Aν δέν εIναι πρωταπριλιάτικο χωρατό, ἡ αὔξηση τοῦ κατωτέρου μηνιαίου μισθοῦ (ΚΜ) στά 830 εὐρώ ἀπό 706 προηγουμένως (+18%) θά ἐνισχύσει τήν ἀγοραστική δύναμη τῶν ἐργαζομένων, πού πλήττεται ἀπό τό πληθωριστικό κῦμα, τό ὁποῖον ἔχουν ἐξαπολύσει τά ποικιλώνυμα καρτέλ καί ἡ κυβέρνηση: Τά μέν καρτέλ διά τῆς συνεννοήσεως μεταξύ τῶν ἐπιχειρήσεων μέ ἑνιαῖες τιμές τῶν πωλουμένων ἀγαθῶν, ἡ δέ κυβέρνηση μέ τόν τριπλασιασμό τῆς ἐνέργειας, τήν τελευταία τετραετία τῆς «πράσινης… παραοικονομίας»!
Τό τελικό ἀποτέλεσμα τῆς αὐξήσεως τοῦ ΚΜ θά εἶναι ἡ αὔξηση τῶν… ἀπολύσεων. Ἤδη, τά «σοῦπερ-μάρκετ», ἄν καί πληρώνουν χαμηλούς μισθούς, ἑτοιμάζονται νά περιορίσουν τό προσωπικό τους. Μέ τίς «τριετίες» (ἄλλη ἑλληνική πατέντα δεσμεύσεως τοῦ ἐργοδοτικοῦ δικαιώματος διά τήν βελτίωση τῆς ἀποδοτικότητος τῶν ἐργαζομένων) καί μέ τά 13 ἐπιδόματα πού συνοδεύουν τά «μισθά», ὁ λεγόμενος κατ’ εὐφημισμόν «ἐλάχιστος μισθός» μπορεῖ νά φθάσει τά 1.250 εὐρώ, ἀλλά καί πάλι δέν ἐπαρκεῖ γιά μία στοιχειωδῶς εὐπρεπῆ ζωή μέσα στήν ἀκρίβεια πού προκάλεσε τό εὐρώ. Ἀλλ’ αὐτό εἶναι μία πονεμένη ἱστορία.
- Tοῦ Κώστα Κόλμερ
Ὁ ΚΜ εἶναι ἄλλη μία αὐτ-απάτη πού μᾶς ἦλθε ἐξ Ἑσπερίας (Fair Labor Standards Akt), πού ψήφισε τό Ἀμερικανικό Κογκρέσσο τό 1938, μεσούσης τῆς παρατεταμένης ἀμερικανικῆς οἰκονομικῆς κρίσεως, πού ἔληξε μόνο ἔπειτα ἀπ’ τήν ἔκρηξη τοῦ Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Ἀρχικῶς ἀφοροῦσε μόνον τήν ἀμειβομένη ἐργασία τῶν γυναικῶν καί ἀνηλίκων, ἀλλά συντόμως ἐπεξετάθη εἰς ὅλους τούς ἀπασχολουμένους μέ ἐξηρτημένη ἐργασία.
Στήν Ἑλλάδα, τόν ΚΜ ἐφήρμοσε γιά πρώτη φορά ὁ κυβερνήτης Ἰωάννης Μεταξᾶς τό 1939 ὡς «πρῶτος ἐργάτης τῆς χώρας»! Μεταπολεμικῶς, τόν ΚΜ μείωσε δραστικά ἡ «Τρώηκα», διαρκούσης τῆς πιστωτικῆς κρίσεως 2009-16… τρώγουσα τά Ἑλληνόπουλα. Οἱ σύνδικοι τῆς πτωχεύσεως, ὅμως, ἔφαγαν καλά.
Ἡ ἀνεργία πού προξένησαν τά ἄθλια μνημόνια ἀγνώστων «οἰκονομολόγων» τοῦ ΔΝΤ, ΕΚΤ καί τῆς Κομμισσιόν, αὐξήθη κατακορύφως ὅταν ἡ ἀποδοτικότητα τοῦ ἐπιχειρηματικοῦ κεφαλαίου ἐν Ἑλλάδι κατερρακώθη πλήρως ἀπ’ τόν ἐγκλωβισμό τῆς οἰκονομίας μέ τήν πανδημία τοῦ κινεζοϊοῦ. Ἀκολούθως, οἱ τιμές τριπλασιάσθησαν, οἱ δέ μισθοί ἐξαερώθησαν, οἱ ἄνεργοι ἔφθασαν τό ἕνα ἑκατομμύριο καί 500.000 Ἕλληνες κι Ἑλληνίδες ἐκπατρίσθησαν – ἐφ’ ᾧ καί σήμερα ἔχομε ἐξοντωτικό δημογραφικό πρόβλημα. Πρῶτος διετύπωσε τό ἀξίωμα τῆς σχέσεως μισθοῦ – κεφαλαίου ὁ Τζών Στιούαρτ Μίλλ (1803-1873).
Οἱ μισθοί τῶν ἐργαζομένων στήν ἰδιωτική οἰκονομία (διότι περί αὐτῆς πρόκειται, ὅταν ὁ κ. Χατζηδάκης αὐξάνει τόν ΚΜ, γιά νά ρίψει στάχτη στά μάτια ἀπό τά …Τέμπη) ἐξαρτῶνται ἀπό τήν ἀναλογία τῶν μισθωτῶν πρός τό ἐργοδοτικό κεφάλαιο, τό ἀφιερωμένο γιά τήν πληρωμή τῶν μισθῶν, μηνιαίως εἴτε ἐτησίως. Ὁ μόνος τρόπος γιά νά αὐξηθοῦν οἱ μισθοί πραγματικά, δέν εἶναι τί θά ἀποφασίσει ὁ κ. Χατζηδάκης (παρά μόνο γιά τούς ΔΥ), ἀλλ’ ἡ αὔξηση τοῦ κεφαλαίου γιά τό ἐργατικό κόστος εἴτε ἡ μείωση τοῦ ἀριθμοῦ τῶν μισθωτῶν. Κι ἐπειδή ἡ ἀποβιομηχάνιση καί ἡ ἀπόγνωση τῶν ἀγροτῶν ἐντείνεται στήν σοσιαλοκαπιταλιστική μας χώρα κι ἀρκετοί εἶναι ἐκεῖνοι πού ὁριακῶς καλύπτουν τόν μισθό τους μέ τήν ἀπόδοση, πρῶτοι θά εἶναι ἐκεῖνοι πού θ’ ἀπολυθοῦν .Ἡ «μαύρη ἐργασία» θά καρπωθεῖ τήν διαφορά κι ὀλίγοι προνομιοῦχοι τοῦ συνδικαλισμοῦ, ὅπως τῆς ΛΑΡΚΟ, θά πᾶνε, ἐν τέλει, σπίτι τους. Τό κράτος – ἐργοδότης ἀνεκάλυψε ὅτι τό μέν παραγόμενο προϊόν εἶναι ἐκτός διεθνοῦς ἀγορᾶς, ἡ δέ ἀπλήρωτη ΔΕΗ θά φορτώσει τούς λογαριασμούς τῶν καταναλωτῶν ἠλεκτρικοῦ ρεύματος. Δέν τελειώνουν ἐδῶ οἱ ἐπιπτώσεις τῆς παρεμβάσεως τῶν πολιτικῶν στήν ἑλληνική «αὐλή τῶν θαυμάτων» (Ἀλέξανδρος Δουμᾶς, 1806-70).
Οἱ συνεχεῖς αὐξήσεις μισθῶν, ὅπως τήν τελευταία τριετία, τροφοδοτοῦν τό σπείρωμα τιμῶν πού προηγεῖται τῶν μισθῶν, λόγῳ τῆς κερδοσκοπίας, ἡ ὁποία συντηρεῖται ἀπό τήν ἐνεργό ζήτηση τῶν τεχνητῶν εἰσοδημάτων (αὐτό πού λέγει ὁ πρωθυπουργός «τά 34 δισ. εὐρώ πού εἰσέρρευσαν ἀπ’ τό Ταμεῖο Ἀνάπτυξης τῆς ΕΕ»). Ἡ «σπέκουλα» τῆς ἐκτεταμένης παραοικονομίας σπείρει τό πληθωριστικό κῦμα, πού πλήττει τούς μισθοβίωτους (ἐργαζομένους) στήν ἀγορά, τούς 820.000 ΔΥ στό δημόσιον καί τά 3 ἑκατομ. Συνταξιούχους, πού ὡς ἀπόμαχοι τῆς ζωῆς τρόπον ἀμύνης ἔχουν μόνο τήν ψῆφο…
Ὁ πληθωρισμός εἰσοδημάτων – τιμῶν αὐξάνει τά δημόσια ἔσοδα αὐτομάτως (σ.σ.: ἕνα δισ. εὐρώ ἐπιπλέον εἰσπράξεις φόρων τοῦ προϋπολογισμοῦ τοῦ 2023) κι ὠθεῖ τήν ὅλη οἰκονομία πρός τό χρέος, ἀφοῦ ἐπηρεάζει τήν ἐξαγώγιμη παραγωγή καί τίς ἐγχώριες ὑπηρεσίες – ἐξαιρέσει ἴσως τοῦ Τουρισμοῦ, ὥστε νά χαίρεται ἡ κα Κεφαλογιάννη. Κατά τά λοιπά, ὁ ΦΠΑ, ὅταν καταβάλλεται, ὁ αὐξημένος φόρος εἰσοδήματος ἐφέτος, ὁ ΕΝΦΙΑ ἀπό τοῦ τέλους Ἀπριλίου καί τά διάφορα μονοπώλια ὅλο τόν χρόνο θά δοῦν «καλύτερες μέρες» ἀπό τήν αὔξηση τοῦ «κατωτάτου μισθοῦ», ὅρου ταπεινωτικοῦ διά τά ὑποζύγια τῆς οἰκονομίας.
