Εἶναι μερικοί ἄνθρωποι πού ἀφήνουν βαθύ ἀποτύπωμα στά μέρη ὅπου διάβηκαν. Ὁ Γιάννης Ἰωαννίδης ἦταν ἕνας ἀπό αὐτούς τούς ἀνθρώπους.
Εἶναι ἐκεῖνος πού γνώρισε στούς Ἕλληνες τό «ἐπαγγελματικό» μπάσκετ, ἐκεῖνος πού τούς μετέτρεψε σέ φανατικούς τηλεθεατές γιά πολλά βράδυα, τότε πού ἡ ΕΡΤ εἶχε ἀνακαλύψει τά περίφημα φάιναλ-φόρ, ἐπειδή μετεῖχε σέ αὐτά ἑλληνική ὁμάδα, ὁ Ἄρης!
Μέχρι τότε, στίς ἐφημερίδες, τό μπάσκετ ἦταν δευτερότριτη ἐπιλογή. Μέ τήν ὁμάδα τῶν δημοσιογράφων πού ὑποστήριζαν τό σπόρ νά ἀκούει διάφορα περίεργα, ὅπως «Ἰεχωβᾶδες» ἤ “Οἱ λάτρεις τῆς μπάλλας μέ τά ἐξανθήματα» καί ἄλλα…
Ὁ Ἰωαννίδης, πού δημιούργησε τόν παντοδύναμο Ἄρη τοῦ Γκάλη, τοῦ Γιαννάκη καί τῶν ἄξιων συμπαικτῶν τους, τόν ἔκανε «μόνιμο πρωταθλητή» καί ἔφερε τό μπάσκετ κοντά στήν κορυφή τοῦ ἐνδιαφέροντος τῶν φιλάθλων τῆς χώρας. Εἶναι βέβαιο ὅτι τό «Ἔπος τοῦ ’87», μέ τό ὁποῖο τό ἄθλημα ἀπογειώθηκε, ὀφείλει πολλά στήν δουλειά, ἀλλά καί στήν εἰκόνα τοῦ Γιάννη Ἰωαννίδη. Ἐκείνη ἡ «εἰκόνα», τό image κατά τους ἐπικοινωνιολόγους, εἶχε τήν δική του, ἰδιαίτερη, σημασία στήν καταξίωση τοῦ μπάσκετ στήν ἑλληνική φίλαθλη –καί ὄχι μόνο– κοινωνία.
Ἡ εἰκόνα ἑνός ἀνθρώπου ἐπίμονου, ἀπαιτητικοῦ, ἐκρηκτικοῦ καί, κυρίως, ἀθεράπευτα προληπτικοῦ, ἦταν ἐκεῖνο πού μαγνήτιζε τόν θεατή.
Σέ κάθε παιγνίδι τοῦ Ἄρη, τοῦ Ὀλυμπιακοῦ ἤ τῆς ΑΕΚ, ὁμάδων τίς ὁποῖες ἔφτιαξε καί ἀνέδειξε ὡς προπονητής, ὅλοι περιμέναμε τήν στιγμή πού ὁ «ξανθός» θά ἐκνευρισθεῖ καί «θά ἀρχίσει τά δικά του».
Ἦταν καί αὐτό ἕνα μέρος τοῦ παιγνιδιοῦ. Δέν ἦταν, φυσικά, ἕνα στημένο show, ἀλλά ἡ πραγματική εἰκόνα τοῦ ἀνθρώπου, πού δέν δίσταζε νά παραδεχθεί ὅλες τίς –ἀνθρώπινες– ἀδυναμίες του…
Τελειομανής ἀλλά καί «σατράπης» στόν πάγκο του, ἀπαιτοῦσε ὑπακοή καί δέν σήκωνε «μῦγα στό σπαθί του». Κέρδισε δόξα καί χρῆμα, ἀλλά ποτέ δέν τά ἔθεσε ὡς αὐτοσκοπό. Ἀκόμη καί ὅταν ἄφησε τόν Ἄρη γιά τόν Ὀλυμπιακό, εἶναι βέβαιο ὅτι εἶχε καί ὁ ἴδιος ἀντιληφθεῖ ὅτι «εἶχε φθάσει ἡ ὥρα», καί τίποτε ἄλλο.
Τόν γνώρισα μέσῳ μίας συνεντεύξεως πού μοῦ ἔδωσε καί ἐν συνεχείᾳ ἀποκτήσαμε συχνή ἐπαφή, κυρίως ἀφ’ ὅτου ἀποφάσισε νά ἀσχοληθεῖ μέ τήν πολιτική.
Τοῦ ἄρεσε τό ὅτι ἤμουν ὑποστηρικτής μιᾶς ἀπό τίς «μικρομεσαῖες» ὁμάδες καί δέν ἤμουν ὀπαδός τῶν «μεγάλων» συγκροτημάτων. Κουβεντιάσαμε πολλές φορές στό κυλικεῖο ἀλλά καί στό ἐντευκτήριο τῆς Βουλῆς. Πατριώτης, Μακεδόνας πιστός, μέ ἀπόψεις ἀποκρυσταλλωμένες. Συντηρητικός καί αἰσιόδοξος ἐκ φύσεως. Γνώστης τοῦ περιβάλλοντος τῆς Βαλκανικῆς ἀλλά καί τῆς νοοτροπίας τῶν γειτονικῶν μας λαῶν. Σχετικά μέ τόν ἀθλητισμό, ὅπου δέν μπόρεσε νά κάνει πολλά πράγματα ὡς ὑφυπουργός, ἐξέφραζε τήν ἄποψη, ὅτι ὁ ἐπαγγελματισμός ἦταν ἀναγκαῖος γιά νά «πάρουν μπροστά» τά ὁμαδικά ἀθλήματα, ἀλλά πίστευε ὅτι «πρέπει νά ὑπάρχουν ὅρια, τά ὁποῖα κανείς δέν θά μπορεῖ νά ὑπερβαίνει.»
«Γιατί δέν πήγατε ποτέ στόν Παναθηναϊκό ἤ στόν ΠΑΟΚ;» τόν εἶχα ρωτήσει. «Ποτέ δέν πῆγα στόν μεγάλο ἀντίπαλο ἐκείνου πού εἶχα ἐπιλέξει. Ἤμουν στόν Ἄρη, δέν πῆγα στόν ΠΑΟΚ, ἤμουν στόν Ὀλυμπιακό, δέν πῆγα στόν Παναθηναϊκό» εἶχε πεῖ. Στό καλό, φίλε…
