Ἀπό τήν δίψα, στήν ἐποχή τῶν θριάμβων

Οἱ ὀλίγον παλαιότεροι ἀπολαμβάνουμε μέ ἀγαλλίαση τίς ἐπιτυχίες μας σέ ὅλους τούς τομεῖς τῶν σπόρ.

Διακρίσεις στόν στίβο, τό ποδόσφαιρο, τήν ὑδατοσφαίριση, τό μπάσκετ, τό βόλλεϋ, ἀλλά καί σέ ἄλλα σπόρ. Μετάλλια, ἐπιτυχίες, πρῶτες θέσεις σέ παγκόσμια πρωταθλήματα καί Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες.

Φυσικά δέν (πρέπει νά) μᾶς διαφεύγει ὅτι ὁ χορός τῶν ἐπιτυχιῶν ἄρχισε νά διευρύνεται ἀπό τήν σπουδαία διοργάνωση τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων τῶν Ἀθηνῶν, τόν Αὔγουστο τοῦ 2004. Εὐχαριστίες πρός τήν γυναῖκα ἡ ὁποία ἀνέλαβε –στήν οὐσία– τήν σωτηρία τῶν Ἀγώνων, σέ μιά πολύ κρίσιμη καμπή καί ἐν μέσῳ διεθνῶν ἀντιδράσεων, τήν Γιάννα Ἀγγελοπούλου. Οἱ Ὀλυμπιακοί Ἀγῶνες τοῦ 2004 παραμένουν στήν κορυφή τῶν μέχρι σήμερα διοργανώσεων.

Ἔκτοτε, λοιπόν, οἱ διακρίσεις πού σημειώθηκαν στήν Ἀθήνα πού εἶχαν ἀρχίσει νά ἀχνοφαίνονται στήν Βαρκελώνη, ξεχώρισαν στήν Ἀτλάντα καί ἔλαμψαν στό Ὀλυμπιακό Στάδιο τῶν Ἀθηνῶν, ἔγιναν σχεδόν μέρος τῆς καθημερινότητός μας. Αὐτά, ἀπό ἐμᾶς, πού πανηγυρίζαμε τό μοναδικό μετάλλιο, τοῦ Γαλακτόπουλου, στό Μεξικό, πού χειροκροτούσαμε στούς Πανευρωπαϊκούς τοῦ Σταδίου Καραϊσκάκη, τό 1969, ὅταν ἀκούγαμε ὅτι «μετέχει καί ὁ Ἕλλην Σεβαστής», καθώς περιμέναμε μία καί μόνη διάκριση ἀπό τόν Χρῆστο Παπανικολάου, ἡ ὁποία τελικῶς δέν ἦλθε (ἀλήθεια, πόσο βάρος μετέφερε αὐτός ὁ ἀθλητής, ἐπί τόσα χρόνια!) καί πού αἰσθανόμασταν «πλήρεις» μέ τήν ἕκτη θέση τοῦ Τζιωρτζῆ στά χαμηλά ἐμπόδια στούς Ὀλυμπιακούς τοῦ 1972!

Τά σκεπτόμουν ὅλα αὐτά, στό τέλος τῆς νίκης ἐπί τοῦ Ἰσραήλ, ἡ ὁποία μᾶς ἐξασφάλισε τήν εἴσοδο στόν προημιτελικό γῦρο τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Πρωταθλήματος μπάσκετ, πού γίνεται στήν Λεττονία.
Νίκη, ἡ ὁποία δέν ἦταν τόσο ἀγχώδης, ἀλλά ἀπεδείχθη πολύ σημαντική. Καί θά πρέπει νά συγχαροῦμε –ἐκτός ἀπό τούς ἐξαίρετους ἀθλητές μας– τόν προπονητή μας Βασίλη Σπανούλη, ὁ ὁποῖος κράτησε πολύ σωστά τήν ὁμάδα μακρυά ἀπό κάθε εἴδους «παρενέργειες». Σημειώνω τήν πολύ σωστή ἀπάντηση πού ἔδωσε σέ μιά –ἄστοχη κατά τήν γνώμη μου– ἐρώτηση συναδέλφου, μέ τήν ὁποία οὐσιαστικά ἐκαλεῖτο «νά πάρει θέση» γιά τά ὅσα (τραγικά) συμβαίνουν στήν Γάζα. «Ὅλοι ξέρουμε τί συμβαίνει, ἐδῶ ἤλθαμε νά μιλήσουμε γιά μπάσκετ» ἀπάντησε ὁ προπονητής.

Δηλαδή τί θά πεῖ «πάρε θέση» γιά ἕναν προπονητή τήν παραμονή ἑνός κρισίμου ἀγῶνος; Τί θά ἔβγαινε ἄν ὁ Σπανούλης ἔλεγε κάτι; Σέ τί θά ἀπαντοῦσε ἡ ἐθνική μας ὁμάδα ἄν ὁ προπονητής ἔλεγε τό ἕνα ἤ τό ἄλλο;

Ἡ στάση τοῦ Βασ. Σπανούλη εἶναι ἕνα δεῖγμα τοῦ πῶς πρέπει νά ἀντιμετωπίζονται τά πράγματα στίς κρίσιμες στιγμές. Μέ σοβαρότητα, νηφαλιότητα καί «μέ δύο κουβέντες». Νά λές τήν ἄποψή σου καί νά «κόβεις μαχαίρι» τήν συζήτηση.

Στό ἀγῶνα μέ τό Ἰσραήλ, ἡ ἑλληνική ὁμάδα κέρδισε χωρίς νά μείνει ποτέ πίσω στό σκόρ. Κέρδισε μέ τήν νηφαλιότητα, τήν ὡριμότητα, τήν ἀποφασιστικότητα καί τήν ψυχραιμία. Ἔτσι, δηλαδή, ὅπως πρέπει νά κερδίζονται οἱ ἀθλητικές «μάχες». Κάποια στιγμή ἄς πάψει αὐτή ἡ «πολιτικοποίηση» τῶν πάντων!

Τά σπόρ εἶναι διασκέδαση, εἶναι ἅμιλλα, ἀλλά δέν εἶναι τόπος γιά «ἐπίλυση διαφορῶν» ἤ «τώρα θά σοῦ δείξω ἐγώ». Ἄς μιμηθοῦν τόν Σπανούλη καί πολλοί ἄλλοι, σέ πολλές –παρόμοιες– περιπτώσεις. Καλό θά (τούς) μᾶς κάνει!