Εἶμαι, πιστεύω, ὁ μοναδικός δημοσιογράφος πού ἔχει ἐξομολογήσει τόν μακαρίτη τόν Θεόφιλο Σεχίδη
Γιά ὅσους δέν τόν θυμοῦνται, εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού δολοφόνησε ἐν ψυχρῷ τόν πατέρα, τήν μητέρα καί τήν ἀδελφή του, τήν γιαγιά του καί τόν θεῖο του.
Ὅταν συνελήφθη ὁ ἤρεμος φοιτητής τῆς Νομικῆς, ἐμεῖς, οἱ δημοσιογράφοι, βρήκαμε τό θέμα τῆς χρονιᾶς. Κι ἔτσι, τόν βαφτίσαμε καννίβαλο, γράψαμε ὅτι ἔφαγε τούς γονεῖς του, γράψαμε ὅτι ἦταν ὁ Ἕλληνας Χάνιμπαλ Λέκτερ, παραλληλίζοντας τόν παρανοϊκό νέο μέ τόν ἥρωα τῆς Σιωπῆς τῶν Ἀμνῶν. Καί τί δέν γράψαμε τότε, τό 1996…
Ὁ Θεόφιλος, δέν ἦταν τίποτε ἀπό ὅλα αὐτά. Ἦταν ἕνας ψυχικά βαρειά ἄρρωστος ἄνθρωπος, πού σάπισε στήν φυλακή καί πέθανε ἥσυχα, χωρίς κανείς ἀπό τούς συγγενεῖς του πού τόν ἐπισκέπτονταν μέχρι νά βάλει καί τήν τελευταία ὑπογραφή γιά τήν τύχη τῆς μεγάλης περιουσίας του, στήν Θάσο, νά ἐνδιαφερθεῖ γι’ αὐτόν… Ὁ Θεόφιλος ἦταν πάντα ἤρεμος. Διάβαζε συνεχῶς καί ἄκουγε μόνο κλασσική μουσική.
Γνώριζε ἀπ’ ἔξω κι ἀνακατωτά τήν ρωσσική λογοτεχνία, εἶχε μελετήσει βαθειά τόν Ντοστογιέφσκυ, ἄκουγε συστηματικά Μπάχ καί προκλασσικούς συνθέτες. Κάπνιζε μανιωδῶς, ὅποτε τοῦ ἔδινε τσιγάρα ὁ ἀρχιφύλακας, καθώς ὁ ἴδιος δέν εἶχε χρήματα. Γι’ αὐτό καί ζητοῦσε συνεχῶς τσιγάρα ἀπό τούς σωφρονιστικούς ὑπαλλήλους, οἱ ὁποῖοι τοῦ έδειχαν συμπάθεια. Εἶχε τό μοναδικό προσόν νά μετρᾶ ἀκριβῶς τόν χρόνο, χωρίς νά χρειάζεται ρολόι. «Ἔχετε ἕνα τσιγάρο;» μέ ρώτησε κάποια στιγμή, στήν πρώτη συνάντησή μας. Ἀκολουθῶντας ὅσα μοῦ εἶχε πεῖ ὁ προϊστάμενος τοῦ Ἱδρύματος, τοῦ εἶπα: «Θά σοῦ δώσω ἕνα καί σέ ἑξήμισι λεπτά ἔλα νά πάρεις κι ἕνα δεύτερο». Ἔφυγε καί ἄρχισε νά περπατᾶ στόν διάδρομο ἐνῶ ἐγώ κρατοῦσα χρόνο καί ἐπέστρεψε σέ ἑξήμισι λεπτά ἀκριβῶς! Μοῦ διηγήθηκε τά πάντα! Πῶς μεγάλωσε, πῶς πῆγε νά σπουδάσει, πόσο ἀγαποῦσε τόν Θεό, πόσο ἀγαποῦσε καί πόσο εἶχε μελετήσει τά λουλούδια, πῶς ἄρχισε νά καπνίζει, ἐπειδή ἔπρεπε κάτι νά κάνει τά χέρια του.
Τίς φορές πού βρεθήκαμε, στόν χῶρο τῆς κρατήσεώς του, ἦταν πάντα μειλίχιος, ἤρεμος καί σάν νά ἦταν ἀλλοῦ. Γνώριζε ὅλα τά μέρη τῶν Βραδεμβούργειων κοντσέρτων, τήν Τοκάτα καί φούγκα ἀλλά καί τίς μελωδίες τῶν Τεσσάρων ἐποχῶν τοῦ Βιβάλντι. Φοροῦσε πάντα ἕνα σέτ λευκῶν ἀκουστικῶν καί ἀπό τό φορητό ἠχητικό του σύστημα ἄκουγε συνεχῶς μουσική. Ὅταν τοῦ ἔδωσα ἕνα στικάκι μέ διάφορους προκλασσικούς ἔδειξε εὐτυχισμένος. Ἀφοῦ κέρδισα τήν ἐμπιστοσύνη του, ἀφοῦ εἴχαμε μιλήσει σχεδόν γιά τήν ζωή τοῦ Μπάχ, ἑνός στριμμένου καί κακότροπου ἀνθρώπου, πού ὅμως ἔγραφε θεία μουσική, ἀποφάσισα νά θέσω τόν δάκτυλο ἐπί τόν τύπον τῶν ἥλων.
Καί, θέλοντας νά τόν αἰφνιδιάσω –καί κατά κάποιον τρόπο νά τόν ὑποχρεώσω νά θυμηθεῖ– ἀναφέρθηκα στά γεγονότα τῆς Θάσου. «Μά, ἐγώ δέν τούς σκότωσα» μοῦ εἶπε, ἤρεμα καί χωρίς νά ἀλλάξει τό ὕφος ἤ τίς κινήσεις τῶν μυῶν τοῦ προσώπου του. «Δέν σκότωσα κανέναν. Ἐγώ τούς λύτρωσα!» μοῦ εἶπε καί φόρεσε τά ἀκουστικά του! Τά θυμήθηκα ὅλα αὐτά, καθώς διαβάζω καί ἀκούω τόσα καί τόσα γιά τήν γυναῖκα ἀπό τήν Πάτρα, πού ἔχει γίνει τό θέμα τῆς χρονιᾶς. Πιστεύω ὅτι ὁ Θεόφιλος Σεχίδης, ἀντί νά σαπίσει στήν φυλακή, ἔπρεπε νά φιλοξενεῖται σέ κάποιο ἵδρυμα ὑπό τίς καλύτερες συνθῆκες καί νά τόν μελετοῦν οἱ μελλοντικοί ψυχίατροι. Ἁπλῶς, τό γράφω, εὐκαιρίας δοθείσης…
