Διάβασα αὐτές τίς μέρες κάποια κείμενα γιά τόν Νῖκο Γούναρη…
… τόν ὑπέροχο τροβαδοῦρο μέ τήν βελούδινη φωνή, ὅπως ἔλεγε ὁ πατέρας μου. Τόν Γούναρη, πού πρίν ἀπό τήν ἐπέλαση τοῦ λαϊκοῦ τραγουδιοῦ, κρατοῦσε τά σκῆπτρα τοῦ ἐλαφροῦ, μέ ἀρκετές δόσεις δημώδους, καί τό Ἐθνικόν Ἵδρυμα Ραδιοφωνίας μετέδιδε τά τραγούδια τῶν ἐκπροσώπων ἐκείνης τῆς σχολῆς, μέ κορυφαία τήν τριάδα Νῖκος Γούναρης, Φώτης Πολυμέρης καί Τώνης Μαρούδας.
Ὅσο ὑπάρχει ὁ Γούναρης δέν μπορεῖ τό λαϊκό νά σηκώσει κεφάλι, εἶχε πεῖ τότε ὁ Βασίλης Τσιτσάνης παραδεχόμενος τήν δημοφιλία καί τήν λατρεία τοῦ κόσμου γιά τόν Γούναρη.
Διάβασα στό πολύ καλό ogdoo.gr μιά ὄμορφη ἀναφορά στόν Γούναρη.
Κι ἔμαθα ὅτι υπάρχει μιά παλιά γειτονιά στήν Ἀθήνα, στά σύνορα τῆς Νέας Σμύρνης μέ τό Παλαιό Φάληρο, στήν ὁδό Γούναρη, ὅπου ἴνδαλμά της τότε ἦταν ὁ τροβαδοῦρος.
Ἡ μαγκιά δέν κυκλοφοροῦσε τότε, μόνο τό ἐλαφρό τραγούδι. Ρεμπέτικα, ζεϊμπέκικα θεωροῦντο παράνομα, καί δέν τά κυνηγοῦσε ὁ κόσμος. Τά βαριά ἦταν στίς Τζιτζιφιές. Τσιτσάνης καί… καί… καί. Δέν πλησιάζαμε ἐκεῖ, ἰδιαίτερα ἡ νεολαία δηλαδή, θυμᾶται ἕνας ἀπό τούς πρώτους κατοίκους τῆς περιοχῆς, ὁ Ἀνδρέας Ραφτόπουλος, πρώην παγοπώλης. Αὐτοί ὅλοι, Γούναρης, Πολυμέρης, Μαρούδας, ἦταν ὅλοι μία σειρά. Ἀρχές τοῦ ’50. Τό ραδιόφωνο τό πρωί εἶχε ὁρισμένες ὧρες πού ἔπαιζε τά τραγούδια αὐτά. Ξέραμε ἐμεῖς τί ὥρα θά ἔπαιζε Γούναρη κι ἔρχονταν τά κορίτσια τῆς γειτονιᾶς καί περιμέναμε ν’ ἀκούσουμε τόν Γούναρη. Μερακλώναμε καί μετά πηγαίναμε σχολεῖο! Ἐδῶ ἦταν ἡ μάντρα, ἡ αὐλόπορτα ἡ μεγάλη, καί στίς δύο κρεβατοκάμαρες εἶχε δύο παράθυρα πού ἔβλεπαν στόν δρόμο. Καθόμασταν στόν δρόμο καί περίμενα τά κορίτσια ν’ ἀκούσουμε τόν Γούναρη ἀπό τό ραδιόφωνο πού ἦταν στό ἔπιπλο μέσα στό σπίτι μου. Μετά πηγαίναμε μέ κέφι στό σχολεῖο. Δέν ὑπῆρχε καί τίποτε ἄλλο νά κάνουμε. Ὁ Γούναρης ἦταν ὁ πρῶτος καί καλύτερος τῆς ἐποχῆς. Τά τραγούδια του ἦταν διαφορετικά.
Τά τραγούδια τῶν ἄλλων ἦταν σάν καντάδες, ἐνῶ τοῦ Γούναρη ἦταν μέσα σέ ὅλα, ἐλαφρολαϊκά… Ἕνα βράδυ ἔφαγα τό ξύλο τῆς ἀρκούδας ἀπό τόν πατέρα μου λόγῳ τοῦ Γούναρη. Μοῦ εἶπε ὁ θεῖος μου ὅτι τραγουδάει ὁ Γούναρης γύρω στά μεσάνυχτα στό Ἄλσος Νέας Σμύρνης, τό 1952. Τραγουδοῦσε ἐκεῖ μία φορά τήν ἑβδομάδα ἤ μία φορά τόν μῆνα. Θά ἔρθεις νά σέ πάρουμε μαζί; μέ ρώτησαν. Θά ἔρθω, εἶπα μέ ἀφέλεια. Ἦταν τέτοια ἡ λαχτάρα μου νά δῶ τόν Γούναρη, πού δέν εἶπα τίποτα στούς γονεῖς μου, καί μόλις γυρίζω, ποῦ σέ πονεῖ καί ποῦ σέ σφάζει! Τό Ἄλσος εἶχε ἕνα δωμάτιο πού ἄλλαζαν οἱ καλλιτέχνες καί εἶχε ὁρισμένα καθίσματα πού ἄν προλάβαινες καθόσουν, ἄν ὄχι ὄρθιος, στήν τσίτα. Μέ τόν Γούναρη γινόταν πανικός τότε, ἦταν γεμᾶτο τό Ἄλσος. Καί ἐπάνω στήν σκηνή, ἦταν μόνος μέ τήν κιθάρα του…
Ὁ Γούναρης ἔφυγε ἀπό τήν ζωή νεότατος, ἀφήνοντας πίσω του μία σειρά ὑπέροχων λαϊκῶν τραγουδιῶν. Καί μιά ἐποχή, κατά τήν ὁποία μποροῦσες νά διασκεδάσεις ἀκούγοντας γιά μιά κότα στουμπουλή! Οἱ τροβαδοῦροι δέν ὑπάρχουν πιά. Ἄλλαξαν τά γοῦστα, ἡ τεχνολογία φτιάχνει φωνές ἀπ’ τό τίποτα, πού ἔλεγε ὁ Ζαμπέτας. Καί ἡ ζωή συνεχίζεται. Χωρίς τροβαδούρους…
