Πρωινός καφές στό παραδοσιακό ξενοδοχεῖο τῆς Χίου. Γύρω-γύρω παρέες Τούρκων τουριστῶν πού σπεύδουν νά προλάβουν τά τελευταῖα Σαββατοκύριακα τοῦ καλοκαιριοῦ.
Ὅλους τούς θερινούς μῆνες, ὅπως μέ πληροφόρησαν φίλοι Χιῶτες, οἱ Τοῦρκοι ἐπισκέπτες ἦταν οἱ περισσότεροι ἀπό τούς ξένους πού ἐπισκέφθηκαν τό νησί.
Καθόλου παράξενο, ἄν ἀναλογισθεῖ κανείς ὅτι ἡ ἀπόσταση ἀπό τό λιμάνι τῆς Χίου μέχρι ἐκεῖνο τοῦ Τσεσμέ εἶναι κάτι λιγώτερο ἀπό ἐννέα ναυτικά μίλια.
Οἱ Τοῦρκοι εἶναι ἀπό τούς καλύτερους πελάτες τῶν νησιῶν τοῦ Βορείου Αἰγαίου. Ἀνήκουν κυρίως στήν μεσαία καί ἀνώτερη κοινωνική τάξη, εἶναι γαλαντόμοι, πληρώνουν συνήθως σέ μετρητά.
Παρά τήν οἰκονομική κρίση πού διέρχεται γιά μεγάλο διάστημα ἡ γειτονική χώρα, οἱ Τοῦρκοι, ὡς γνήσιοι ἀνατολῖτες, θά βροῦν πάντα μιά δίοδο πρός τήν καλοπέραση.
Ὅπως μᾶς λένε οἱ ἐπιχειρηματίες τοῦ νησιοῦ, τό ἐφετινό καλοκαίρι δέν ὑπῆρξε μεγάλο κῦμα τουριστῶν ἀπό τό ἐξωτερικό. Ὡστόσο, τά Ἄνθρωποι τῆς θάλασσας οἱ Χιῶτες, ταξιδιῶτες καί τολμηροί θαλασσοπόροι, βρίσκονται σχεδόν σέ ὅλα τά σημεῖα τοῦ κόσμου. Ἄς μήν ξεχνᾶμε ὅτι ἀκόμη καί ὁ τιμονιέρης τοῦ Μαγγελάνου εἶχε καταγωγή ἀπό τήν Χίο.
Ἐντύπωση προκαλεῖ ἡ σχεδόν ἀπόλυτη καθαριότητα στήν «χώρα» τοῦ νησιοῦ. Πεντακάθαροι δρόμοι, περιποιημένες πλατεῖες, ἡ Χίος δέν ἔχει τίποτε νά ζηλέψει ἀπό τίς λεγόμενες «μεγάλες» ἑλληνικές πόλεις.
Στόν κεντρικό ἐμπορικό δρόμο-πεζόδρομο, τήν γραφική Ἁπλωταριά, καταστήματα μέ ὅλες τίς σύγχρονες «φίρμες», μικρές καί μεγάλες, ἀλλά καί πολλά καταστήματα μέ τοπικά προϊόντα.
Πλούσια τά ἐλέη τοῦ Θεοῦ γιά τό νησί, πού παράγει σχεδόν τά πάντα.
Δέκα μόλις χρόνια μετά τήν μεγάλη καταστροφή ἀπό τήν πυρκαϊά στά Μαστιχοχώρια, ὅλα δείχνουν νά ἔχουν ξαναβρεῖ τόν δρόμο τους.
Παρά τό ὅτι βρισκόμαστε ἤδη στά μέσα Σεπτεμβρίου, ἡ θάλασσα εἶναι ὑπέροχη, οἱ παραλίες πεντακάθαρες, ἄν καί ἡ κίνηση ἔχει φυσικά περιοριστεῖ.
Ἀπολαμβάνουμε, ἀνήμερα τοῦ Σταυροῦ, ἕνα «νηστήσιμο» γεῦμα στό χωριό Παντουκειός καί χαζεύουμε τόν κύριο πού κάθεται σέ ἕνα παγκάκι, ρίχνει τήν πετονιά του στό νερό μέ δόλωμα ψωμοτύρι, καί βγάζει μέ συχνότητα ἕνα ψάρι τό λεπτό, καλοθρεμμένα κεφαλόπουλα, σαργούς καί παχουλούς σπάρους. Μέσα σέ μισή ὥρα ἔχει γεμίσει τό καλαθάκι του, μαζεύει τίς πετονιές καί φεύγει ἔχοντας ἐξασφαλίσει ἕνα πλούσιο καί φρεσκότατο γεῦμα γιά τό σπίτι.
Αὐτά τά γραφικά χωριά στόν δρόμο ἀπό τήν χώρα πρός τά Καρδάμυλα εἶναι χάρμα ὀφθαλμῶν. Μοῦ θυμίζουν, σέ μικρογραφία, τά ἀπίθανα ἐκεῖνα φιόρδ στήν Νορβηγία. Ἄν ἔχεις χρόνο καί ἕνα καλό αὐτοκίνητο καί ἀποφασίσεις νά γυρίσεις τήν Χίο, θά ἐκπλαγεῖς ἀπό τίς συνεχεῖς ἀλλαγές τοῦ τοπίου.
Ἀπό ἕνα καταπράσινο πευκοδάσος περνᾶς σέ μία ἄγονη καί ἄνυδρη πετρώδη περιοχή, γιά νά ξαναβυθισθεῖς σέ λίγο σέ ἕνα ἄλλο πράσινο πέρασμα μέχρι νά καταλήξεις στό ἀπέραντο γαλάζιο τοῦ Αἰγαίου.
Ξωκκλήσια, μοναστήρια, μοναχικές ψαροταβέρνες, κάθε τί πού ζητᾶ ὁ ἐπισκέπτης πού μόλις ἔχει ἀφήσει τήν ἀφιλόξενη καί ψυχρή μεγαλούπολη.
Εὐλογημένος τόπος ἡ Χίος, αὐτάρκης καί παραγωγικός καί τυχεροί ἐμεῖς πού γιά μία ἀκόμη χρονιά περάσαμε λίγες μέρες μακριά ἀπό τόν ὀρυμαγδό τῶν θλιβερῶν γεγονότων, στά ὁποῖα ἐπιστρέφουμε πάραυτα.
