Ἐπειδή ἐσχάτως ἀπονέμονται δημοσίως τίτλοι καί γίνονται χαρακτηρισμοί ἀπό τηλοψίας γιά διάφορους «ἀστέρες» τοῦ μουσικοῦ μας χώρου, ἄς δοῦμε ἕνα βιογραφικό:
«Σπούδασε στό Ὠδεῖο Ἀθηνῶν κοντά στόν Γεώργιο Σκλάβο καί τόν καθηγητή τοῦ βιολιοῦ Joseph Bustidui. Στό Πάντειο πανεπιστήμιο φοίτησε στούς τομεῖς κοινωνικῶν καί φιλοσοφικῶν ἐπιστημῶν. Μετεκπαιδεύτηκε στό Λονδῖνο μέ ἀκαδημαϊκό μουσικό σύμβουλο τήν Elisabeth Lutyens. Ἐκεῖ γνωρίστηκε καί συνδέθηκε μέ μεγάλες μουσικές καί καλλιτεχνικές προσωπικότητες.
Ἀνάμεσα σέ αὐτές ὁ Γιάννης Χρήστου καί ὁ Ἰάννης Ξενάκης. Στήν Ἀγγλία συνθέτει μία σειρά ἀπό πρωτότυπα ἔργα: τούς “Χρησμούς”, γιά συμφωνική ὀρχήστρα, καί τούς πρώτους “Πυρρίχιους χορούς” Α, Β, Γ, (ἀπό τούς 24 πού ὁλοκλήρωσε τό 2001), οἱ ὁποῖοι ἑρμηνεύονται, τό 1968, ἀπό τήν ὀρχήστρα Concertante τοῦ Λονδίνου στό Queen Elizabeth Hall. Τότε γράφει καί τήν μουσική γιά τήν “Τρικυμία” τοῦ Σαίξπηρ, πού ἀνεβαίνει ἀπό τό Ἐθνικό Θέατρο τῆς Ἀγγλίας, σέ σκηνοθεσία David Jones μέ τόν Sir John Clemens.
Τό 1969 ἀποφάσισε νά ἐπιστρέψει στήν Ἑλλάδα, δημιουργῶντας ἕνα μουσικό κίνημα πού ἡ ἐπικέντρωσή του στό τραγοῦδι ἀπετέλεσε τήν οὐσία μιᾶς ξεχωριστῆς μουσικῆς συμβίωσης μέ συσχετισμούς μιᾶς πλατύτερης ἔκφρασης μεταξύ συμφωνικῶν καί τοπικῶν ὀργάνων, μέσῳ μελωδικοῦ καί ρυθμικοῦ ὁρίζοντα, ἁρμονικῶν δομῶν καί ἠχοχρωμάτων τῆς προσωπικῆς διάφανης ἐνορχήστρωσής του.
Συνεργάσθηκε μέ σημαντικούς Ἕλληνες ποιητές καί σκηνοθέτες, παρουσιάζοντας τά ἔργα του μέσα ἀπό πολύτροπες μουσικές παραστάσεις στό στούντιο “Λήδρα” καί ἀργότερα στό “Κύτταρο” μέ νέους σημαντικούς τραγουδιστές καί μουσικούς στούς ὁποίους προσωπικά δίδαξε τόν τρόπο τῆς ἑρμηνείας τῆς μουσικῆς καί τῶν τραγουδιῶν του στήν αἰσθητική κατεύθυνση πού ἐπιζητοῦσε.
Ἀνέπτυξε προοδευτικά τά κύρια μουσικά του ἔργα “Ἐλεύθεροι Πολιορκημένοι”, “Λειτουργία τοῦ Ὀρφέα”, “Ἀνα-γέννηση: Κρήτη ἀνάμεσα σέ Βενετιά καί Πόλη”, “Ὁ Στράτης ὁ Θαλασσινός ἀνάμεσα στούς Ἀγάπανθους”, “Ἥλιος ὁ Πρῶτος”, “Χρονικό”, “Ἰθαγένεια”, “Ὀροπέδιο”, “Θητεία”, “Θεσσαλικός κύκλος”, “Ὁρίζοντες”, ”Μετανάστες”, “Σεργιάνι στόν κόσμο”, “Ἐντεῦθεν”, “Ρεπορτάζ”, “Φίλοι πού φεύγουν”, “Τά τραγούδια τοῦ νέου πατέρα”, “Ἠλεκτρικός Θησέας”, “Ἐρωτόκριτος καί Ἀρετή”, ”Τραγοῦδι γιά τούς νέους τῆς γῆς”, “Τραγοῦδι τοῦ Ἀχιλλέα”. Τά ἔργα αὐτά, σέ ποίηση καί στίχους Σολωμοῦ, Σεφέρη, Ἐλύτη, Γ. Ρίτσου, Κ. Χ. Μύρη, Μιχ. Κατσαροῦ, Μ. Ἐλευθερίου, Ν. Περγιάλη, Δ. Βάρου, Σκούρτη, Θεοδωρίδη, Γ. Χρονᾶ Β. Κορνάρου, ἀλλά καί δικούς του, μαζί μέ ξεχωριστή μουσική δημιουργία γιά τό θέατρο καί τόν κινηματογράφο πού ἀπέκτησαν πλατιά τοπική καί διεθνῆ ἀπήχηση.
Παράλληλα μέ τήν δημιουργική του ἐνασχόληση πρότεινε ἐμφατικά τήν “Ἐπιστροφή στίς Ρίζες”, μέ κορυφαία του ἀναδημιουργική προσφορά τήν ἐπανεπεξεργασία τῶν Κρητικῶν Ριζίτικων τραγουδιῶν προτρέποντας πρός ἕνα “σχεδιασμό μέλλοντος, μέ ἐπαναθεμελίωση τῆς ἀρχέγονης παράδοσης, μέσα ἀπό τή μελέτη καί προσέγγιση τῶν ἄφθαρτων πηγῶν τῆς ζωντανῆς τέχνης καί τῶν πιό σύγχρονων ἐκφράσεων τῶν ἀνθρώπων”».
Τό ἔγραψε ὁ φίλτατος Δημήτρης Κακαβελάκης, καί ἀναφέρεται στόν ἐκδημήσαντα Γιάννη Μαρκόπουλο. Εἰς μνήμην, σιωπηρῶς…
