Θά συμφωνήσουμε ἀπολύτως ὅτι ὁ διάλογος μέ τούς «ἀπέναντι» πρέπει νά εἶναι διαρκής καί ἀποδοτικός.
Στήν καθημερινή γλῶσσα (ἀλλά καί στήν ψυχοθεραπεία) διάλογος θεωρεῖται ἡ πρόσωπο μέ πρόσωπο συζήτηση, ἡ ἀμοιβαία ἀνταλλαγή, πού χαρακτηρίζεται ἀπό συμμετρία καί ἰσότητα.
Πιστεύουμε, λοιπόν, ὅτι ὁ πρωθυπουργός γνωρίζει καλά τό νόημα καί τό βάθος τῆς ἐννοίας τοῦ διαλόγου καί δέν θά ἔχει πρόβλημα νά θέσει στόν πρόεδρο τῆς γείτονος χώρας καί ὁμοτίμου μέλους τοῦ ΝΑΤΟ ὅλα τά ζητήματα τά ὁποῖα μᾶς ἀπασχολοῦν. Μέ δύο λόγια, οὐδείς μᾶς ἐμποδίζει νά ἐκφράσουμε τήν λύπη καί τήν ἀποδοκιμασία μας στίς ἐνέργειες οἱ ὁποῖες ἀντίκεινται στίς ἀντιλήψεις τοῦ πολιτισμένου κόσμου, τίς σχετικές μέ τόν σεβασμό τῶν μνημείων τοῦ πολιτισμοῦ.
Δέν μποροῦμε νά μήν θέσουμε στό τραπέζι τοῦ διαλόγου τήν ἐκτός πάσης πολιτισμικῆς λογικῆς μετατροπή τοῦ ναοῦ τῆς Ἁγίας Σοφίας καί τῆς Μονῆς τῆς Χώρας σέ τεμένη. Μέ τόν τρόπο μας, ὀφείλουμε νά δείξουμε ὅτι παραβιάζονται διεθνεῖς γραπτοί καί ἄγραφοι κανόνες, ἀσχέτως τοῦ ἄν γνωρίζουμε ὅτι ἐκεῖνος ἀδιαφορεῖ γιά τίς ὅποιες ἀντιδράσεις τῶν ἐνεργειῶν του. Ὀφείλουμε ἐπίσης νά τοῦ θυμίσουμε ὅτι δέν ὑπάρχει «Turkaegean» καί ὅτι ἡ χρήση τῆς ὡς ἄνω πλαστῆς ὀνομασίας μᾶς δυσαρεστεῖ ἰδιαιτέρως. Καί ἀκόμη νά τοῦ τονίσουμε ὅτι ἡ συμμετοχή τῶν Κατεχομένων σέ διεθνεῖς τουριστικές ἐκθέσεις ὑπό τό ψευδεπίγραφο ὄνομα «North Cyprus» συνιστᾶ (μία ἀκόμη) παραβίαση τῶν ἀποφάσεων καί τῶν ψηφισμάτων τοῦ Ὀργανισμοῦ Ἡνωμένων Ἐθνῶν. Ὄχι, δηλαδή, ὅτι, κατά τό κοινῶς λεγόμενον, θά «τοῦ τρίψουμε τήν μούρη», ἀφοῦ γνωρίζουμε ὅτι ὁ ἐν λόγῳ γράφει τούς διεθνεῖς κανόνες στά παλαιότερα τῶν «γεμενιῶν» του. Θά ἔχουμε, ὅμως, πράξει, τοὐλάχιστον, τά δέοντα καί θά ἔχουν καταγραφεῖ οἱ ἀπόψεις καί οἱ θέσεις μας. Διότι, ὡς εἶναι γνωστόν, «σφαῖρα εἶναι καί γυρίζει.»
Ἀκόμη δέν πρέπει, σέ καμμία περίπτωση, νά παραγνωρίζουμε ὅτι ἡ «ψυχολογία» τῶν Τούρκων οἱ ὁποῖοι σκέπτονται ὅπως ὁ κατά φαντασίαν σουλτᾶνος, πηγάζει ἀπό τό γεγονός ὅτι γνωρίζουν πολύ καλά ὅτι ὁ τόπος, τό ἔδαφος, τό χῶμα στό ὁποῖο πατοῦν, δέν εἶναι δικός τους! Γνωρίζουν πολύ καλά ὅτι κατέχουν αὐτά τά ἐδάφη, ὅτι τά ἔχουν κατακτήσει μέ πολέμους καί σφαγές, ὅτι δέν εἶναι «τό χῶμα τους».
Ἀπό ἐκεῖ καί πέρα, ἐκεῖνος θά πεῖ τά δικά του περί «γαλάζιας πατρίδας» καί περί τῆς «ἀποστρατικοποιήσεως» τῶν νησιῶν τοῦ Αἰγαίου. Ἐμεῖς, δέν ἔχουμε παρά νά τόν ἀκούσουμε, νά τοῦ ποῦμε ὅτι δέν συμφωνοῦμε μέ ὅλα αὐτά καί ὅτι οἱ ἀπόψεις του ἀντιτίθενται στά κείμενα καί τήν ἑρμηνεία τῶν διεθνῶν συμφωνιῶν καί συμβάσεων.
Νά τοῦ θυμίσουμε ἀκόμη ὅτι τό ὄνομα «Aegean» εἶναι ἑλληνικότατο. Καλό δέ θά ἦταν νά τοῦ χαρίσουμε ἕνα βιβλίο μέ τήν ἱστορία τοῦ Θησέως καί τῆς μοιραίας ἐπιστροφῆς του ἀπό τήν Κρήτη, ἡ ὁποία στοίχισε τήν ζωή τοῦ πατέρα του Αἰγέως, βασιλέως τῶν Ἀθηνῶν, ἐκ τῆς ὁποίας προῆλθε ἡ ὀνομασία «Αἰγαῖον» πέλαγος. Καλό θά ἦταν ἀκόμη νά τοῦ χαρίσουμε ἕνα βιβλίο μέ τήν Ἱστορία τῆς Κύπρου, ὥστε νά ἀντιληφθεῖ ὅτι ἡ Μεγαλόνησος εἶναι ἑλληνική ἐδῶ καί τρεῖς χιλιάδες χρόνια! Ἁπλά πράγματα, πολιτισμένα καί σαφῆ.
