ΑΔΡΑΝΕΙΑ καί δολιχοδρομίες ἐξακολουθοῦν νά ἀκολουθοῦν τήν ἀμυντική μας βιομηχανία, πρωτίστως τήν κρατική, καταδικάζοντάς την νά χάσει ἄλλη μίαν εὐκαιρία ἐκσυγχρονισμοῦ, ἀναπτύξεως καί φυσικά κερδῶν.
Ἀσχέτως μέ τήν θέση τήν ὁποία μπορεῖ νά ἔχει κανείς ἀπέναντι στόν πόλεμο στήν Οὐκρανία, πρέπει νά τόν ἐξοργίζει τό γεγονός, ὅτι ἡ ἑλληνική ἀμυντική βιομηχανία ἔχει μείνει στό περιθώριο.
- Τοῦ Εὐθ. Π. Πέτρου
Καλή εἶναι ἡ «σωστή πλευρά» τῆς ἱστορίας, ἀλλά εἶναι τραγικό, μιά χώρα πού τοποθετεῖται σέ αὐτήν, νά μήν ἐπωφελεῖται ἀπό τήν ἐπιλογή της. Καί δυστυχῶς δέν βλέπουμε τήν παραμικρή προσπάθεια γιά βελτίωση τῆς καταστάσεως. Θά ἐπιμείνουμε ὅτι ἡ ρίζα τοῦ προβλήματος ἐντοπίζεται στήν ἐσφαλμένη πολιτική ἐπιλογή, ὅσον ἀφορᾶ στήν πολιτική ὑπαγωγή τῆς κρατικῆς ἀμυντικῆς βιομηχανίας. Τά ἐργοστάσια τῆς ΕΑΒ (Ἑλληνική Ἀεροπορική Βιομηχανία) καί τῶν ΕΑΣ (Ἑλληνικά Ἀμυντικά Συστήματα) ἐποπτεύονται ἀπό τό Ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν, γιά τό ὁποῖο ἡ ἀποστολή αὐτή εἶναι ἕνα «πάρεργο» μέ τό ὁποῖο οὐδείς ἀσχολεῖται.
Ἔχει κατ’ ἐπανάληψιν ἐπισημανθεῖ ὅτι οἱ βιομηχανίες αὐτές πρέπει νά ἐπανέλθουν στήν ἐποπτεία τοῦ Ὑπουργείου Ἐθνικῆς Ἀμύνης μέ τήν ἀνασύσταση τῆς Ὑπηρεσίας Πολιτικῆς Βιομηχανίας ἤ ἀκόμη καλύτερα ὑφυπουργείου Ἀμυντικῆς Βιομηχανίας πού θά ἔχει τήν συνολική εὐθύνη γιά τήν κρατική καί ἰδιωτική ἀμυντική βιομηχανία. Ὅμως ἐξακολουθοῦμε νά εὑρισκόμεθα στό ἀπόλυτο «μηδέν», μέ τούς «ἁρμοδίους παράγοντες» νά ἀναλίσκωνται σέ ἀτέρμονες συζητήσεις περί «ἐπενδύσεων», τίς ὁποῖες δέν εἴδαμε ποτέ, ἐνῷ ὑπάρχουν βασικές ἐλλείψεις ἀκόμη καί σέ εἰδικευμένο προσωπικό. Γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν ἐλλείψεων αὐτῶν δέν κάνουμε ἀπολύτως τίποτε. Κάποιοι διαμαρτύρονται ὅτι παραγγείλαμε φρεγάτες, ἀλλά δέν πήραμε ἀξιόλογα προγράμματα συμπαραγωγῆς καί ὑποκατασκευαστικοῦ ἔργου. Πῶς νά τά πάρουμε; Μέ τί τεχνῖτες καί μέ τί συγκολλητές θά φέρουν εἰς πέρας τίς ἐργασίες τά ναυπηγεῖα μας; Τό παλιό εἰδικευμένο προσωπικό πού ναυπηγοῦσε φρεγάτες καί ὑποβρύχια ἔχει συνταξιοδοτηθεῖ, χωρίς νά ἔχουν ἐκπαιδευθεῖ οἱ διάδοχοί τους. Οἱ σχολές πού κάποτε ἐξεπαίδευαν ἐργοδηγούς ἔχουν ἀπαξιωθεῖ καί δέν ὑπάρχει πρόγραμμα ἀνασυγκροτήσεώς τους. Καί τοῦτο δέν ἰσχύει μόνον γιά τά ναυπηγεῖα, ἰσχύει γιά ὅλα τά ἐργοστάσια. Πῶς λοιπόν νά προκόψει ἡ βιομηχανία; Ἡ ὁποία τώρα θά μποροῦσε νά παραγάγει πυρομαχικά ἐπωφελούμενη ἀπό τά εὐρωπαϊκά προγράμματα ἐνισχύσεως τῆς Οὐκρανίας;
Οἱ «ἐξυπνάδες» ὁρισμένων κυβερνητικῶν ἀξιωματούχων ὁδήγησαν στήν ἀναστολή τῆς λειτουργίας τοῦ ὀβιδουργείου τῶν ΕΑΣ στόν Υμμητό. Ἄν καί ἀκόμη ἡ μετεγκατάστασις (διάλυσις ἐπί τό ἀκριβέστερον) δέν ἔχει ἀρχίσει καί εἶναι ζήτημα ὀλίγου χρόνου νά ἐπαναλειτουργήσει, βούλησις δέν ὑπάρχει. Οὔτε ὅμως ὑπάρχει καί κανένα σχέδιο ἐκμεταλλεύσεως τοῦ εὐρωπαϊκοῦ προγράμματος χρηματοδοτήσεως ἐπενδύσεων γιά ἀνάπτυξη κατασκευαστικῶν δυνατοτήτων στόν τομέα τῆς ἀμυντικῆς βιομηχανίας. Στό πλαίσιο αὐτό, ἡ ΕΕ χρηματοδοτεῖ κατά 50% κάθε νέα ἐπένδυση πού θά βελτιώσει τίς ὑποδομές κατασκευῆς πυρομαχικῶν. Ἐάν λοιπόν ἡ ἑλληνική Κυβέρνησις ἀντιμετωπίζει τήν βιομηχανία μας μέ σοβαρότητα, ἀφοῦ ἐπιμένει στό κλείσιμο τοῦ Ὑμηττοῦ, θά ἔπρεπε ἤδη νά ἔχει ἀρχίσει διαδικασίες γιά δημιουργία νέου ὀβιδουργείου στό Λαύριο. Ἀλλά ἀντί νά τό κάνει αὐτό, συζητᾶ τό ἐνδεχόμενο ἐξαιρέσεως τῶν ΕΑΣ ἀπό τήν κατασκευή μεταλλικῶν μερῶν πυρομαχικῶν. Δηλαδή ἀπό τό 70% τῆς προστιθεμένης ἀξίας τοῦ τελικοῦ προϊόντος. Γιατί; Στό Λαύριο ἐπιπροσθέτως ὑπάρχει ἀνενεργό συνεργεῖο γεμισμάτων πού μέ μικρή σχετικά ἐπένδυση μπαίνει μπροστά. Γιατί οὔτε ἐκεῖ ἔχει ἀρχίσει νά γίνεται κάτι;
Θά παραθέσουμε ἀπόσπασμα τῆς τελευταίας ἀνακοινώσεως τοῦ σωματείου ἐργαζομένων τῶν ΕΑΣ στόν Ὑμηττό, διότι αὐτά πού καταγγέλλονται εἶναι ἐξοργιστικά: «Ἡ διοίκηση φροντίζει μεθοδευμένα νά ἀπαξιώνει τίς λειτουργικές του δυνατότητες, μετατρέποντάς το ἄλλοτε σέ χῶρο γυρισμάτων σήριαλ καί ἄλλοτε σέ πάρκινγκ ἐργολάβων δημοσίων ἔργων ἤ τουριστικῶν καί σχολικῶν λεωφορείων ἰδιωτῶν! Ποιά εἶναι ἡ πραγματικότητα; Ἡ πραγματικότητα εἶναι ὅτι: – Στήν ἴδια γραμμή παραγωγῆς (μεγάλων διαμετρημάτων, ἡ λεγόμενη), παρήχθησαν καί παραδόθηκαν τό 1ο ἑξάμηνο τοῦ 2020 πυρομαχικά στό Π.Ν τῆς χώρας μας, μέ ἀπόλυτη ἀξιοπιστία ὡς πρός τήν ποιότητα καί τούς χρόνους παράδοσης. Τί συνέβη στά μόλις τρία αὐτά χρόνια καί δέν μποροῦμε νά παράξουμε στήν ἴδια γραμμή τό πυρομαχικό μέ τή τεράστια ζήτηση πού θά ἀποφέρει ἑκατομμύρια εὐρώ στήν ἑταιρεία; – Μιά πρέσσα τῆς συγκεκριμένης γραμμῆς πού εἶναι ἐκτός λειτουργίας, εὔκολα μπορεῖ νά ἀντικατασταθεῖ μέ χαμηλό κόστος ἐπένδυσης, στήν ὁποία ἐπένδυση θά συμβάλλει καί ἡ Ε.Ε. – Ἡ πραγματικότητα ἐπίσης εἶναι ὅτι, στό ἴδιο ἐργοστάσιο τοῦ Ὑμηττοῦ καί παρά τήν ἐπιδιωκόμενη ἀπαξία του, οἱ ἐργαζόμενοι μέ τεράστιες ἐλλείψεις καταβάλλουμε κάθε προσπάθεια νά κρατήσουμε τό ἐργοστάσιο τῶν Ε.Α.Σ Ὑμηττοῦ “ζωντανό”.
Ἔτσι παράγουμε πυρομαχικά μικρῶν διαμετρημάτων, τμῆμα σύγχρονου πυραυλικοῦ συστήματος κοινοπραξίας χωρῶν τοῦ ΝΑΤΟ, πυρομαχικά ἑλικοπτέρων Apache, ὁπλοβομβίδες, ἐνῷ διαθέτουμε πιστοποιημένα ἐργαστήρια μετρήσεων καί ποιοτικοῦ ἐλέγχου ὑψηλότατης ἀξιοπιστίας, καθώς καί ἕνα μηχανουργεῖο μέ μοναδικές δυνατότητες κατασκευῆς ἐργαλείων καί ἐλεγκτήρων πού ἀκόμα καί ἰδιωτικές ἐπιχειρήσεις δέν μποροῦν νά κατασκευάσουν. Γιατί λοιπόν ἀφήνεται τό ἐργοστάσιο τῶν Ε.Α.Σ. Ὑμηττοῦ στή τύχη του καί γιατί χάνει ἡ ἑταιρεία καί κατά συνέπεια χάνει ἡ χώρα μας ἑκατομμύρια Εὐρώ;».
Ὑπάρχει ἀπάντησις σέ αὐτά τά ἐρωτήματα;
