Ἐν ἀρχῇ ἦσαν τά σύνεργα. Ἔπειτα ἀπό δύο χρόνια μέ τό ψάρεμα σχεδόν ὑπό ἀπαγόρευση, πέρυσι δέν εἴχαμε καιρό, ἀλλά ἐφέτος θά ψαρέψουμε, δέν τίθεται θέμα!
Ἀφοῦ μᾶς ἔφυγε ὁ Μάϊος καί ὁ Ἰούνιος, μέ τίς ἐκλογές (ποῦ διάθεση γιά ψάρεμα, ὅταν ἔχεις γύρω σου τόσους… καρχαρίες;), Ἰούλιο καί Αὔγουστο, ἴσως καί μέρος τοῦ Σεπτεμβρίου, θά «ματώσουμε» πάλι τά ἀγκίστρια μας…
Ἔβγαλα ἀπό τήν ἀποθήκη τά δύο καλάθια μέ τά παραγάδια μου. Ὀξειδωμένα τά περισσότερα ἀγκίστρια, ἔλειπαν καί κάτι βαρίδια, ἤθελαν ἀλλαγή τά «παράμαλλα» στίς καθετές, μολυβῆθρες, στριφτάρια, ὅλο καί κάποια θέλουν ἀλλαγή, πρέπει νά ὑπάρχει καί τό σχετικό «στόκ». Ἔτσι, πῆρα πρωΐ τόν δρόμο γιά τά «Εἴδη ἁλιείας», στό κατάστημα ἀπ’ ὅπου ψωνίζω πολλά χρόνια…
Διάλεξα στριφτάρια, μικρά, μεσαῖα καί μεγαλύτερα, ἀγόρασα καί μεσινέζες, ἀγκίστρια ἀπό «τῆς μύγας» μέχρι «ζόγκας» καί τό σαββατοκύριακο, στήν βεράντα, στήν Σαλαμῖνα, θά ξαναθυμηθῶ πῶς δένουν τά παράμαλλα, πῶς φτιάχνουμε τά μονά καί τά διπλᾶ «ὀχταράκια» γιά νά δέσουμε τά ἀγκίστρια, πῶς ἀσφαλίζουμε τίς μολυβῆθρες, πῶς δένουμε τήν «διπλῆ θηλιά», γιά νά πιάσουν καλά τά ἀγκίστρια στήν ἄκρη τοῦ παράμαλλου, πῶς θά φτιάξουμε τούς μεσαίους ναυτικούς κόμπους γιά νά δεθοῦν οἱ δύο ἄκρες τῆς πετονιᾶς στό «στριφτάρι» καί θά ἔχουμε ἕτοιμες τίς «ἁρματωσιές» μας, γιά νά ἐξορμήσουμε στούς φιλόξενους κολπίσκους τῆς Σαλαμῖνος. Στό Σατερλί, στά Μυρμήγκια, στά Περιστέρια, στίς Κολῶνες καί στό «Αἴας», στά ἀνοιχτά ἔξω ἀπό τό Πέρανι, ἀλλά καί στά «δεμένα», ἔξω ἀπό τήν Κυνόσουρα (καί ὄχι «Κυνοσούρα», ὅπως τήν ἀποκαλοῦν οἱ ἄσχετοι), καί –ὅσο γίνεται– κάποια ἀπογεύματα στόν δίαυλο τῆς Ἐλευσῖνος, ἐκεῖ πού ἔτσι καί πέσεις σέ κοπάδι «μπαλάδων», δέν προλαβαίνεις νά δολώσεις κι ἀνεβάζεις «τριάδες»…
Ὅσο καί ἄν ἡ ἐγγονή ἐπιμένει ὅτι τό ψάρεμα «εἶναι βάρβαρο σπόρ» καί δέν ἔρχεται μαζί γιατί «δέν μπορεῖ νά μᾶς βλέπει νά βασανίζουμε τά ψαράκια», τό πάθος γιά τό ψάρεμα, μέ καθετή, παραγάδι, συρτή καί καλάμι (οὐδέποτε μέ ἔθελξε τό ὑποβρύχιο ψάρεμα) δέν περνᾶ μέ τά χρόνια.
Μέ συναρπάζει ἡ στιγμή πού θά αἰσθανθῶ τό «τράβηγμα» στήν πετονιά καί ἔπειτα τό «ἀνέβασμα», πάντα ἀκουμπῶντας τήν μεσινέζα στήν κουπαστή, ἀλλά καί νά δῶ τό ψάρι πού ἀνεβαίνει ἀσημένιο καί ἀντιστεκόμενο…
«Σᾶς χάσαμε» μοῦ λέει ὁ ὑπάλληλος τῶν «Εἰδῶν ἁλιείας», στήν καρδιά τοῦ Ἐμπορικοῦ Πειραιῶς. «Ἔ, δέν λές πού δέν μᾶς χάσατε ὁριστικά! Εὐτυχῶς, μᾶς ἔχασε καί ὁ … κορωνοϊός» τοῦ λέω γελῶντας. «Κάνατε τά ἐμβόλια;» μέ ρωτᾶ καί τοῦ δείχνω μέ τά δάχτυλα τόν ἀριθμό «τέσσερα». Ὁ ὑπάλληλος μέ κοιτάζει ἔκπληκτος. «Κάνατε τέσσερα ἐμβόλια;» λέει καί σταυροκοπιέται!
Δέν θέλω νά ἀνοίξω συζήτηση γιά τό γνωστό θέμα. Στό κάτω-κάτω δέν πῆγα γιά κουβέντα, ἀλλά γιά σύνεργα. «Θά πάρετε καινούργιο καλάμι;» μέ ρωτᾶ μέ χαμόγελο. «Μπά, θά περάσω ἀπό τήν Βουλή νά πάρω ὅσα θέλω! Ἐλπίζω νά τά παρκάρουν στό προαύλιο οἱ ψωνάρες τοῦ Κοινοβουλίου», τοῦ ἀπαντῶ καί … βραχυκυκλώνει. «Δέν σᾶς κατάλαβα», μοῦ λέει. Φόρτωσα τά παραγάδια καί τίς πετονιές στό αὐτοκίνητο καί γύρισα σπίτι. Οἱ διακοπές πρό τῶν πυλῶν. Καί χωρίς καλάμι, ἐφέτος. Δέν περίσσεψε οὔτε ἕνα!
