Σάν χθές, στίς 25 Ἰανουαρίου τοῦ 1925, γεννήθηκε ὁ σπουδαῖος μουσικός Γιῶργος Ζαμπέτας. Ἔχω διαβάσει συνεντεύξεις του, τήν «αὐτοβιογραφία» του, ἀλλά εἶχα τήν εὐτυχία, νεότατος, νά ἐργασθῶ γιά μία πενταετία ὡς ἐπαγγελματίας μουσικός, σπουδάζοντας παράλληλα.
Γιά ἀρκετό καιρό, λοιπόν, βρισκόμουν κάθε βράδυ μέ τόν Γιῶργο Ζαμπέτα στό «Κάν-Κάν», τῆς λεωφόρου Πέτρου Ράλλη, ὅπου ἐργάσθηκα τό 1974-75. Μπορῶ, λοιπόν, νά ἔχω ἄποψη καί νά πῶ ὅτι τό μέγεθος τοῦ Ζαμπέτα ὡς μουσικοῦ δέν τό ἔχει ἀκόμη ἀντιληφθεῖ ὁ περισσότερος κόσμος. Τά τραγούδια του μοῦ ἄρεσαν πάντα, ἔχουν χρῶμα «μπελκάντο» τοῦ Ἰονίου καί διαφέρουν ἀπό τά «λαϊκά» τῆς ἐποχῆς του.
Ἐντυπωσιακές εἰσαγωγές τῶν τραγουδιῶν, γιά τίς ὁποῖες ὁ ἴδιος ξόδευε ὧρες ὁλόκληρες καί τίς ἔχτιζε «τάστο-τάστο», ὅπως ἔλεγε ὁ ἴδιος, καθώς δέν γνώριζε (καί δέν ἤθελε νά μάθει) νά διαβάζει παρτιτούρα…
Ἀκούγοντας τίς εἰσαγωγές του, ἔκλεινα τά μάτια καί προσπαθοῦσα νά τίς «ἀκούσω» ἀπό ἕνα μικρό σύνολο ἐγχόρδων ἤ μέ μία ὀρχήστρα «Ντίξι» τῆς Νέας Ὀρλεάνης, καθώς ἡ μουσική πού τοῦ ἔστελνε ὁ Θεός στό μυαλό, δέν εἶχε ὅρια, ἀλλά μποροῦσε νά ταξιδεύει σέ κάθε εἶδος, ἀσχέτως τοῦ ἄν ὁ δημιουργός τό γνώριζε ἤ τό εἶχε μελετήσει…
«Πώς σᾶς κατεβαίνουν αὐτές οἱ εἰσαγωγές;» τόν ρώτησα κάποια στιγμή, ἀφελῶς.
«Δέν μοῦ κατεβαίνουν. Μοῦ ἀνεβαίνουν. Εἶναι σάν νά ἔχω μέσα μου κάτι πού πρέπει νά βγεῖ. Καί δέν μοῦ βγαίνει ἀλλιῶς, παρά μόνο ἄν πάρω ἀγκαλιά τό μπουζούκι. Μέ τό πού θά ἀκουμπήσω τό ὄργανο, ἔρχεται ἡ μουσική, πού μέχρι ἐκείνη τή στιγμή περίμενε μέσα μου…»
Παρακολουθοῦσε ὅλα τά μουσικά ρεύματα. Τοῦ ἄρεσε ἡ τζάζ, ἄκουγε πόπ, μελετοῦσε, φυσικά, καί τούς λαϊκούς δρόμους, ἀλλά πάντοτε ἀφηνόταν στό ἔνστικτο.
Ἐκεῖνο τό θεῖο δῶρο, πού τό παραχωρεῖ ὁ Θεός σέ λίγους καί ἐκλεκτούς, τούς ὁποίους «σημαδεύει» ἀπό μικρά παιδιά. Μποροῦσα νά τόν ἀκούω γιά ὥρα, πρίν ἀνέβουμε στό πάλκο ἀλλά καί ὅταν τελείωνε ἡ «δουλειά», ἄν δέν εἶχε ἤδη φύγει γιά τό σπίτι. Κάποια στιγμή, πού παράλληλα μέ τήν νυχτερινή ἐργασία εἶχα ἀρχίσει νά ἀπασχολοῦμαι (ἀμισθί) στήν «Βραδυνή» τοῦ Τζώρτζη Ἀθανασιάδη, τόν ρώτησα ἄν θά ἤθελε νά μοῦ δώσει συνέντευξη. «Δέν σ’ ἀρέσει πού τά λέμε ἐδῶ, φιλικά, καθαρά καί χωρίς “σεῖς” καί “σᾶς”; Ἄσε νά στά λέω ἐδῶ ὅπως θέλω, χωρίς νά κουμπώνομαι, κι ἅμα θές, ἀργότερα, τά γράφεις» μοῦ εἶπε.
Ἕνα βράδυ ἦλθε στό κέντρο ὁ Τζώρτζης Ἀθανασιάδης μέ μεγάλη παρέα. «Πάω νά τοῦ πῶ ὅτι σέ ἔχουμε ἐδῶ» μοῦ λέει ὁ Ζαμπέτας.
«Δέν τό ἔχω πεῖ, καλύτερα νά μήν τό μάθει» τοῦ εἶπα καί «κρύφτηκα» πίσω ἀπό τά «χαρτιά» μου στό ἀναλόγιο.
«Κάποια στιγμή θά καταλάβεις ὅτι ἐδῶ μπορεῖ τά πράματα νά εἶναι καλύτερα ἀπ’ ὅ,τι στίς ἐφημερίδες» μοῦ εἶπε. Πάνσοφος…
