Ὁ Nῖκος Παπανδρέου, υἱός τοῦ Ἀνδρέα, ἐξελέγη εὐρωβουλευτής.
Ἀναμενομένη ἡ ἐκλογή, στήν Ἑλλάδα ζοῦμε. Ὁ Νῖκος εἶναι ἐκεῖνος πού διετέλεσε γιά κάποια περίοδο συγγραφεύς.
Ἔγραψε, μάλιστα, ἕνα βιβλίο, τό ὁποῖον διαφημίσθηκε ὑπέρ τό δέον, ἀλλά δέν ἦταν κάτι πού θά μποροῦσε νά προκαλέσει σεισμό, ὅπως ἔλεγε ὁ πατέρας του. Τό βιβλίο λεγόταν «Father dancing». Κάτι σάν «Ὁ πατέρας (ὅταν) χορεύει», «Ὁ πατέρας χορεύοντας», «Ὁ Χορός τοῦ πατέρα». Any way, ἀναφερόταν σέ χορό καί στόν Ἀνδρέα. Ὁ Ἀνδρέας χόρευε, αὐτό εἶναι γνωστό. Χόρευε ἐπίσης τήν κοινοβουλευτική του ὁμάδα, χόρευε τούς βουλευτές του, χόρεψε τήν Ἑλλάδα ὁλόκληρη, γιά πολλά χρόνια.
Τόν ἔχω ἀπολαύσει σέ στιγμές κεφιοῦ, στό σπίτι τοῦ ἀλησμόνητου φίλου μου Βασίλη Σαραντίτη, ἔχω παίξει τό «Ζεϊμπέκικο τῆς Εὐδοκίας» στό πιάνο γιά νά «φέρει δυό βόλτες ὁ πρόεδρος», ὅπως ἔλεγε ὁ ἀλησμόνητος Γιῶργος Κατσιφάρας. Ὁ Ἀνδρέας χόρευε, ὅπως ἀκριβῶς τόν περιγράφει ὁ γυιός του στό ἐν λόγῳ βιβλίο. Μέ τά χέρια ἀνοιχτά καί μέ βαριά βήματα. Μπορῶ νά βεβαιώσω ὅτι δέν ἦταν καί ὁ καλύτερος χορευτής, ἀλλά καί μόνο πού σηκωνόταν –ὅποτε σηκωνόταν– γιά νά φέρει δυό βόλτες, οἱ ὑπήκοοι γύρω γονάτιζαν καί χειροκροτοῦσαν!
Ἀπίθανες εἰκόνες, ἀπίθανες σκηνές, πού ἔχουμε ζήσει.
Τώρα, ὁ Νῖκος Παπανδρέου, ἐκλεγμένος πλέον εὐρωβουλευτής, γιά δεύτερη θητεία, φαίνεται ὅτι ἀποφάσισε νά χορέψει τήν σημερινή ἡγεσία τοῦ κόμματος πού ἵδρυσε ὁ πατέρας του. Μαθαίνουμε ὅτι καί ὁ σημερινός πρόεδρος τοῦ ΠΑΣΟΚ, ἐκ Κρήτης ὁρμώμενος, «τίς φέρνει τίς βόλτες του», ὅταν ἔλθει στό κέφι. Καί ὅλα δείχνουν ὅτι, μέ διευθυντή τῆς λαϊκῆς ὀρχήστρας «Ἀνδρέας Παπανδρέου» τόν γυιό του Νῖκο (κάτι σάν τήν ὀρχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης», πού ἔχει φτιάξει ἡ κόρη του, Μαργαρίτα), στήν Χαριλάου Τρικούπη, ἀκούγονται ἦχοι ὄχι ἀπό ζεϊμπέκικο, ἀλλά φθόγγοι ἀπό τόν «Χορό τοῦ Ζαλόγγου»…
Ἄς δοῦμε τί τραχανᾶ ἔχει ἁπλώσει ἤδη στό πεντάγραμμο ὁ συνθέτης Νῖκος Παπανδρέου: «Ἡ τρίτη θέση συνιστᾶ ἧττα. Ἄς μήν κρυβόμαστε πίσω ἀπό τό ὑποδεκάμετρο. Δέν γίνεται πολιτική ἀνατροπή μέ βάση μικροπολιτικές ἀναλύσεις γιά λίγα δεκαδικά ψηφία. Στήν πολιτική μετριέσαι στά μάτια τῆς κοινωνίας σέ σχέση μέ τούς ἄλλους, ὄχι μέ τόν ἑαυτό σου καί τό πρόσφατο παρελθόν του. Τό ΠΑΣΟΚ δέν κατάφερε νά ἐκφράσει ἕνα συνεκτικό πολιτικό σχέδιο. Τά ὄργανα τοῦ κόμματος δέ λειτούργησαν ὥστε νά μεταφέρουν τά ἐπί μέρους μηνύματα στούς πολῖτες.
Διαδοχικές ἐκλογικές εὐκαιρίες χάθηκαν. Καί ἡ ἱστορία δέ γυρίζει πίσω».
Ὀγδόντα δύο λέξεις ὅλες κι ὅλες, ἀλλά μελετημένες μία πρός μία, σάν νά εἶναι γραμμένες ἀπό τά ἴδια χέρια πού ἔγραφαν τούς λόγους τοῦ Ἀνδρέα.
«Οἱ εὐθῦνες στήν πολιτική εἶναι ἀντικειμενικές. Τήν εὐθύνη ἔχει ἡ ἡγεσία de facto καί εἶναι αὐτή ἡ ὁποία ἀπορρίφθηκε ἀπό τό πολιτικό σῶμα. Ἐνίοτε ὅμως οἱ εὐθῦνες εἶναι καί ὑποκειμενικές. Σέ διαδοχικές ἐκλογές ἐπικράτησαν μικροπολιτικές, προσωποπαγεῖς καί εὐνοιοκρατικές στρατηγικές. Αὐτό ὁδήγησε σέ διαιρέσεις πού διέτρεξαν τό κόμμα ἀπό τά στελέχη μέχρι καί τήν βάση τῶν φίλων του. Τίποτα ἀπό αὐτά δέν συνάδουν μέ τίς ἀξίες τοῦ ΠΑΣΟΚ. Αὐτό τό γνωρίζει ἡ κοινωνία, ἡ ὁποία στίς πρόσφατες ἐκλογές, τίς ἀπέρριψε μέ κάθε τρόπο.»
Ἐδῶ ἔχουμε μιά λέξη περισσότερη. Ὀγδόντα τρεῖς. Ἀλλά «σαϊτιές», ἴσια στήν καρδιά τοῦ ἀτυχοῦς προέδρου. Καί ἀκολουθεῖ ἡ …χαριστική βολή:
«Σέ αὐτή τήν κρίσιμη στιγμή γιά τό κόμμα μας, τόν λόγο πρέπει νά ἔχουν ἄμεσα οἱ φίλοι καί τά μέλη της, ἡ ἀληθινή βάση τοῦ ΠΑΣΟΚ. Τά προβλήματα μεγαλώνουν καί ἡ κοινωνία δέν μπορεῖ νά περιμένει. Ἡ ἱστορία τούς ἀπρόθυμους τούς ἀφήνει πίσω»…