Ἀπόψε, στίς 11.30, ἀπό τήν ΕΡΤ 2 θά μεταδοθεῖ ἡ ταινία «Γοῦντστοκ…
… Τρεῖς ἡμέρες πού καθόρισαν μιά γενιά» (Woodstock: Three Days That Defined a Generation), ἀμερικανικῆς παραγωγῆς τοῦ 2019. Γιά τήν δική μας γενιά, πού τό 1969 περνοῦσε στήν ἐνηλικίωση καί ἄρχιζε τήν φοιτητική ζωή, τά πράγματα ἦταν πολύ διαφορετικά ἀπ’ ὅτι στήν ὑπόλοιπη Εὐρώπη καί τίς ΗΠΑ. Ἐδῶ εἴχαμε πλημμελῆ καί «κουτσή» πληροφόρηση, λόγω τοῦ καθεστῶτος τῆς Ἑπταετίας, τό ὁποῖο «φιλτράριζε» κατά τό δοκοῦν τά ὅσα συνέβαιναν ἀνά τήν ὑφήλιο… Καθώς δέν ὑπάρχει τίποτε πιό δυνατό γιά ἕναν νέο ἀπό τό νά ἐπιθυμεῖ νά γνωρίσει ἐκεῖνο πού τοῦ ἀπαγορεύουν, ψάχναμε! Ψάχναμε μέ τήν βελόνα τοῦ ραδιοφώνου, συνήθως στά «βραχέα», ψάχναμε μέ κάποια τηλεφωνήματα στό ἐξωτερικό –ἰδιαίτερα ὅσοι εἴχαμε συγγενεῖς πού σπούδαζαν «ἔξω».
Ὑπῆρχαν καί οἱ «τυχεροί» πού ταξίδευαν στήν Εὐρώπη (ἐλάχιστοι καί στίς ΗΠΑ καί τόν Καναδᾶ) καί ἐπέστρεφαν μέ ὁλόφρεσκες ποληροφορίες γιά τό «τί γίνεται στόν κόσμο»… Εἶχα τήν τύχη νά ἔχω ἀδέλφια πού σπούδαζαν στήν Ἀγγλία καί ἀδελφό ναυτικό, πού ταξίδευε σέ ὅλο τόν κόσμο! Ἔτσι, γνώριζα «ἀπό πρῶτο χέρι» τό πῶς ζοῦσε τότε ἡ Κούβα τοῦ Κάστρο, πῶς ἀντιδροῦσαν οἱ φοιτητές στήν Ἀγγλία κατά τοῦ πολέμου στό Βιετνάμ καί ἀπό ἕναν στενό μου συγγενῆ –μόνιμο κάτοικο τῶν ΗΠΑ καί συνεργάτη τῆς ἀμερικανικῆς πρεσβείας στήν Ἀθήνα– μάθαινα καί πολλά ἀπό αὐτά πού ἀναστάτωναν ἐκεῖνο τόν καιρό τίς ΗΠΑ.
Τόν Αὔγουστο τοῦ 1969, λοιπόν, ἐνῶ στήν Ἀμερική ἐπικρατοῦσε γενική ἀναταραχή σχετικῶς μέ τήν πολιτική, τά ἀνθρώπινα δικαιώματα καί τόν πόλεμο τοῦ Βιετνάμ, περισσότεροι ἀπό πεντακόσιες χιλιάδες νέοι ἄνθρωποι συγκεντρώθηκαν σέ μιά μικρή φάρμα γαλακτοκομικῶν ἔξω ἀπό τή Νέα Ὑόρκη, γιά νά παρακολουθήσουν τή μεγαλύτερη –μέχρι τότε– συναυλία ὅλων τῶν ἐποχῶν.
Χωρίς κανείς νά τό ἔχει προβλέψει, ἡ μεγάλη συναυλία τοῦ Γοῦντστοκ ἔγινε ἡ θρυαλλίδα γιά μιά τεράστια πολιτιστική ἔκρηξη, ἡ ὁποία συνέβαλε τά μέγιστα στήν ἀλλαγή τοῦ τρόπου ζωῆς σέ ὅλη τήν Δύση! Ξαφνικά, μέσα ἀπό τούς ἤχους τῆς ἠλεκτρικῆς κιθάρας καί τόν ρυθμό πού ἔδιναν τά κρουστά, γεννήθηκε ἕνα τεράστιο κῦμα ἀμφισβητήσεως τῶν πάντων.
«Θέλουμε τόν κόσμο καί τόν θέλουμε τώρα!» φώναζαν οἱ νέοι Ἀμερικανοί. Καί ὅσο καί ἄν ἐκείνη τήν ἐποχή ἦταν «στή μόδα» οἱ διάφορες «οὐσίες» (γιατί ἦταν, ἄς μήν τό ξεχνᾶμε) τό κίνημα πού ἐμπνεύσθηκαν «Τά παιδιά τῶν λουλουδιῶν» καί τό τραγούδι «Freedom» τοῦ Ρίτσι Χαίηβεν (μέ αὐτό τό κομμάτι ἄρχισε τό φεστιβάλ), ἔμελλε νά σημαδέψει ἐκείνη τήν ἐποχή καί, κυρίως, τήν νέα γενιά, ἡ ὁποία ἀναζητοῦσε διεξόδους, καθώς –σέ ἕναν κόσμο πού εἶχε πλέον συνέλθει ἀπό τόν Πόλεμο καί δέν ἤθελε ἕναν ἀκόμη– «τά πάντα ἔπρεπε νά ἀλλάξουν»!
Δεῖτε ἀπόψε τήν ταινία, ἡ ὁποία φωτίζει τήν συναυλία ἀλλά καί τά ἱστορικά γεγονότα πού ὁδήγησαν στήν «διά τῆς μουσικῆς ἐπανάσταση», ἐνῶ ἀναφέρεται καί στήν ὁμώνυμη, βραβευμένη μέ Ὄσκαρ ταινία τοῦ Μάικλ Βάντλι, τήν ὁποία εἴδαμε στήν Ἀθήνα τό 1970, ἀλλά φάγαμε καί τό ξύλο τῆς χρονιᾶς μας ἀπό τήν Ἀστυνομία, πού κυνηγοῦσε τότε τούς «γιε-γιέδες»!
