Ὁ Μίμης Παπαϊωάννου ἦταν ἀπό τούς «μάγους» τῆς μπάλλας, παίκτης παγκοσμίου κλάσεως. Θά μποροῦσε νά σταδιοδρομήσει σέ ὁποιαδήποτε ὁμάδα τοῦ κόσμου.
Παιδί ἀπό λαϊκή, προσφυγική οἰκογένεια, μεγάλωσε στήν Νέα Νικομήδεια τῆς Βεροίας καί, καθώς ὁ πατέρας του ἦταν «ἔφορος» στήν τοπική ὁμάδα «Νέα Γενεά», ἔπαιζε ποδόσφαιρο ἀπό μικρός.
Ὀπαδός τοῦ ΠΑΟΚ, κατέληξε στήν ΑΕΚ. «Δέν εἶχα πρόβλημα, καί οἱ δύο ὁμάδες ἔχουν σῆμα τόν δικέφαλο ἀετό» εἶχε πεῖ σέ συνέντευξή του.
Ἀνήκω στούς τυχερούς πού τόν ἔχουν ἀπολαύσει ἀγωνιζόμενο. Μοναδικός σέ ἐπινοήσεις, ἀλλά καί ἐκπληκτικός στό ἐπιτόπιο ἅλμα. Τόν Νῖκο Γκάλη, τόν Κριστιάνο Ρονάλντο, τόν Μάικλ Τζόρνταν καί τόν Μίμη Παπαϊωάννου ἔχω δεῖ νά παραμένουν γιά τόσο μεγάλο διάστημα στόν ἀέρα, μέχρι νά πετύχουν τόν στόχο. Οἱ κεφαλιές τοῦ Παπαϊωάννου ἔχουν μείνει ἱστορικές. Θυμᾶμαι πῶς πανηγυρίσαμε τό μοναδικό τέρμα τῆς ἐθνικῆς μας ὁμάδας στόν ἀγῶνα μέ τήν Σοβιετική Ἕνωση, στό στάδιο «Καραϊσκάκη» (1-4) ὅταν ὁ Παπαϊωάννου ἔβαλε γκόλ στόν Γιασίν! Αὐτός ὁ κορυφαῖος ποδοσφαιριστής ἔζησε σέ μιά πολύ διαφορετική ἐποχή. Ἄν ἔπαιζε σήμερα, θά ἦταν δισεκατομμυριοῦχος!
Ἀρκεῖ νά σκεφθοῦμε ὅτι τό 1965 ἡ ὑπερ-ομάδα, τότε, τῆς Ρεάλ Μαδρίτης, μέ ποδοσφαιριστές ὅπως ὁ Πούσκας, ὁ Ντί Στέφανο, ὁ Χέντο, προσέφερε στήν ΑΕΚ τέσσερα ἑκατομμύρια δραχμές (τεράστιο, τότε, ποσόν) γιά νά τόν ἀποκτήσει. Ἡ ὁμάδα του ἀρνήθηκε, καί ὁ Παπαϊωάννου, πού ἦταν καί καλλίφωνος, «ἔφυγε στά ξένα», δηλαδή σέ περιοδεία ἀνά τήν Δυτική Γερμανία, ὡς …λαϊκός τραγουδιστής, μέ τόν λαϊκό βάρδο Στέλιο Καζαντζίδη! Ἐπέστρεψε καί ἔπαιζε μέχρι τό 1979. Δεκαεπτά χρόνια στήν ἴδια ὁμάδα, ὅπως συνηθιζόταν τότε, πού οἱ ἀθλητές «ἔπαιζαν γιά τήν φανέλλα» καί τό φιλότιμο.
«Δέν σέ δώσαμε στήν “Ρεάλ”, γιατί ἄν σέ δίναμε, δέν θά μπορούσαμε νά κυκλοφορήσουμε στόν δρόμο στή Νέα Φιλαδέλφεια καί στά πέριξ» τοῦ εἶπε ὁ τότε πρόεδρος τῆς ΑΕΚ, Νῖκος Γκούμας. Οἱ παράγοντες, δηλαδή, ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, πού κυκλοφοροῦσαν χωρίς φουσκωτούς ὁλόγυρά τους, ἤθελαν «τό κούτελο καθαρό» καί δέν μποροῦσαν νά «πουλήσουν» τόν καλύτερό τους ποδοσφαιριστή. Κάτι ἀνάλογο, συνέβη κάποια χρόνια ἀργότερα, μέ τόν ποδοσφαιριστή τοῦ Παναθηναϊκοῦ Κώστα Ἐλευθεράκη, τόν ὁποῖο ζήτησε ἐπίσης ἡ «Ρεάλ», ἀλλά ὁ σύλλογος ἀρνήθηκε νά τόν παραχωρήσει. Κατά σύμπτωση, ὁ Ἐλευθεράκης ἔκλεισε τήν καρριέρα του στήν ΑΕΚ!
Ὁ Μίμης Παπαϊωάννου ἦταν ἕνας ἀπό τούς τελευταίους ἐναπομένοντες «μεγάλους» τοῦ ἑλληνικοῦ ποδοσφαίρου. Μαζί μέ τόν Κώστα Νεστορίδη, τόν Γιῶργο Σιδέρη, τόν Μίμη Δομάζο, σφράγισαν τήν ἐποχή τοῦ «ἡρωικοῦ» ἑλληνικοῦ ποδοσφαίρου. Τήν ἐποχή μέ τά χωμάτινα γήπεδα, τά χρόνια πού ἡ ἀμοιβή τῶν παικτῶν ἦταν ὁ διορισμός στήν ΔΕΗ, τήν ΕΕΥ (σήμερα ΕΥΔΑΠ) καί τά «Τρία Ταῦ», κάποια ἔξοδα κινήσεως καί μερικά κιβώτια λεμονάδες στά ἀποδυτήρια. Θυμᾶμαι ἀκόμη τόν Μιχάλη Βουτσαρᾶ, τερματοφύλακα τοῦ Παναθηναϊκοῦ, τόν ὁποῖο παρεχώρησε ἡ Δόξα Πειραιῶς, ἔναντι μιᾶς πλήρους ποδοσφαιρικῆς ἐμφανίσεως καί μιᾶς συμφωνίας μέ ἑταιρεία ἀναψυκτικῶν γιά δωρεάν λεμονάδες ἐπί δίμηνον! Πρόεδρος στήν Δόξα ἦταν ὁ ἰατρός πατέρας μου καί ὁ ἀντιπρόεδρος, ὁ ἐπιχειρηματίας Νίνος Μολδοβανίδης, πού εἶχε νυμφευθεῖ τήν ἀδελφή τοῦ ποδοσφαιριστῆ! Ἄλλα χρόνια!
