Ἔχει περάσει πολλά αὐτή ἡ πατρίδα καί, ἀσφαλῶς, δέν πρόκειται νά χαθεῖ ἀπό τήν ἐπερχόμενη ἐκλογική ἀναμέτρηση, ὅσο σκληρή καί ἀβέβαιη καί ἄν εἶναι.
Εἴμαστε ἀπό ἐκείνους πού πιστεύουν ὅτι στίς δημοκρατίες δέν ὑπάρχουν ἀδιέξοδα. Καί ἔχουμε πολλούς λόγους γιά νά τό πιστεύουμε.
Ἀτυχῶς, οἱ πολιτικές παρατάξεις διαγκωνίζονται πλέον γιά τό ποιά θά καταλάβει τήν ἐξουσία καί ὄχι γιά νά ἀναλάβουν τήν εὐθύνη τῆς διακυβερνήσεως τῆς χώρας. Ὑπάρχει, ὅμως, πολύ μεγάλη διαφορά ἀνάμεσα στίς δύο ἔννοιες, ἄς μήν γελιόμαστε.
Διακυβέρνηση σημαίνει ἀναλαμβάνω τήν εὐθύνη νά ὁδηγήσω τήν πατρίδα σέ καλύτερες μέρες. Ἐξουσία σημαίνει τίθεμαι ὑπεράνω ὅλων καί ἐξουσιάζω. Πολύ διαφορετικά τά ρήματα «κυβερνῶ» καί «ἐξουσιάζω», γιά νά εἴμαστε σαφεῖς.
Βεβαίως, θά πρέπει νά παραδεχθοῦμε ὅτι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἐνεργοῦν τά σημερινά κόμματα δέν ἀφήνει ἀμφιβολίες γιά τίς προθέσεις τους.
Χῶρος γιά ρομαντικούς καί γιά μετριοπαθεῖς δέν ὑπάρχει πλέον. Ἄς θυμηθοῦμε τήν προσπάθεια τοῦ Κώστα Καραμανλῆ νά πείσει τούς συνεργάτες του ὅτι ἀνέλαβαν τήν «νέα διακυβέρνηση».
Μάταιος ὁ κόπος του. Ἐλάχιστοι ἀντιλήφθηκαν τίς προθέσεις του καί οὐδείς σκέφθηκε, ἔπειτα ἀπό τήν παρέλευση τοῦ πρώτου τριμήνου, τό σύνθημά του «σεμνότητα καί ταπεινότητα».
Μέ τό πού γύριζε τήν πλάτη του ὁ ἀρχηγός, ἔπεφταν βροχή τά «συντροφικά μαχαιρώματα». Καί καθώς ἡ ποιότητα ὁρισμένων στελεχῶν ἦταν ἐμφανῶς χαμηλή, τά ρήγματα στό κυβερνητικό σκάφος φάνηκαν πολύ γρήγορα καί τό πλοῖο «ἔκανε νερά»…
Μικροφιλοδοξίες, ἀλαζονική συμπεριφορά, προσωπικά «καπετανᾶτα», ἀλλά καί «κλείσιμο ματιοῦ» στά ὀργανωμένα συμφέροντα, τά ὁποῖα ἀμέσως μετά τό μοιραῖο βράδυ στοῦ «Μπαϊρακτάρη» ἔδωσαν τήν γραμμή «ὁ Καραμανλῆς πρέπει νά πέσει.»
Ὁ Καραμανλῆς δέν ἄντεξε –ἦταν καί ξένο ἐντελῶς πρός τόν χαρακτῆρα του τό διαμορφούμενο σκηνικό– καί μπήκαμε στήν γνωστή, πρόστυχη καί κατασκευασμένη περιπέτεια τῶν «μνημονίων», τά ὁποῖα, ὅπως ἔχει πλέον ἀποδειχθεῖ, ἄλλο σκοπό δέν εἶχαν παρά τήν ταπείνωση μιᾶς χώρας «πού ἔβγαλε γλῶσσα»…
Πολλοί μίλησαν γιά «πολιτική ἀφέλεια», ἄλλοι τόσοι γιά «ἄγνοια κινδύνου». Κι ὅμως, οἱ «θαρραλέοι» καί οἱ «πονηροί», ἦταν ἐκεῖνοι πού ὁδήγησαν στίς ὀλέθριες συμφωνίες, στά κωμικοτραγικά κόλπα μέ τήν κυβέρνηση Παπαδήμου, ἡ ὁποία ἔστρωσε τό τραπέζι στούς πανικόβλητους Εὐρωπαίους τραπεζῖτες, στό κλείσιμο τῶν τραπεζῶν, στά «κάπιταλ κοντρόλ». Τό πῶς καταρρέουν οἱ «μεγάλες τράπεζες» χωρίς νά ὑπάρχει πλέον ἡ «κακή Ἑλλάδα», τό βλέπουμε τώρα καθαρά.
Οἱ ἐπικείμενες ἐκλογές, ὡστόσο, μποροῦν νά ἀποτελέσουν εὐκαιρία γιά τίς ἡγεσίες τῶν κομμάτων, τά ὁποῖα πρέπει, ἐπί τέλους, νά σοβαρευτοῦν καί νά μιλήσουν εἰλικρινά, ἀφήνοντας κατά μέρος τήν στείρα καί δύσοσμη ἀντιπαράθεση. Ἡ χώρα δέν θά κινηθεῖ πρός τά ἐμπρός μέ «λαμπερά καί δημοφιλῆ» πρόσωπα, μέ «στάρ» καί «φίρμες». Θεμιτή ἡ ἐπιδίωξη τῆς νίκης, ἀλλά κάποια στιγμή θά πρέπει οἱ ἀρχηγοί νά σκεφθοῦν καί τό «μετά». Καί νά ποῦν ἐπί τέλους ὅτι ἡ λύση δέν εἶναι «ἡ καταπολέμηση τῆς φτωχιᾶς», ἀλλά ὁ περιορισμός τῆς ἀσύδοτης κερδοσκοπίας καί τοῦ φαινομένου τῶν «ὀλιγαρχῶν».
Ποτέ ἄλλοτε τόσο λίγοι ἄνθρωποι δέν κέρδιζαν τόσα πολλά…
