Ὅταν ἡ Ἱσπανική Γρίππη ἀφάνισε τήν Σκῦρο…

Ἐπί τέλους, ἄρχισε ὁ ἐμβολιασμός! Μπράβο στόν Μπόρις…

… ὁ ὁποῖος ἔσπευσε νά ἀνοίξει τήν πύλη τῆς ἐλπίδας γιά τήν ἀνθρωπότητα.

Καραντίνας, ὅμως, ἀνθούσης, ἔχω πέσει στά βιβλία καί τίς σημειώσεις. Καί ἔτσι, ἐντόπισα τήν καταγραφή τοῦ Κωνσταντίνου Φαλτάιτς, γιά τά γεγονότα τῆς φοβερῆς Ἱσπανικῆς Γρίππης τοῦ 1918, ἡ ὁποία ἀφάνισε τό νησί τῆς Σκύρου. Ὅπως βλέπουμε, οἱ πανδημίες δέν εἶναι ἀποκλειστικότητα τῆς ἐποχῆς μας. Τό 1918 ἡ ἐξάπλωση τῆς Ἱσπανικῆς γρίπης ἔστειλε στόν θάνατο 21.640.000 ψυχές. Αὐτή ἦταν ἡ «ἐπίσημη» καταγραφή, ἐνῶ ἄλλες πληροφορίες μιλοῦσαν γιά 50 ἕως 100.000.000 νεκρούς.

Στήν Ἑλλάδα, ἡ ἐπιδημία χτύπησε κυρίως τήν Σκῦρο καί ἔστειλε στόν ἄλλο κόσμο τό μεγαλύτερο μέρος τοῦ πληθυσμοῦ. Ἀπό τούς 3.200 κατοίκους τῆς Σκύρου νόσησαν οἱ 3.000 καί τά περισσότερα κρούσματα ὁδηγήθηκαν στόν θάνατο! Τό πρῶτο κροῦσμα στήν Σκῦρο παρουσιάστηκε στίς 26 Ὀκτωβρίου τοῦ 1918.

«Κανείς δέν βρίσκει τή γαλήνη ἄν δέν πληρώσει στό ἀκέραιο τόν φόρο στήν κόλαση. Κι ἡ Σκῦρος στά 1918 πλήρωσε τό δικό της φόρο αἵματος, φόρο ζωῆς γιά νά ξαναρχίσει ὁ νόμος τῆς αἰώνιας ἰσορροπίας τό διαρκές ἔργο του» ἀναφέρει ὁ Φαλτάιτς. Ἡ ἐξιστόρηση τοῦ δημοσιογράφου ἀρχίζει μέ τήν ἄφιξη στό νησί δέκα στρατιωτῶν. Ἡ ἀτμόσφαιρα εἶναι ἤδη βαριά. Ἀτμόσφαιρα θανάτου, καθώς ὁ συγγραφέας ἀκολουθεῖ τούς στρατιῶτες πού ψάχνουν τούς δικούς τους στό νησί:

«Ζωντανοί καί πεθαμένοι, μέσα στό ὀνειροβύθισμά τους ἀγωνιζότανε καί παλεύανε ν’ ἀνοίξουνε τό λάκκο τους, κι ἀδέρφια, παιδιά καί γονιοί στό ξύπνημα, χαροπαλεύανε κι ἀγκαλιαζότανε καί τραβούσανε, τραβούσανε στή ζωή τοῦ σκοταδιοῦ καί τῆς ἀνυπαρξίας. Ὁ φόβος, ἕνας φόβος κακός, κρύος, ὕπουλος, ζωντανός, ἄρχισε νά κυριαρχεῖ παντοῦ, φόβος προσωποποιημένος μέ τήν ἰδέα τῆς ἀρρώστιας, μιᾶς ἀρρώστιας ζωντανῆς κι αὐτῆς, κακιᾶς, παγερῆς, ἀμείλικτης, ματωμένης». Ἡ ἐπιδρομή τοῦ ἰοῦ εἶναι τρομακτική. Ὁ φόβος γίνεται τρόμος καί ὁ τρόμος ὁδηγεῖ στήν παράκρουση. «Καί ἡ τρέλλα, ἡ κόκκινη τρέλλα, γυάλιζε πάλι σ’ ὅλων τά μάτια. Γέροι καί ἄρρωστοι φεύγανε ἀπό τά σπίτια τους γυμνοί, μισόντυτοι, κουρελιασμένοι, πηδούσανε ἀπό τά παράθυρα κι ἀπό τά λιακωτά, καί τρέχανε στούς δρόμους, στίς ρεματιές, στίς ἐκκλησιές, καί πέφτανε καί σηκωνότανε καί μένανε κάτω χωρίς πιά νά σηκωθοῦνε. Ἄλλες φορές περνούσανε ἀμίλητοι ὁ ἕνας μπροστά στόν ἄλλο, μελλοθάνατοι, νεκροί σχεδόν. Πηγαίνανε παραλογισμένοι στά μάτια καί στήν ὄψη, χωρίς νά γνωρίζει ὁ ἕνας τόν ἄλλον, χωρίς νά βλέπουνε, χωρίς νάχουνε συνείδηση, χωρίς νά αἰσθάνονται, χωρίς νά ἀκοῦνε». Ἡ γρίππη θέρισε τό νησί μέσα σέ ἕνα μῆνα. Ἡ περίοδος αὐτή διέλυσε καί τίς κοινωνικές ἰσορροπίες. Ἄλλαξαν χεριά περιουσίες, ἐμφανίστηκαν πολλοί κληρονόμοι, ἀφανίστηκε ἡ πανίδα τοῦ νησιοῦ.

Ἀρχές Νοεμβρίου ἄρχισε νά φαίνεται κάποια αἰσιοδοξία. Ὁ ἰός ἔφευγε μέ ταχύτητα, ὅπως εἶχε ἔρθει. Τά μέτρα εἶχαν ληφθεῖ καί ἦταν αὐστηρά. Μάσκες, κλείσιμο σχολείων, ἀποστάσεις, κλείσιμο θεάτρων καί σινεμά. «Ἡ γρίπη ξεψυχᾶ» ἔγραψε ὁ Τύπος. Ὁ ἰός ἐξαφανίστηκε σέ 18 μῆνες. Ἔφυγε ἀφήνοντας πίσω του ἑκατομμύρια νεκρούς! Χτύπησε σέ τρία κύματα, μέ τό μεσαῖο νά εἶναι τό πιό ἰσχυρό. Ἡ μάσκα, ὅπως ἔγραψε ὁ Τύπος, μείωνε τήν πιθανότητα μολύνσεως κατά 50%. Τότε…

Απόψεις

Τό πρωτοσέλιδο τῆς «Ἑστίας» γιά τήν νέα γενιά στά χείλη τοῦ ράπερ Λέξ!

Εφημερίς Εστία
Ὁ εὐθύς Θεσσαλονικιός ἑρμήνευσε μπροστά σέ 120.000 νέες καί νέους, σέ δύο διαδοχικές συναυλίες στό ΟΑΚΑ, τήν «Χειρότερη Γενιά», οἱ στίχοι τῆς ὁποίας περιλαμβάνουν ἀναφορά στήν ἐφημερίδα μας Ἔκρηξις κοινωνικῆς ἀμφισβητήσεως ἀπό τήν νεολαία

Παιχνίδια παραγραφῆς μέ τό Γνωμοδοτικό Τριαντόπουλου

Μανώλης Κοττάκης
OTAN τέθηκε γιά πρώτη φορά τό ζήτημα τῆς συνθέσεως τοῦ Γνωμοδοτικοῦ Συμβουλίου πού θά κληθεῖ νά ἀξιολογήσει ὡς «φυσικός δικαστής» τήν ὑπόθεση Τριαντόπουλου, ἡ Βουλή καί τό Ὑπουργεῖο Δικαιοσύνης διχάστηκαν γιά τό ποιός εὐθύνεται, πού στήν λίστα τῶν πρός κλήρωση δικαστῶν περιλαμβάνονταν κάποιοι πού ἀπεῖχαν ἕναν μῆνα ἀπό τήν συνταξιοδότηση.

Ἀκρίβεια-φωτιά σέ ὑπηρεσίες καί τρόφιμα ἐξ αἰτίας νέας πληθωριστικῆς ἐκρήξεως

Εφημερίς Εστία
Ο ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΣ ὄχι μόνο δέν ὑποχωρεῖ, ἀλλά ἀντιθέτως ἀκολουθεῖ ἀνοδική πορεία τούς τελευταίους δύο μῆνες.

Ἕνα κι ἕνα δέν μπορεῖ νά κάνουν ἕνδεκα

Δημήτρης Καπράνος
Ἀρκεῖ μία καί μόνη ματιά στό σημερινό –ὁμιχλῶδες καί δυσδιάκριτο– πολιτικό μας σκηνικό, γιά νά περιπέσουμε σέ βαθειά μελαγχολία.

Παρασκευή, 2 Ἰουλίου 1965

Πρό 60 ἐτῶν
O ΚΟΣΜΟΣ ΓΕΝΙΚΟΝ ΣΠΑΣΙΜΟ