Στίς 23 Μαρτίου 1821 οἱ Ἕλληνες ἐπαναστάτες κατέλαβαν, σχεδόν ἀμαχητί, τήν Καλαμάτα. Ἔπεσαν κάτι λιανοτούφεκα στά περίχωρα, ἀλλά χωρίς σπουδαιότητα.
Κι ἔτσι, εἴχαμε τήν σύσταση τῆς Μεσσηνιακῆς Γερουσίας, ἡ ὁποία συνέταξε τήν ἀκόλουθη διακήρυξη, πού δημοσιεύθηκε στίς 25 Αὐγούστου 1821, στήν ἐφημερίδα Σάλπιγξ Ἑλληνική.
«Ὁ ἀνυπόφορος ζυγός τῆς Ὀθωμανικῆς τυραννίας εἰς τό διάστημα ἑνός καί ἐπέκεινα αἰῶνος κατήντησεν εἰς μίαν ἀκμήν, ὥστε νά μή μείνῃ ἄλλο εἰς τούς δυστυχεῖς Πελοποννησίους Γραικούς, εἰμή μόνον ἡ πνοή, καί αὐτή διά νά ὠθῇ κυρίως τούς ἐγκαρδίους των ἀναστεναγμούς, εἰς αὐτήν τήν ἀθλίαν κατάστασιν, ὄντες ὑστερημένοι ἀπό ὅλα τά δίκαιά μας, μέ μιάν γνώμην ὁμοφώνως ἀπεφασίσαμεν νά λάβωμεν τά ἅρματα, καί νά ὁρμήσωμεν κατά τῶν τυράννων. Πᾶσα πρός ἀλλήλους μας φατρία καί διχόνοια, ὡς καρποί τῆς τυραννίας, ἀπερρίφθησαν εἰς τόν βυθόν τῆς λήθης, καί ἅπαντες πνέομεν πνοήν ἐλευθερίας, αἱ χεῖρές μας, αἱ δεδεμέναι μέχρι τοῦ νῦν ἀπό τάς σιδηρᾶς ἁλύσσους τῆς βαρβαρικῆς τυραννίας ἐλύθησαν ἤδη, καί ὑψώθησαν μεγαλοψύχως πρός ὄλεθρον τῆς βδελυρᾶς τυραννίας καί ἔλαβον τά ὅπλα κατά τῶν τυράννων, οἱ πόδες οἱ περιπατοῦντες ἐν νυκτί καί ἡμέρᾳ εἰς τάς ἐνηγγαρεύσεις τῆς ἀσπλαχνίας τρέχουν εἰς ἀπόκτησιν τῶν δικαιωμάτων μας, ἡ κεφαλή μας ἡ κλίνουσα τόν αὐχένα ὑπό τόν ζυγόν, τόν ἀπετίναξε, καί ἄλλο δέν φρονεῖ, εἰμή τήν ἐλευθερίαν, ἡ γλῶσσά μας, ἡ ἀδυνατοῦσα εἰς τό νά προσφέρῃ λόγον ἐκτός τῶν ἀνωφελῶν παρακλήσεων πρός ἐξιλέωσιν τῆς μανίας τῶν τυράννων, τώρα μεγαλοφώνως φωνάζει, καί κάμνει νά ἀντηχῇ ὁ ἀήρ τό γλυκύτατον ὄνομα τῆς ἐλευθερίας. Ἐν ἑνί λόγῳ ὅλοι ἀπεφασίσαμεν ἤ νά ἐλευθερωθῶμεν ἤ νά ἀποθάνωμεν, διό καί προσκαλοῦμεν τήν συνδρομήν καί βοήθειαν ὅλων τῶν ἐξευγενισμένων Εὐρωπαϊκῶν γενῶν, ὥστε νά δυνηθῶμεν νά φθάσωμεν ταχυτέρως εἰς τόν ἱερόν καί δίκαιον σκοπόν μας, καί νά λάβωμεν τά δίκαιά μας, καί νά ἀνανεώσωμεν τό τεταλαιπωρημένον ἑλληνικόν γένος μας. Δικαίῳ τῷ λόγῳ ἡ μήτηρ μας Ἑλλάς, ἐκ τῆς ὁποίας καί ὑμεῖς ἐφωτίσθητε, ἀπαιτεῖ ὅσον τάχος τήν φιλάνθρωπον συνδρομήν καί διά χρημάτων καί διά ὅπλων, καί διά συμβουλῆς, τῆς ὁποίας ἐσμέν εὐέλπιδες ὅτι θέλομεν ἀξιωθῇ, καί ἡμεῖς θέλομεν σᾶς ὁμολογεῖ ἄκραν ὑποχρέωσιν, καί ἐν καιρῷ θέλομεν δείξει καί ἐμπράκτως τήν ὑπέρ τῆς συνδρομῆς σας εὐγνωμοσύνην μας. (Ἐκ τοῦ Σπαρτιατικοῦ στρατοπέδου τῆς Καλαμάτας τήν 23η Μαρτίου 1821 πρῶτον ἔτος τῆς ἐλευθερίας. Πέτρος Μαυρομιχάλης, ἡγεμών καί Ἀρχιστράτηγος, καί ἡ Μεσσηνιακή Γερουσία ἐν Καλαμάτᾳ).»
Αὐτό εἶναι ἕνα κείμενο ἑνότητος, πρωτοφανές, ἴσως, γιά τούς Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι ἀρεσκόμεθα ὅσον ἐλάχιστοι στήν διαίρεση. Στά 202 χρόνια πού μεσολάβησαν ἔκτοτε, δέν καταφέραμε νά μονοιάσουμε, παρά μόνο ὅταν βρεθήκαμε ἐμπρός σέ κίνδυνο θανάσιμο. Ἀφῆστε δέ πού κάποιες φορές ὑπῆρξαν ἐμφύλιοι πόλεμοι! Ἴσως θά ἦταν καλό, τό ἐν λόγῳ κείμενο νά διαβάζεται πρίν ἀπό κάθε συνεδρίαση τῆς Ὁλομελείας τῆς Βουλῆς, μήπως καί οἱ «πατέρες τοῦ ἔθνους» (αὐτούς ἔχουμε μέ αὐτούς πορευόμεθα) ἀντιληφθοῦν ὅτι στά δύσκολα χρειάζεται λογική, σύνεση καί, κυρίως, πρόβλεψη γιά τό μέλλον. Ὅ,τι μᾶς λείπει σήμερα, δηλαδή!
Ζήτω ἡ 25η Μαρτίου 1821!
