Κι ἐκεῖ πού ψάχνεις στήν τηλεόραση προκειμένου νά βρεῖς κάτι γιά νά σέ πάρει ὁ ὕπνος, συναντᾶσαι μέ τήν συχνότητα τῆς ΕΡΤ 3
Τό ἁλάτι τῆς γῆς, ἡ ἐκπομπή τοῦ ἀνασκαφέως Λάμπρου Λιάβα, ἔχει ἀπόψε κάτι πού ἐπρόκειτο νά σέ κρατήσει ξύπνιο ὁλονυχτίς!
Μόλις λίγη ὥρα πρίν ἔχω πληροφορηθεῖ ὅτι ἔφυγε ἀπό τήν ζωή, πλήρης ἡμερῶν, ὁ Νῖκος Κωνσταντίνου, ἀδελφός τοῦ ἀείμνηστου πεθεροῦ μου.
Ἕνας ἄνθρωπος μέ βελούδινη φωνή, γόης ἀξεπέραστος στά νιάτα του, κιθαρωδός καί πρῶτος στήν παρέα, πού τραγουδοῦσε ἐκεῖνα τά ὄμορφα τραγούδια μιᾶς ἄλλης ἐποχῆς, πού τά τραγούδησαν τροβαδοῦροι, ντουέτα καί τρίο.
Καί τί ἔχει αὐτό τό βράδυ ὁ Λιάβας στό Ἁλάτι του; Ἀφιέρωμα στόν Νῖκο Γούναρη, τόν Φώτη Πολυμέρη καί τόν Τώνη Μαρούδα! Δηλαδή ὅ,τι χρειαζόμουν γιά νά μνημονεύσω τόν Νῖκο, τόν πεθερό μου, τόν πατέρα μου, τίς βραδυές πού οἱ τρεῖς μας, ἐκεῖνοι στίς κιθάρες κι ἐγώ στά πλῆκτρα, ἀναπέμπαμε σπονδές μελωδικές στόν Ἀπόλλωνα καί τόν Διόνυσο…
Ἀλήθεια, ὑπῆρξαν στό ἑλληνικό τραγούδι ἄλλες τέτοιες μορφές; Τραγουδοποιοί, στιχουργοί, ἐκτελεστές, τραγούδια, μελωδίες ἀξέχαστες… Καί τί δέν μοῦ θύμισε τό ἀφιέρωμα. Καί πόση συγκίνηση, νά βλέπεις τήν Φανούλα, τήν κόρη τοῦ Πολυμέρη, σύζυγο τοῦ ἐξαίρετου μουσικοῦ, φίλου καί πολύτιμου συνεργάτη Φίλιππου Τσεμπερούλη (οἱ δυό τους ἔχουν διασώσει τήν μνήμη τοῦ σπουδαίου καλλιτέχνη σέ ἕναν σπουδαῖο ἱστότοπο) καί τόν ἐξαίρετο πιανίστα καί μαέστρο Ἀνδρέα Μπουτσικάκη νά ἔχει ἐνορχηστρώσει λιτά καί περιεκτικά τά κομμάτια, πού ἀπέδιδαν οἱ ἀδελφοί Καραβιώτη, Κεφαλλῆνες, καλλικέλαδοι καί μελωδικοί. Καί ἀρχίζει ἕνας ποταμός τραγουδιῶν τοῦ Γούναρη, κι ἐγώ θυμᾶμαι τόν πατέρα μου νά χτυπάει ρυθμικά τό χέρι στό καπάκι τοῦ πιάνου καθώς προσπαθοῦσα νά παίξω τήν εἰσαγωγή ἀπό τό «Αὐτός ὁ ἄλλος», τόν πεθερό μου μέ τόν Νῖκο νά παίζουν στίς κιθάρες τά σόλο ἀπό τό «Ἕνα βράδυ πού ’βρεχε». Κι ἀνάμεσά τους, νά πέφτουν σκηνές ἀπό ἐκείνη τήν ἐκπομπή μέ τόν Ἀλιάγα καί τόν Ὀμάρ Σαρίφ, πού τραγουδοῦσε, ὁ Αἰγύπτιος γόης, τό τραγούδι τοῦ Γούναρη σέ ἄπταιστα αἰγυπτιώτικα ἑλληνικά! Καί ν’ ἀκούω τόν Ἄγγελο Παπαδημητρίου νά ἑρμηνεύει (ὁ Παπαδημητρίου δέν τραγουδᾶ, ἑρμηνεύει) Γούναρη καί Πολυμέρη, μέ ἕναν μοναδικό σέ τεχνική τρόπο…
Κι ἐκεῖ πού ἔχω ἀρχίσει νά ταξιδεύω, ἔρχεται ἡ κιθάρα τοῦ πατέρα, τό σπαρακτικό τραγούδι τοῦ Πολυμέρη, πού ἔτσι κι εἶχες πατέρα τενόρο καί πεθερό κιθαριστή, στεγνώνει ἀμέσως τό μυαλό σου καί μαζεύουν τά μάτια σου τόσο νερό, πού ἄν δέν κρατήσεις κλειστό τόν κρουνό, δέν θά σέ φτάσει ἕνα σεντόνι γιά τά δάκρυα… Κι ἐκεῖ πού θέλω νά σηκωθῶ καί νά βγῶ στήν βεράντα, γιά νά καθαρίσω λίγο τό κεφάλι καί τά μάτια μου, ἔρχεται ὁ Μαρούδας, μέ τόν μέγιστο Τάκη Μωράκη, νά φέρει στό στούντιο «Τί εἶναι αὐτό πού τό λένε ἀγάπη». Κι ἐσύ βλέπεις ἐμπρός σου τήν μεγάλη σου ἀγάπη, τήν Σοφία Λόρεν μούσκεμα, μόλις ἔχει βγεῖ ἀπό τήν θάλασσα καί ἔχει ἀνατριχιάσει σύμπας ὁ ἀρσενικός πληθυσμός τῆς ὑφηλίου! Νά εἶσαι καλά, Λάμπρο Λιάβα, πού δίνεις στήν ζωή μας τό ἁλάτι πού τόσο μᾶς λείπει! Εἶσαι ὄαση (καί ἡ ΕΡΤ γενικότερα) μέσα στήν πασπαλισμένη μέ γκλίτερ ἀσχήμια πού μᾶς σεβίρουν τά ἰδιωτικά. Εἶμαι βέβαιος ὅτι ὁ θεῖος Νῖκος ταξίδεψε ψηλά μέ τήν καλύτερη μουσική συνοδεία. Καλό του ταξίδι…
