Θυμᾶμαι τόν «χαμό» πού ἔγινε ὅταν ὁ Σαββόπουλος ἀποφάσισε νά κουρευτεῖ καί ἔφτιαξε ἐκεῖνον τόν ὑπέροχο δίσκο «Τό κούρεμα».
Ξεσηκώθηκε ἀμέσως ἡ τεράστια πράσινη μᾶζα ἐναντίον τοῦ «τροβαδούρου τῆς ἀριστερᾶς», ὁ ὁποῖος ἔσπαγε πλάκα μέ τό τραγοῦδι «Τό Μητσοτάκ»! Ἄκου, ὁ ἀθεόφοβος, κοτζάμ Σαββόπουλος, μέ «Φορτηγό», μέ «Τραπεζάκια ἔξω», μέ «Ρεζέρβα», μέ «Περιβόλι τοῦ Τρελοῦ», μέ «Μπάλο» καί μέ γεμᾶτο τό Ὀλυμπιακό Στάδιο, νά τάσσεται ὑπέρ τοῦ «Μητσοτάκ», πού ἐκείνη τήν ἐποχή μαχόταν νά ξεπεράσει τόν περίφημο «Νόμο Σκανδαλίδη» (καί ὄχι «Νόμο Κουτσόγιωργα», ὅπως κακῶς ἐνίοτε ἀναφέρεται) καί νά ἀνατρέψει τό πανίσχυρο καθεστώς ΠΑΣΟΚ, μέ σημαία τό «σκάνδαλο Κοσκωτᾶ».
Βεβαίως, τότε, ἡ «ἀριστερά τοῦ χαβιαριοῦ» (gauche caviar), ἡ ὁποία σήμερα τόν βδελύσσεται, τόν ἀποθέωνε, καθώς ἐκεῖνος –ὡς ἀριστερός, ὑποθέτουμε– τασσόταν ὑπέρ τῆς συγκυβερνήσεως Τζαννετάκη (μέ ΝΔ καί τήν ἀριστερά, μέχρι καί τόν Χαρίλαο Φλωράκη), ὑποστηρίζοντας στήν οὐσία ἕναν Μητσοτάκη, ὁ ὁποῖος, ὅμως, εἶχε μαζί του καί τόν Μίκη Θεοδωράκη (τί ἐποχές, ἀλήθεια!)… Καί τώρα, πάλι ἐν μέσῳ προεκλογικῆς ἀτμοσφαίρας, ὁ Διονύσης ἐπανέρχεται, ὑποστηρίζοντας καί πάλι ἕναν «Μητσοτάκ». Καί μάλιστα κατά τρόπον πολύ πιό ἤπιο ἀπ’ ὅ,τι ἔκανε τό 1989-90!
Ναί, ἀλλά τώρα ἡ “gauche caviar” δέν εἶναι ὅπως τότε. Τώρα ἔχει τήν γροθιά ὑψωμένη (πῶς τό ἔλεγε ὁ Χάρυ Κλύνν; «Παιδιά σηκωθεῖτε, νά βγοῦμε στούς δρόμους, μέ rolex στά χέρια, μέ γοῦνες στούς ὤμους». Προφήτης μέγας, ὁ Χαράλαμπος Τριανταφυλλίδης), τώρα διεκδικεῖ «δεύτερη φορά» καί μάλιστα προτάσσει τό ἐπιχείρημα ὅτι «οἱ ψῆφοι δέν ἔχουν χρῶμα». Τώρα, ἡ ἀριστερά, πού ἔχει ἤδη κυβερνήσει (μέ δεκανίκια, δεξιά, ἀλλά ποιός νοιάζεται γι’ αὐτό) ἔχει «δικούς» της καλλιτέχνες καί ἀνθρώπους τῶν γραμμάτων (ἄς τό ποῦμε ἔτσι) οἱ ὁποῖοι ζητοῦν «αἱματηρές ἐξεγέρσεις», δηλώνουν «ἐρωτευμένοι μέ τόν ἀρχηγό», ἀλλά ἀπαγορεύουν στόν –ὅποιο– Σαββόπουλο νά βγεῖ καί νά πεῖ δημοσίως ὅτι «κάποιος πρέπει νά κυβερνήσει», ὑποδεικνύοντας αὐτόν τόν «κάποιο».
Καί βγῆκαν οἱ γνωστοί «εἰδήμονες τοῦ πληκτρολογίου» καί ἐξέμεσαν ὅ,τι μπορεῖ κανείς νά φαντασθεῖ κατά τοῦ Σαββόπουλου. Κάποιος, μάλιστα, ἀνέλυσε –μέ ἀνάρτηση-σεντόνι, τήν ὁποία ἀναπαρήγαγε ἀμέσως ἡ “cauche caνiar” τοῦ πληκτρολογίου– ὅτι ὅλα τά τραγούδια τοῦ Διονύση εἶναι «ἀντιγραφές καί κλεμμένα»! Τό τί ἔχει ἀκούσει ὁ τραγουδοποιός καί ποιητής, δέν λέγεται!
Γράφεται, ὅμως!
Γιά νά ξεκαθαρίσουμε τά πράγματα. Ἕνας ἄνθρωπος «νορμάλ», χωρίς φανατισμούς καί –κυρίως– χωρίς συμφέροντα ἀπό τούς κομματικούς ὀργανισμούς, δέν μπορεῖ, δέν διανοεῖται, δέν τοῦ περνᾶ ἀπό τό μυαλό, νά ἐπιλέγει τόν καλλιτέχνη τῆς ἀρεσκείας του ἀναλόγως μέ τίς πολιτικές του προτιμήσεις. Προσωπικά, ἀκούω μέ εὐχαρίστηση καί ἀπολαμβάνω τήν Τάνια Τσανακλίδου, τόν Σταμάτη Κραουνάκη, τήν Νατάσα Μποφίλιου, τόν Διονύση Σαββόπουλο, τόν Νῖκο Πορτοκάλογλου, τόν Φοῖβο Δεληβοριᾶ. Ὅπως καί τόν Μίκη, τόν Μᾶνο, τόν Λοΐζο, τόν Κουγιουμτζῆ, τόν Μαρκόπουλο, τόν Λεοντῆ, τόν Πλέσσα, τόν Κατσαρό. Οὐδέποτε σκέφθηκα «νά ρωτήσω νά μάθω» τί ψηφίζει καί τί ἀσπάζεται πολιτικά ὁ καθένας τους. Τό δηλητήριο πού στάζουν τά πληκτρολόγια καί οἱ πέννες κατά τοῦ Σαββόπουλου, εἶναι δεῖγμα νοοτροπίας πού φέρνει τά πράγματα πολλές δεκαετίες πίσω! Καί εἶναι κρῖμα, πολύ κρῖμα…
