EINAI πρός τιμήν τοῦ Πρωθυπουργοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη ὅτι διατηρεῖ τόν βασικό κορμό τῶν μελῶν τῶν Ὑπουργικῶν του Συμβουλίων στήν ὁρκωμοσία τῶν κυβερνήσεών του καί δέν ὑποκύπτει στίς σειρῆνες τῶν ἐντυπωσιακῶν ἀλλαγῶν κατά τήν μετάβαση ἀπό τό ἕνα σχῆμα στό ἄλλο.
Ἄν καί τό ὅ,τι διατήρησε στήν νέα κυβέρνηση πού ὁρκίστηκε χθές, 20 ἀπό τούς 27 Ὑπουργούς τῆς τελευταίας, ὀφείλεται καί στό γεγονός ὅτι τό τελικό ἀποτέλεσμα δέν ἦταν αὐτό πού ἀκριβῶς ἐπιθυμοῦσε (περίμενε μεγαλύτερο ποσοστό, περισσότερες ἕδρες καί μικρότερη Βουλή), ἐν τούτοις ἡ τελική σύνθεσή της ἀποτελεῖ στοιχεῖο πολιτικοῦ ρεαλισμοῦ. Ἡ βασική ὁμάδα διακυβέρνησης δέν ἀλλάζει, ἁπλῶς μέ ὅπλο τήν ἐμπειρία ἑνός ἑκάστου τῶν μελῶν της δοκιμάζεται καί σέ ἄλλα πεδία.
Σέ κάθε περίπτωση, ἡ διατήρηση τοῦ βασικοῦ κορμοῦ ἀποτελεῖ καί πράξη πολιτικῆς αὐτοπροστασίας γιά τόν κύριο Μητσοτάκη. Ἄν χρειαστεῖ νά κάνει ἕναν σαρωτικό ἀνασχηματισμό μετά τίς εὐρωεκλογές, μέ τί πάγκο θά τόν κάνει ἄν τόν «ἔκαιγε» ἀπό τώρα; Ὅσον ἀφορᾶ λοιπόν τήν σύνθεση τῆς κυβέρνησης, γιά ὅση ἀξία ἔχει ἡ γνώμη μου, παρά τίς ἐπί μέρους ἐπιφυλάξεις, ὅλα καλά. Τό ἀποτύπωμα μιᾶς κυβέρνησης δέν ἐξαρτᾶται ὅμως μόνο ἀπό τά πρόσωπα ἀλλά καί ἀπό τίς πολιτικές πού θά κληθοῦν νά ὑπηρετήσουν. Καί κυρίως ἀπό τήν σωστή ἀνάγνωση τῆς κοινωνικῆς ἀτμόσφαιρας. Ἀπό τίς ἀνοχές ἀλλά καί τίς ἀναμονές, κοινῶς προσδοκίες, τῆς κοινῆς γνώμης. Καί βεβαίως ἀπό τήν προετοιμασία της. Ἀνεξαρτήτως τῆς συμφωνίας ἤ τῆς διαφωνίας πού τυχόν ἔχουμε μέ ἐπί μέρους μεταρρυθμίσεις γιά τίς ὁποῖες ἀορίστως μιλοῦσε ὁ Πρωθυπουργός καθ’ ὅλη τήν διάρκεια τῆς ἐκστρατείας, ἔχω τήν ἐντύπωση πώς οὔτε προετοιμασία ὑπάρχει, σέ μερικές περιπτώσεις οὔτε καί γνώση. Μόνον βολονταρισμός.
Ἁπλά παραδείγματα ἐπί θεμάτων πού ἤθελε ἐφαρμοστεῖ φιλελεύθερη πολιτική μεταρρυθμίσεων: Ἐκκλησία: Ὅταν καλεῖς ἱερεῖς στήν Δράμα καί τούς ζητᾶς νά πάψουν νά ὑποστηρίζουν τήν «Νίκη», λές ὅτι θά τούς διαγράψεις τά χρέη πού ἔχουν καί στό τέλος τό ποσοστό πού λαμβάνει τό «κομματίδιο» στόν νομό εἶναι μεγαλύτερο ἀπό αὐτό πού ἔλαβε τόν Μάιο, τότε τό πρόβλημα δέν εἶναι ὅτι δέν σέ ἄκουσαν καί ὅτι σέ ἀψήφησαν. Τό πρόβλημα εἶναι ὅτι δέν ἀντιλαμβάνεσαι τό ὀρθόδοξο φαινόμενο καί τήν σημασία τῆς πίστης σέ αὐτό, τό μπερδεύεις μέ τό καθολικό, καί αὔριο μεθαύριο μπορεῖ νά κάνεις σφάλμα μεγαλύτερο ἀπό αὐτό. Μέ τό νά ἐπιχειρήσεις νά ἀναμιχθεῖς στά ἐσωτερικά τῆς Ἱεραρχίας γιά νά ἐλέγξεις ἕναν Θεσμό. Ὅταν ἐπίσης δέν ἀφήνεις τήν μειονότητα (πού κατάλαβε ὅτι τό Προξενεῖο τό παραξήλωσε) νά μετακινηθεῖ σιωπηρῶς στό ΠΑΣΟΚ γιά νά ἔρθει ἡ ΝΔ πρώτη στόν νομό Ροδόπης καί καθιστᾶς τήν στάση της κεντρικό πολιτικό θέμα τῆς χώρας, τότε τό πρόβλημα δέν εἶναι ὅτι αὐτή ξαναψήφισε ΣΥΡΙΖΑ καί ὅτι παρ’ ὀλίγον νά ἔρθει πρῶτος καί στήν Ξάνθη. Τό πρόβλημα εἶναι ἡ μή γνώση τῆς ἀκριβοῦς θέσης τῆς μειονότητας στίς ἑλληνοτουρκικές σχέσεις. Καί κατά τοῦτο ἡ πρωτοβουλία νά τεθεῖ τό ζήτημα τῆς ἐκλογικῆς της συμπεριφορᾶς στόν Πρόεδρο Ἐρντογάν ἀνάγει ἕνα ἀμιγῶς ἐσωτερικό θέμα σέ διμερές.
Τό μεῖζον θέμα δέν εἶναι λοιπόν μόνον οἱ Ὑπουργοί νά ξέρουν νά κρατοῦν τό τιμόνι. Ξέρουν. Ἄξιοι εἶναι οἱ περισσότεροι. Τό ζήτημα εἶναι βάσει ποίων πολιτικῶν καί ποίων πραγματικῶν δεδομένων, πρός τά ποῦ θά τούς ζητεῖται νά τό στρίβουν αὐτό τό τιμόνι.
Μία πρώτη ἀνάγνωση τοῦ κυβερνητικοῦ σχήματος δείχνει ἐνδιαφέρουσες τοποθετήσεις σέ ὑπουργεῖα πού συγκεντρώνεται ἡ διαχείριση ὅλου τοῦ δημοσίου καί κοινοτικοῦ χρήματος (Ἐθνικῆς Οἰκονομίας Νῖκος Παπαθανάσης, Ἐπενδύσεων Κώστας Σκρέκας καί Ἀγροτικῆς Ἀνάπτυξης Λευτέρης Αὐγενάκης). Δείχνει ἀξιοσημείωτες τοποθετήσεις σέ ὑπουργεῖα, προσώπων σέ τομεῖς πού ἐνδιαφέρουν ἰδιωτικά συμφέροντα (Γιάννης Παππᾶς, ὑφυπουργός Ναυτιλίας, Κώστας Κατσαφάδος, ὑφυπουργός Δημόσιας Τάξης). Δείχνει ἐνδιαφέρουσες τοποθετήσεις σέ ὑπουργεῖα πού ἀφοροῦν τούς θεσμούς καί τίς μεταρρυθμίσεις (Δικαιοσύνης, Γιῶργος Φλωρίδης μέ ἀποστολή τήν ἀλλαγή τοῦ στάτους τῶν δικαστῶν καί τήν ριζοσπαστική συνταγματική ἀναθεώρηση, Παιδείας, Κυριάκος Πιερρακάκης, ὁ ὁποῖος θά κληθεῖ νά διαχειριστεῖ ἐκτός ἀπό τήν ἐφαρμογή καί διόρθωση τῶν νόμων γιά τήν ἀνωτάτη ἐκπαίδευση καί θέματα ἀξιακά, ὅπως ἡ προωθούμενη ἀπό τό Εὐρωπαϊκό Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων κατάργηση τῆς διδασκαλίας τῶν Θρησκευτικῶν στά σχολεῖα, Ὑγείας Μιχάλης Χρυσοχοΐδης πού θά πρέπει νά βάλει λουκέτα σέ νοσοκομεῖα καί νά ἀλλάξει τίς ἐργασιακές σχέσεις ἰατρῶν-νοσηλευτῶν.)
Δείχνει τέλος ἐνδιαφέρουσες τοποθετήσεις σέ Ὑπουργεῖα πού θά χειριστοῦν τήν ἐξωτερική πολιτική τῆς Κυβέρνησης (ὁ Γιῶργος Γεραπετρίτης πού ἀνακοίνωσε τό 2020 τό δόγμα «ἕξι μίλια χωρικά ὕδατα γιά τά νησιά τοῦ Ἀνατολικοῦ Αἰγαίου» θά πρέπει τώρα καί νά τό…. ὑπογράψει καθώς καί νά ἐξηγήσει τί ἐννοοῦσε ὅταν ἔλεγε ὅτι Ἑλλάς καί Τουρκία πρέπει νά προσγειωθοῦν σέ μιά «κοινή ζώνη» ἀντιμετώπισης προβλημάτων.)
Ἡ δική μου ἑδραία πεποίθηση εἶναι ὅτι ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης διαθέτοντας τό λαϊκό πληρεξούσιο θέλει σέ αὐτήν τήν τετραετία νά ἐπέμβει στό ἐσωτερικό τῶν θεσμῶν καί νά ἀλλάξει τίς δομές τους μέσῳ τῆς ψήφισης ἁπλῶν τυπικῶν νόμων καί μέσῳ τῆς ἀναθεώρησης τοῦ Συντάγματος. Ἀσχέτως ἄν ἡ πλειοψηφία τῶν 158 ἑδρῶν, ἡ ὁποία δέν ἦταν αὐτή πού ἤθελε, τοῦ τροποποιεῖ ἐλαφρῶς τό σχέδιο. Οἱ δομές τῆς ἐκπαίδευσης, τῆς Δικαιοσύνης, τῆς Ἐκκλησίας, ὁ περιορισμός τοῦ ρυθμιστικοῦ ρόλου τοῦ κράτους σέ θέματα κοινωνικῆς προστασίας καί ὑγείας, ἀνωτάτης παιδείας, ἡ φιλελευθεροποίηση τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων, εἶναι μερικά ἀπό αὐτά. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι (ὅπως σᾶς εἴχαμε ἐνημερώσει ἐγκαίρως) τό νεοϊδρυθέν Ὑπουργεῖο δέν ὀνομάστηκε «Οἰκογένειας» σκέτο, ὅπως ἐξαγγέλθηκε προεκλογικῶς, ἀλλά «Κοινωνικῆς Συνοχῆς καί Οἰκογένειας». Ἡ οἰκογένεια ἐτέθη σέ δεύτερη μοῖρα γιά νά μπεῖ μπροστά ἡ συνοχή πού συνδέεται εὐθέως μέ τά δικαιώματα μειονοτήτων.
Ἀνακεφαλαιώνω: Τό ζήτημα γιά τήν Κυβέρνηση λοιπόν δέν εἶναι μόνο τά πρόσωπα πού συγκροτοῦν τό νέο Ὑπουργικό Συμβούλιο καί κρατοῦν τό τιμόνι. Τό θέμα εἶναι πρός τά ποῦ θά στρίψουν τό τιμόνι σέ μιά πατρίδα πού εὐτυχῶς διατηρεῖ ἰσχυρά συντηρητικά ἀνακλαστικά (στό 20% ἡ δύναμη τῶν μικρῶν κομμάτων στήν Βόρειο Ἑλλάδα, μεγαλύτερη καί ἀπό τοῦ ΣΥΡΙΖΑ)… Ἡ ταυτοτική δεξιά θά εἶναι ὁ ρυθμιστής τῶν μεταρρυθμίσεων.
Προσοχή ἤ ταυτοτική, ὄχι ἡ Ἀκροδεξιά.
