Διά νά εἴμεθα εἰλικρινεῖς, ἡ Ἑλλάς εἶναι ἕνας τόπος στόν ὁποῖο οὐδέποτε πλήττεις. «Ἀπ’ ὅλα ἔχει ὁ μπαξές», πού θά ἔλεγε καί ἡ θεία μας, ἡ Ἀμερσούδα. Μπορεῖ ὁ ποιητής νά μᾶς εἶπε «τήν Ρωμιοσύνη μήν τήν κλαῖς», ἀλλά, ἐδῶ πού τά λέμε, ὁρισμένες φορές εἴμαστε γιά κλάματα!
Ἐκτός ἐάν ὅλο αὐτό τό μπάχαλο (ἐπιτρέψτε μας τήν ἔκφραση, ἀλλά εἶναι, νομίζουμε, παραστατικότατη) ἀποτελεῖ μέρος τοῦ κουλέρ λοκάλ (ἤ κουρέλ λοκάλ, ὅπως ἔλεγε ἡ Ἑλένη Βλάχου) καί ἀποδίδει ἐπαρκῶς τήν εἰκόνα μας… Ἐτάφη, λοιπόν, ὁ τελευταῖος βασιλεύς τῆς Ἑλλάδος. Τυπικῶς, βεβαίως, ἦταν ἕνας ἁπλός ἰδιώτης καί μάλιστα χωρίς τήν ἑλληνική ἰθαγένεια. Τώρα, τό πῶς εἶναι δυνατόν κάποιος ὁ ὁποῖος γεννήθηκε, μεγάλωσε, σπούδασε, ὑπηρέτησε τήν θητεία του καί κατέβαλε τούς φόρους του στό ἑλληνικό δημόσιο νά μήν ἔχει τήν ἑλληνική ἰθαγένεια, τήν ὁποία ἔχουν ἀποκτήσει τόοοοσοι καί τόοοοσοι, εἶναι καί αὐτό χαρακτηριστικό δεῖγμα τοῦ «κουλέρ λοκάλ», πού λέγαμε προηγουμένως…
Σέ ὁποιαδήποτε ἄλλη χώρα, ὅπως λ.χ. συνέβη σέ ἄλλες, βαλκανικές ἐπίσης χῶρες, οἱ ὁποῖες ἐκήδευσαν τούς δικούς τους «τελευταίους», «πρώην» ἤ «τέως» ἐστεμμένους ὡς διατελέσαντες ἀρχηγούς κράτους, ὅλα θά εἶχαν γίνει χωρίς σαματᾶ, χωρίς συγκρούσεις στήν Βουλή, χωρίς ἀντεγκλήσεις καί ψηφοθηρικές ἐφορμήσεις. Ἐδῶ, ὅμως, ἐπειδή εἴμαστε μιά βαλκανική χώρα, ἀλλά μέ ταμπεραμέντο πού ταιριάζει καλύτερα σέ χώρα τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς, δηλαδή μιά χώρα πού εὔκολα θά λάτρευε τήν δική της Ἐβίτα ἤ θά ἐξέλεγε ὡς ἥρωα τόν πρόεδρο τόν ὁποῖο εἶχε ἡ ἴδια ἀποδοκιμάσει ὡς διεφθαρμένο, ὅλα γίνονται κάπως διαφορετικά… Ἀμφιβάλλουμε ἄν θά μποροῦσε ὁποιαδήποτε ἄλλη χώρα νά στείλει ἀρχηγούς κρατῶν στά κατσάβραχα καί τά χαλίκια, σέ ἕνα λεηλατημένο καί καρβουνιασμένο χῶρο.
Ὁποιαδήποτε ἄλλη χώρα θά εἶχε φροντίσει ὄχι μόνο νά διατηρήσει τά κτίρια τῆς Δεκελείας, ἀλλά καί νά χρησιμοποιεῖ τούς χώρους τοῦ παλαιοῦ ἀνακτόρου, ἀκόμη καί ἐν εἴδει Μουσείου, ἔναντι, φυσικά, ἀντιτίμου. Ὅλα αὐτά, ὅμως, σέ μιά χώρα στήν ὁποία τήν ἑπομένη τῶν ἐκλογῶν ἡ –ὅποια– ἀντιπολίτευση ζητεῖ ἐκλογές, σέ μιά χώρα στήν ὁποία εὐδοκιμεῖ ἡ τάξις τῶν «ολόγων» (ἐσχάτως, ἐκτός ἀπό τούς σεισμολόγους καί τούς συνταγματολόγους, ἀκούσαμε, ἐν ἀφθονίᾳ, τούς «στεμματολόγους»), στήν χώρα στήν ὁποία χρησιμοποιεῖται ὡς τίτλος ὁ ὅρος «πολιτευτής», στήν χώρα στήν ὁποία ὅλα τά ὕποπτα νυχτερινά κέντρα ἀποκαλοῦνται «καταστήματα ὑγειονομικοῦ ἐνδιαφέροντος», στήν χώρα στήν ὁποία ὁ ὑπουργός «Ψηφιακῆς Πολιτικῆς», ἀντί νά κάνει τήν ζωή μας πιό εὔκολη μᾶς ἔλεγε ὅτι …θά ἐκτοξεύσουμε σειρά δορυφόρων στό διάστημα (εὐτυχῶς, ὁ νῦν ὑπουργός ἔβαλε τάξη στόν συγκεκριμένο τομέα), μοιάζουν μακρυνά καί σχεδόν ἀκατόρθωτα…
Ἔτσι, ἄς κάνουμε τόν σταυρό μας πού ἡ τόσο συζητημένη κηδεία τοῦ Κωνσταντίνου ἔγινε μέ ἀπόλυτη τάξη, δέν εἴχαμε παρεκτροπές καί δέν γίναμε θέμα δυσμενῶν συζητήσεων διεθνῶς. Τά ὅσα συνέβησαν, πάντως, ἄς γίνουν μάθημα γιά τό πῶς ἕνα κράτος πρέπει νά προβλέπει, πῶς ἕνα κράτος ὀφείλει νά προτρέχει καί πῶς μιά χώρα πού θέλει νά εἶναι εὐρωπαϊκή, πρέπει νά προετοιμάζεται ἔτσι ὥστε νά ἀντιμετωπίζει ἐπιτυχῶς καί τά ἀπρόοπτα.
