Ἡ Καρολίνα Μπόλ ἦταν 22 ἐτῶν. Γερμανίδα φοιτήτρια, ἀπό τό Βερολῖνο. Πῆγε μέ τόν φίλο της στό Ἰσραήλ, γιά τό περίφημο «Ραίηβ πάρτυ» στήν Νεγκέμπ. Μήν σᾶς κάνει ἐντύπωση, εἶναι πολλά τά παιδιά, ἀπό εὐρωπαϊκές χῶρες, πού πηγαίνουν τέτοια ταξίδια, γιά νά ἀπολαύσουν ἕνα «ραίηβ πάρτυ».
Πήγαιναν καί στήν δική μας ἐποχή πολλοί φίλοι σέ μουσικά φεστιβάλ στό ἐξωτερικό. Θυμᾶμαι πού δουλέψαμε, ἕνα καλοκαίρι, στά καρπούζια στήν Λαχαναγορά, τά ξημερώματα καί στήν συνέχεια σερβιτόροι σέ ψητοπωλεῖο μέ φίλους, γιά νά μαζέψουμε λεφτά νά πᾶμε στό φεστιβάλ τοῦ Σάν Ρέμο, μέ τό ΚΤΕΛ ὥς τήν Πάτρα, μέ τό βαπόρι, κατάστρωμα ὥς τήν Ἰταλία καί πάλι μέ τραῖνο στό Σάν Ρέμο! Ὅλη αὐτή ἡ περιπέτεια γιά νά ἀκούσουμε μερικά τραγούδια μέ τά ἰνδάλματά μας. Ἀλλά δέν μᾶς ἔφθασαν τά χρήματα!
Ἡ Καρολίνα Μπόλ καί ὁ φίλος της βρίσκονταν στό πάρτυ ὅταν ἄρχισε ἡ ἐπίθεση τῶν ἰσλαμοφασιστῶν τῆς Χαμάς. Ἀμφιβάλλω ἄν εἶχαν ἰδέα τοῦ τί εἶναι ἡ Χαμάς, γιατί δέν τήν θέλουν οἱ «ὀρθόδοξοι» Παλαιστίνιοι. Ὅπως δέν ἤξεραν ποιοί τούς ἐπετέθησαν οἱ ἐπιβάτες τοῦ «Ἀκίλε Λάουρο» καί οἱ ἐπιβάτες τοῦ «Σίτυ ὄφ Πόρος», ὅπως δέν γνώριζαν καί τά νέα παιδιά πού ἀπολάμβαναν τήν συναυλία ρόκ στό θέατρο Μπατακλάν… Ὅταν ἄκουσαν νά πέφτουν γύρω τους οἱ σφαῖρες, ἔτρεξαν νά σωθοῦν καί κατάφεραν νά φθάσουν μέχρι ἕνα οἴκημα, ὅπου χώθηκαν στό ὑπόγειο τρέμοντας. Οἱ ἀφιονισμένοι, ὅμως δολοφόνοι, τούς ἀνακάλυψαν καί τούς δολοφόνησαν ἐν ψυχρῷ. Ἡ Καρολίνα, ἐνῷ τήν σημάδευαν τά τέρατα μέ τά καλασνίκωφ, μιλοῦσε μέ τήν μητέρα της στό «κινητό». Πρόλαβε νά τῆς πεῖ «Μαμά, μᾶς σκοτώνουν, σέ ἀγαπῶ»! Ἄκουγα τό πρωί μιά νέα γυναῖκα, βουλευτή τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος, νά μιλᾶ τόσο ψυχρά ὑπέρ τῶν δολοφόνων τῆς Χαμάς καί σκιάχτηκα!
Οὔτε λέξη γιά τά ἀθῶα θύματα, γιά κάποιες κοπέλλες, νεώτερες λιγάκι ἀπό ἐκείνη, πού τίς βίαζαν τά κτήνη πλάι σέ πτώματα δολοφονημένων νέων! Ἀνατρίχιασα! Ὅπως ὀργίζομαι καί μέ κάποιες ἀναρτήσεις πού διαβάζω στά «σόσιαλ», ὅπου ἄνθρωποι –ὑποτίθεται– τοῦ πνεύματος, προσπαθοῦν νά παρουσιάσουν ὡς «ἀπόδοση δικαιοσύνης» τήν τρομερή σφαγή. Φυσικά, οὐδείς ἀπό ὅλους αὐτούς, δέν κάνει τόν κόπο νά μᾶς πεῖ τί εἶναι ἀκριβῶς αὐτή ἡ Χαμάς, πόσο κακό ἔκανε αὐτή τήν ὥρα στούς τάλανες κατοίκους τῆς Λωρίδας τῆς Γάζας καί πόσους ἄμαχους, ἔνθεν κἀκεῖθεν, πῆρε στόν λαιμό της. Κι ἀκόμη, σκιάζομαι καί ἀπορῶ γιά τό πῶς μπορεῖ σήμερα νέοι ἄνθρωποι νά δικαιολογοῦν σφαγές καί δολοφονίες.
Δέν θυμᾶμαι πόσες φορές πεταγόμουν στόν ὕπνο μου ὅταν σκεπτόμουν ὅτι πρίν ἀπό τήν σφαγή στό Μπατακλάν, στήν ἴδια σκηνή, εἶχε ἐμφανισθεῖ τό παιδί μου μέ τό μουσικό του συγκρότημα. Κι ἀκόμη, ταράχτηκα βλέποντας τίς τρομερές ἐκεῖνες σκηνές μέ τήν ἄτυχη κοπέλλα πού τήν ἔσερναν αἱμόφυρτη τά κτήνη τῆς Χαμάς καί τήν δολοφόνησαν ἀφοῦ πρῶτα τήν ἐξευτέλισαν. Ἐδῶ σέ πάρτυ στήν «πλατεῖα Νεροῦ» πηγαίνει ἡ ἐγγονή μου, καί δέν ἡσυχάζω ἄν δέν τήν δῶ νά ἐπιστρέφει!
Τί καρδιά, ἀλήθεια, ἔχουν μέσα τους ἐκεῖνοι πού μιλοῦν τόσο ψυχρά καί συμψηφιστικά γιά τήν νέα μεγάλη σφαγή; Δέν μπορῶ νά τό καταλάβω, πιστέψτε με!
