Ὅταν ὁ Γεώργιος Παπανδρέου κατόρθωσε νά ἐπιτύχει τήν συνεργασία κομμάτων καί τάσεων, τήν ὁποία ὀνόμασε «Ἕνωση Κέντρου», γνώριζε, ἀσφαλῶς, ὅτι θά ἦταν δύσκολο νά συγκεράσει τόσο διαφορετικές φωνές καί τάσεις.
Ὡστόσο, ὑπῆρχε ἕνας πολύ σοβαρός λόγος γιά νά σφυρηλατηθεῖ ἕνα εἶδος ἑνότητος σέ ἐκεῖνο τό μεῖγμα. Ἦταν ἡ ἐξουσία, ἡ ὁποία φαινόταν πλέον κοντά, καθώς ὁ Καραμανλῆς εἶχε ὑποστεῖ τό «ταρακούνημα» μέ τήν δολοφονία τοῦ Γρηγόρη Λαμπράκη, ἡ ἀντιπολίτευση εἶχε παίξει σωστά τό χαρτί «βία-νοθεία» καί, τό κυριότερο, τό Παλάτι ἔδειχνε πλέον χωρίς πρόβλημα τήν συμπάθειά του στόν ἔμπειρο, ἀλλά καί παλαιό φίλο τῶν Ἀνακτόρων ἀρχηγό τῆς «Ἑνώσεως Κέντρου».
Κι ἔτσι, καθώς ἡ ἐξουσία βρισκόταν πολύ κοντά, τό σκάφος τῆς «Ε.Κ» ἔπλεε χωρίς προβλήματα καί τό πλήρωμα ἔδειχνε κατευχαριστημένο, ἐν ἀναμονῇ τῆς διανομῆς τῶν λαφύρων τῆς σχεδόν βεβαίας νίκης. Πράγματι, μέ τόν Καραμανλῆ ἀπόντα, μέ τόν ἀντικαραμανλισμό στό φόρτε, ἡ «Ἕνωσις Κέντρου» θριάμβευσε καί ἀνέλαβε τήν διακυβέρνηση τῆς χώρας.
Δύο χρόνια ἀργότερα, τό δημιούργημα τοῦ Γ. Παπανδρέου εἶχε διαλυθεῖ, αὐτο-υπονομευπομενο, καθώς οἱ τάσεις, οἱ φιλοδοξίες ἀλλά καί ἡ ἄρνηση τῶν Ἀνακτόρων νά δεχθοῦν τό ἐπίμονο αἴτημα τοῦ πρωθυπουργοῦ νά ἀναλάβει ὁ ἴδιος τό ὑπουργεῖο Ἐθνικῆς Ἀμύνης, ὁδηγοῦσαν στήν «Ἀποστασία» καί σέ μιά διετῆ περίοδο ἀνωμαλίας, ἡ ὁποία ἄνοιξε διάπλατα τήν πόρτα στήν ἐκτροπή πού ἀκολούθησε.
Αὐτό τόν καιρό ἐπαναλαμβάνεται, χωρίς, φυσικά κίνδυνο ἐκτροπῆς, τό σκηνικό τῆς «Ἑνώσεως Κέντρου», ἡ ὁποία, ὁμολογουμένως, ἀποτελοῦσε ἕνα πείραμα συστάσεως μιᾶς ἑλληνικῆς «Κεντροαριστερᾶς». Τό βλέπουμε νά ἐξελίσσεται στήν διαμάχη μεταξύ Σύριζα καί ΠΑΣΟΚ.
Ὁ Σύριζα, ἐκμεταλλευόμενος τήν πορεία πρός τόν γκρεμό τήν ὁποία ἐπέλεξε ὁ ἀρχηγός τοῦ ΠΑΣΟΚ Γιῶργος Παπανδρέου (τό 2010), συνέστησε ἕνα πολιτικό μεῖγμα, πού περιελέμβανε τάσεις τῆς Ἀριστερᾶς καί τῆς Κεντροεριστερᾶς, οἱ ὁποῖες (παρά τίς μεγάλες τους διαφωνίες, οἱ ὁποῖες πολλές φορές κατέληγαν παλαιότερα σέ βίαιες συζητήσεις καί μικροσυμπλοκές), συνενώθηκαν ὑπό τήν προοπτική τῆς ἐξουσίας, ἡ ὁποία τελικῶς ἦλθε. Ἦταν μάλιστα περισσότερο ἀπό ἐμφανής ἡ ἀνάδειξη τῆς ἐξουσίας ὡς μοναδικοῦ στόχου, ἐκτός πάσης ἰδεολογικῆς ἤ πολιτικῆς συζητήσεως. Ἡ ἐξουσία ἦλθε (καί κράτησε πέντε χρόνια) μέ τήν συνεργασία ἑνός κόμματος τῆς «σκληρῆς» δεξιᾶς…
Χωρίς, ὅμως, ἰδεολογικές καί πολιτικές ρίζες, δέν μπορεῖ νά σταθεῖ ὁποιοδήποτε πολιτικό πείραμα. Καί μοιραῖα, ὁ συνασπισμός τοῦ «πάτσγουορκ» τῆς οἱονεί Κεντροαριστερᾶς μέ τό δεξιό «κόμμα διαμαρτυρίας», ὁδηγήθηκε στήν ἀντιπολίτευση…
Ἄς μᾶς ἐπιτραπεῖ νά παρομοιάσουμε τό σημερινό σκηνικό στόν χῶρο τοῦ κόμματος τοῦ κ. Τσίπρα μέ τήν παλαιά Γιουγκοσλαβία. Ἕνα κράτος, πού τό συγκρατοῦσε ἑνωμένο (ἐπιφανειακῶς) ἡ ἰσχυρή προσωπικότης τοῦ Τίτο. Μποροῦσαν ποτέ νά μείνουν ἑνωμένοι (ὑπό τήν ὅποια προοπτική) οἱ Κροᾶτες μέ τούς Σέρβους, οἱ Μαυροβούνιοι μέ τούς Σκοπιανούς, οἱ μουσουλμάνοι μέ τούς χριστιανούς τῆς Βοσνίας-Ἐρζεγοβίνης; Μέ τό πού ἔλειψε ὁ Τίτο ἀπό τήν χώρα πού εἶχε σκαρώσει, ἄρχισαν τά παρατράγουδα. Καί ἦταν ἀρκετή ἡ σπίθα τῆς διαλύσεως τῆς ΕΣΣΔ, στήν σφαῖρα τῆς ὁποίας οὐδέποτε πέρασε ὁλοκληρωτικά ἡ Γιουγκοσλαβία, γιά νά ὁδηγήσει στήν βίαιη ἀποσύνθεσή της. Ἀναμένουμε τήν συνέχεια. Τά περί «ἀηδιαστικῶν δηλώσεων» καί «μᾶς ἔπτυσαν, δέν ἔβρεξε», ἦταν μιά σοβαρή ἔνδειξη…
