί τζαίυ» Σπούκυ! Καί ἦταν ἐξαιρετικά «προχώ» ἡ προηγηθεῖσα ἔμπνευση τοῦ Σαββόπουλου νά βγάλει τήν Καλομοίρα μέσα ἀπό μιά τούρτα, στό Ἡρώδειο, τό καλοκαίρι τοῦ 2004!
Βέβαια, ἀπό τότε πέρασαν σχεδόν εἴκοσι χρόνια. Καί ἀπό τήν Καλομοίρα, ἐκεῖνο τό ἀθῶο «πυροτέχνημα» τοῦ Διονύση, φθάσαμε στήν κακοποίηση τῶν κλασσικῶν ἔργων, μέ ἀποκορύφωμα τούς «Σφῆκες» τοῦ Ἀριστοφάνη, οἱ ὁποῖοι –κατά τήν ὁμολογία τοῦ μεγαλυτέρου μέρους τῶν θεατῶν, οἱ ὁποῖοι ἄδειασαν τό θέατρο διαρκούσης τῆς παραστάσεως– κακοποποιήθηκαν ἀνηλεῶς ἀπό τήν σκηνοθέτιδα, ἡ ὁποία –γιά νά εἴμεθα σωστοί– ἔχει κερδίσει τά τελευταῖα χρόνια ἀρκετούς ὑποστηρικτές.
Μά, βρέ παιδί μου, γιατί πρέπει νά καταφύγεις σέ παρωδία; Τί πιό «προχώ» ἀπό ἕναν δικομανῆ «Σφήκα», ὁ ὁποῖος καταλήγει νά δικάζει καί νά ἀθωώνει τόν σκύλο του; Τί πιό ἐπίκαιρο ἀπό μιά Πολιτεία ἡ ὁποία ἐθίζει τούς πολῖτες της νά γίνονται –ἐπ’ ἀμοιβῇ– ἔνορκοι σέ «λαϊκά δικαστήρια»;
Τί πιό «προχώ» ἀπό τήν ἀπομυθοποίηση τοῦ Περικλέους, ὁ ὁποῖος παρέχει ἡμερήσια ἀποζημίωση-κίνητρο στούς πολῖτες προκειμένου νά συμμετέχουν ὡς δικαστές στά λαϊκά δικαστήρια καί πιό «ἐξτρέ» ἀπό τήν πλειοδοσία τοῦ Κλέωνος, πού αὐξάνει τό ποσό τῆς ἀμοιβῆς, μετατρέποντας τούς «Σφῆκες» σέ «κατ’ ἐπάγγελμα» μισθωτούς δικαστές, μέ ἀμφίβολη δικανική κρίση;
Δέν ἦταν ὁ «Κλέων» (ὁ καύσων, ὄχι ὁ Ἀθηναῖος τῶν «Σφηκῶν») πού μᾶς ἐμπόδισε νά κάνουμε τό πανέμορφο ταξιδάκι μέχρι τήν Ἐπίδαυρο. Περιμέναμε ὅτι θά γινόταν ὁ κακός χαμός. Ἄς εὐχηθοῦμε νά προσέχουν οἱ ἔχοντες «μαχαίρι καί πεπόνι» στό μέλλον, ὡς πρός τήν ἐπιλογή τῶν παραστάσεων. «Ὁ σεβασμός στό κλασσικό δέν εἶναι ὀπισθοδρόμηση. Εἶναι πρόοδος»! Τό εἶπε ὁ μέγας Φράνκο Τζεφφιρέλλι, πού σκηνοθέτησε γιά τό Φεστιβάλ τούς «Παλιάτσους» τοῦ Λεονκαβάλο!
