Ὅταν διάβασε στήν σελίδα μου γιά τόν θάνατο τοῦ φίλου μας Κωνσταντίνου Ἀγγελόπουλου…
… μοῦ τηλεφώνησε ἀμέσως. «Ἀδυνατῶ νά τό δεχθῶ!» μοῦ λέει. «Σημασία δέν ἔχει ἄν τό δέχεσαι ἐσύ ἤ ὄχι, σημασία ἔχει ὅτι τόν ἐδέχθη ἡ Ἀχερουσία» τοῦ λέω. Ἔτσι μιλούσαμε μέ τόν Παναγιώτη Γεννηματᾶ. Προσπαθούσαμε, μέ κάθε τρόπο, νά κρατήσουμε στίς συνομιλίες μας ἕνα ἐπίπεδο Γκράουτσο Μάρξ, κάτι ἀνάμεσα σέ Μόντυ Πάιθον καί Πρεβελάκη.
«Πότε καί ποῦ θά γίνει ἡ κηδεία;» μέ ρώτησε. «Θά ἐπιδιώξω νά μάθω καί θά σᾶς ἐνημερώσω, κύριε Γκόφα» τοῦ λέω. Ὁ Γκόφας ἦταν ὁ πλέον γνωστός ἐν Πειραιεῖ τελετάρχης τεθλιμμένων καταστάσεων.
Τηλεφώνησα στόν ἐπίσης κοινό φίλο Νῖκο Σίμο. «Θά ταφεῖ στήν Κρήτη» μοῦ λέει. Τηλεφωνῶ στόν Τάκη. «Ἡ ταφή θά γίνει στήν Κρήτη» τοῦ λέω. «Ἐλπίζω στό Ἀκρωτήρι, πλάι στούς Βενιζέλους» μοῦ ἀπαντᾶ. Συμφωνήσαμε νά βγοῦμε ἕνα μεσημέρι στό «Παντοπωλεῖον» τῆς ὁδοῦ Ψαρῶν. Ἤμασταν ἐραστές τοῦ παλαιοῦ Πειραιᾶ καί ψάχναμε πάντα γωνιές μέ χαρακτῆρα.
Μοῦ τηλεφώνησε ὁ Μάκης, ἄλλος παλιός συμμαθητής του καί φίλος. «Πέθανε ξαφνικά ὁ Παναγιώτης» μοῦ λέει. «Ἤτανε μεγάλος;» ἐρωτῶ. Ποῦ νά φαντασθῶ ὅτι ἐννοοῦσε ὅτι ἀντί γιά τό «Παντοπωλεῖον» ὁ Παναγιώτης εἶχε ἐκδημήσει νά βρεῖ ἄλλους, παλαιότερους φίλους…
Μέ τόν Παναγιώτη Γεννηματᾶ γνωριζόμασταν παιδιόθεν. Μεγαλώσαμε σχεδόν μαζί. Ὁ θεῖος μου ἦταν νομικός σύμβουλος τοῦ ΟΛΠ, ὅπου τόν εἶχε προσλάβει ὁ ἀείμνηστος πατέρας του, ὁ ἄνθρωπος στόν ὁποῖο ὁ ΟΛΠ ὀφείλει τήν ὕπαρξή του. «Νά θυμᾶσαι ὅτι τό λιμάνι τό ἔφτιαξε ὁ πατέρας μου» μοῦ λέει. «Κι ἐγώ νόμιζα ὅτι τό ἔφτιαξε ὁ Κάνθαρος!» τοῦ ἀπαντοῦσα κι ἐκεῖνος ἔκανε ἀμέσως ρελάνς. «Δέν μᾶς χωνεύσεις ρέ εθνικάκια ἐπειδή ὁ γέρος μου ὑπῆρξε πρόεδρος τοῦ Ὀλυμπιακοῦ!» Ἔτσι μιλούσαμε καί γιά τά πολιτικά. Διαφώνησα μαζί του ὅταν τόλμησε νά ἐκτεθεῖ ὑποψήφιος στόν Πειραιᾶ μέ τήν ΝΔ τοῦ Γεωργίου Ράλλη. «Θά πατώσεις» τοῦ λέω. «Αὐτό εἶναι καλύτερο ἀπό τόν πνιγμό» μοῦ ἀπάντησε. Καί «πάτωσε», καθώς δέν ἦταν πλασμένος νά τρέχει καί νά κυνηγᾶ τά ψηφαλάκια. Τό 1994, ὅταν ψάχναμε νά βροῦμε ἄνθρωπο γιά νά τεθεῖ ὑποψήφιος ἀπέναντι στόν Στέλιο Λογοθέτη γιά τόν Δῆμο, ἔσπευσα στόν Μιλτιάδη Ἔβερτ. «Προτείνω νά μιλήσουμε μέ τόν Γεννηματᾶ» τοῦ εἶπα. Ἐπιφυλάχθηκε νά ἀπαντήσει. Μίλησα καί μέ τό ΠΑΣΟΚ στόν Πειραιᾶ, σέ μιά προσπάθεια νά ὑποδείξουμε κοινό ὑποψήφιο, καθώς ὁ Τάκης εἶχε πλέον ἀποκτήσει ἐρείσματα καί ἐκεῖ, λόγῳ τοῦ ὁρισμοῦ του, ἀπό τόν Ἀνδρέα, ὡς ἀντιπροέδρου τῆς Εὐρωπαϊκῆς Τραπέζης Ἐπενδύσεων, θέση ἀπό τήν ὁποία συνέβαλε τά μέγιστα στήν ἀναμόρφωση τοῦ ΟΛΠ, ἐπί θητείας τοῦ ἐπίσης κοινοῦ μας φίλου, ἔγκριτου οἰκονομολόγου Σπύρου Στάλια. Τά μηνύματα πού ἔλαβα καί ἀπό τά δύο κόμματα ἦταν ἀρνητικά. Εἶχαν, βλέπεις, καταλήξει στήν ἐπιλογή ὑποψηφίων, σέ μιά μάχη ἡ ὁποία ἀποδείχθηκε σχεδόν προμελετημένη.
Μέχρι σήμερα, πού ὁ Παναγιώτης Γεννηματᾶς, ἕνας ἄνθρωπος μέ σπάνια μόρφωση, μύστης τῶν Τεχνῶν καί τοῦ Λόγου ἔχει φύγει γιά πάντα, πιστεύω ὅτι ἄν εἶχε ἐπιλεγεῖ, μέ τό σχέδιο πού εἴχαμε ἐκπονήσει, ὁ Πειραιᾶς θά γινόταν πάλι κέντρο Πολιτισμοῦ. Ἡ εὐκαιρία ἐκείνη χάθηκε. Τώρα χάθηκε καί ὁ Παναγιώτης. C’ est la vie, ἀγαπητέ μου καί ἀλησμόνητε συνταξιδιώτη καί φίλε.
