Σάν χθές, ἔφυγε ἀπό τόν κόσμο αὐτόν ὁ Μπίλλ Χάλεϋ (Χέιλι προφέρεται στά ἀγγλικά, ἐμεῖς τόν λέγαμε Χάλεϋ).
Κι ἄν θέλετε τήν ἄποψή μου, εἶναι ἐκεῖνος πού ἄλλαξε τήν πορεία τῆς μοντέρνας μουσικῆς, μέ τό κομμάτι πού ἀκούστηκε στήν ταινία «Ἡ ζούγκλα τοῦ μαυροπίνακος»… Ἤμουν, πού λέτε, πιτσιρίκι, ὅταν ἄκουσα γιά πρώτη φορά τό “Rock around the clock”. Τό ἔφερε, γραμμένο σέ ἕνα δισκάκι, ὁ Σωτήρης Παπαπολίτης, σέ ἕνα πάρτυ τῆς ἀδελφῆς μου. Κι ἐγώ, μαγεμένος, ἄκουγα ἐκεῖνον τόν τόσο διαφορετικό ρυθμό κι ἔβλεπα τήν ἀδελφή μου νά μαθαίνει ἕναν χορό τελείως διαφορετικό καί τίς συμμαθήτριές της νά χτυποῦν ρυθμικά παλαμάκια.
Οὐδεμία σχέση μέ τά τραγούδια τῆς Ἐλίζας Μαρέλι, τοῦ Νίκου Γούναρη, τῆς Μαριάνας Χατζοπούλου, πού ἄκουγα στό ραδιόφωνο. Καί ἐντελῶς ἀλλοιώτικο ἀπό τίς ὄπερες πού ἄκουγε ὁ πατέρας μου στό γραμμόφωνο, πού τό κούρδιζε μέ ρυθμό καί καθάριζε προσεκτικά τίς πλάκες ἀπό βακελίτη. Τόν θυμᾶμαι νά ἀπολαμβάνει εἰσαγωγές ἀπό ὄπερες καί νά τραγουδᾶ ρομαντικές βαρκαρόλες.
«Ἡ νύχτα ὄμορφη καί μυρωμένη, ἥσυχα γέρνει στήν ἀμμουδιά»… Τό ρόκ τοῦ Μπίλλ Χάλεϋ, ὅμως, καρφώθηκε στό μυαλό μου, καί ἡ μελωδία καί ὁ ρυθμός του ἀποτυπώθηκαν ἀνεξίτηλα στήν σκέψη μου. Λίγο καιρό ἀργότερα, ὅταν ἡ ἀδελφή μου ἀπέκτησε τό δικό της ἠλεκτρόφωνο “Teppaz”, ἦταν σάν νά μοῦ χάρισαν ὅλο τόν οὐρανό! Μπίλλ Χάλεϋ, Πλάτερς, Κόννι Φράνσις, Ἔρθα Κίττ ἀλλά καί Ἔλβις, μπῆκαν στό σπίτι μας καί ἄρχισα νά λατρεύω τήν μουσική πού ὀνειρευόμουν! Κι ὅταν ἡ κυρία Ἰσμήνη, ἡ καθηγήτρια τοῦ πιάνου, ἔφευγε, τελειώνοντας τό μάθημα, προσπαθοῦσα νά «βγάλω» στά πλῆκτρα τά «δωδεκάμετρα» πού εἶχα ἀκούσει στό μαγικό ἠλεκτρόφωνο, μέ τό ἀποσπώμενο ἠχεῖο!
Στά δώδεκα, πῆγα γιά λίγες μέρες διακοπές στό σπίτι τοῦ φίλου μου Γιώργου Μέγκουλα (παγκοσμίως ἀνεγνωρισμένος γλύπτης σήμερα), στό Ἀλιβέρι, στόν συνοικισμό τῶν ὑπαλλήλων τῆς ΔΕΗ, ὅπου ἐργαζόταν ὁ πατέρας του, ἕνας μοντέρνος ἄνθρωπος, πού ἔπαιζε κιθάρα καί πιάνο. Κι ἕνα μεσημέρι, πού μέ τόν Γιῶργο καί τόν ἀδελφό του Τάκη σκαλίζαμε τίς παρτιτοῦρες τοῦ πατέρα τους, πέφτω στό περίφημο ρόκ τοῦ Χάλεϋ, μάλιστα μέ …ἑλληνικό στίχο! «Ἕνα-δύο-τρία, ρόκ/τέσσερεις-πέντε-ἕξι-ο’κλόκ!» Μαγεία! Οὔτε ξέρω πῶς ἔπεισα τήν ἀδελφή μου νά ἀγοράσει τό κομμάτι ἀπό τόν «Γαϊτάνο» καί –ἐπί τέλους– τό εἶχα δικό μου!
Ἔτσι, ἀγάπησα τόν Μπίλλ Χάλεϋ, πού ἔφυγε ἀπό τήν ζωή σάν χθές, τό 1981. Μέ τό σαλιγκαράκι στό μέτωπό του (ἦταν ἕνα τρύκ γιά νά μήν δίνει σημασία ὁ κόσμος στό ἐλαττωματικό ἀριστερό του μάτι) καί τούς σπουδαίους «Κόμετς», πού τόν συνόδευαν.
Ἀργότερα, ὅταν τό σχολεῖο τῆς μητέρας μου νοικιάστηκε ἀπό τό Δημόσιο καί ἔγινε Μικτό Γυμνάσιο καί Λύκειο, δεκαεξάρης πιά, κάποια πρωινά πού ἤμουν σπίτι, καθόμουν στό πιάνο (τό σπίτι μας ἦταν τμῆμα τοῦ ἴδιου κτιρίου) καί ἔπαιζα τίς ροκιές πού εἶχα μάθει. Καί, καθώς ὁ πατέρας ἦταν στήν ἐργασία του, μποροῦσα νά παίζω ὅσο δυνατά ἤθελα, σέ μιά προσπάθεια νά γοητεύσω τά κορίτσια, πού ἄκουγαν ἀπό τίς διπλανές αἴθουσες!
Ἀκόμη ἔχουν νά τό λένε, ἡ σύζυγος καί οἱ συμμαθήτριές της, γιά «τόν τρελλό πού ἔπαιζε πιάνο καί τίς ἀναστάτωνε στό μάθημα»! Εἰς μνήμην Μπίλλ Χάλεϋ…
