Παιδιά ἤμασταν, μέ κοντά ἀκόμη παντελονάκια, ὅταν συμμετείχαμε στίς μαθητικές διαδηλώσεις γιά τό Κυπριακό. Σύνθημα ἕνα καί μοναδικό, «Ἕ-ε-ενωσις»!
Ἀκούγονταν καί μερικά ἄλλα, ὅπως ἐκεῖνο τό –τολμηρό γιά τήν ἐποχή– «Ἰνονού …χανούμισσα», ἀλλά ὅλα αὐτά γίνονταν ἀπόγευμα, μετά τό μάθημα!
Γενικῶς, στήν μαθητική μας ζωή δέν θυμόμαστε «στάση ἐργασίας» τῶν καθηγητῶν μας γιά πολιτικούς λόγους. Ζήσαμε μία μακρᾶς διαρκείας ἀπεργία τῶν καθηγητῶν (τό 1962), μέσα στόν χειμῶνα, πού εἴχαμε μάλιστα καί χιόνι στόν Πειραιᾶ, ἀλλά ἄλλες κινητοποιήσεις καθηγητῶν δέν μᾶς ἔρχονται στό μυαλό.
Φυσικά, οἱ καθηγητές μας ἦταν ἄνθρωποι μορφωμένοι καί, ὡς ἐκ τούτου, πολιτικοποιημένοι. Πολλές φορές μᾶς μιλοῦσαν γιά τό Κυπριακό, ἀργότερα, στήν Ἑπταετία, ἀρκετοί ἐξέφραζαν –μέ τόν δικό τους τρόπο– τήν ἀνάγκη γιά ἐπαναφορά τῆς δημοκρατίας «στήν κοιτίδα της», ὅπως ἔλεγαν χαρακτηριστικά. Ἀλλά δίωρη στάση ἐργασίας γιά «τήν διευκόλυνση συμμετεχόντων στήν κινητοποίηση ὑπέρ τῆς Παλαιστίνης», νομίζουμε ὅτι οἱ καθηγητές τῆς δικῆς μας ἐποχῆς, δέν θά τό εἶχαν κἄν διανοηθεῖ. Φυσικά καί συμπάσχουμε μέ τούς τάλανες Παλαιστινίους, οἱ ὁποῖοι γιά μία εἰσέτι φορά πληρώνουν βαρύ τίμημα ἀπό τίς ἐπιθέσεις τῶν Ἰσραηλινῶν. Φυσικά καί ἡ «Χαμάς» εἶναι μία ὀργάνωση στό μυαλό τῆς ὁποίας ἡ «ἀπελευθέρωση τῆς Παλαιστίνης» δέν ὑπάρχει οὔτε ὡς σκέψη, ἀφοῦ ἄν γίνει αὐτό, ἡ ὀργάνωση (μέ τούς δισεκατομμυριούχους πάτρωνές της) δέν θά ἔχει λόγο ὑπάρξεως.
Ἀλλά τό νά σταματᾶ τό μάθημα δύο ὧρες «γιά νά διευκολυνθοῦν ὅσοι μετέχουν στήν κινητοποίηση», εἶναι κάτι πού μᾶς ξεπερνᾶ.
Πεῖτέ μας ὀπισθοδρομικούς, ἀλλά οἱ καθηγητές ὀφείλουν νά εἶναι συνεπεῖς στά ὡράριά τους. Καί μήν ἀρχίσουμε τώρα ἐκεῖνα τά ἐξυπνακίστικα «ναί, ἀλλά ὑπάρχουν ἐλλείψεις» καί τά παρεμφερῆ.
Βεβαίως καί εἶναι ἀπαράδεκτο γιά ἕνα κράτος, πού αὐτοαποκαλεῖται «ἐπιτελικό», νά λείπουν καθηγητές ἀπό τά σχολεῖα. Βεβαίως καί ἔχουν δίκιο οἱ καθηγητές πού ἀντιδροῦν γιά τό συγκεκριμένο φαινόμενο. Ἀλλά αὐτή ἡ δίωρη «στάση ἐργασίας» γιά συμμετοχή σέ μαζικές ἐκδηλώσεις ὑπέρ συγκεκριμένου πολιτικοῦ σκοποῦ, μᾶς φαίνονται ὑπερβολή.
Ναί, εἶναι βέβαιο ὅτι οἱ μαθητές πρέπει νά ἐνημερώνονται καί νά συζητοῦν μέ τούς καθηγητές τους καί τίς διεθνεῖς ἐξελίξεις. Καί ἐκεῖνοι ὀφείλουν νά εἶναι ὅσο μποροῦν ἀντικειμενικοί, νά μήν προσπαθοῦν, δηλαδή, νά περάσουν στά παιδιά τίς δικές τους –συνήθως κομματικές– ἀπόψεις καί ἰδέες.
Ἀρκετή ζημιά ἔχουν κάνει στά σχολεῖα οἱ «Νεολαῖες», πού ἀγωνίζονται νά «στρατολογήσουν» νέους ἀπό τήν πρώτη στιγμή πού θά περάσουν τήν πόρτα τοῦ Γυμνασίου.
Ναί, τά σχολεῖα εἶναι χῶροι ἀνταλλαγῆς ἰδεῶν καί προβληματισμοῦ, ἀλλά αὐτό παρασάγγας ἀπέχει ἀπό τήν μετατροπή τους σέ κομματικά φέουδα.
Ὅλες αὐτές οἱ παρατάξεις καί οἱ «ταμπέλλες» μόνο ζημιά μποροῦν νά κάνουν στήν ἐκπαίδευση. Θά μᾶς πεῖτε ὅτι «εἶναι πλέον ἀργά», ἀλλά ἐνέργειες ὅπως ἡ ἐξαγγελθεῖσα γιά χθές «δίωρη στάση ἐργασίας» γιά τήν διευκόλυνση ὅσων ἐπιθυμοῦν νά μετάσχουν σέ πολιτικές ἐκδηλώσεις, εἶναι μία κακή ἀρχή.
Τά σχολεῖα δέν εἶναι ἐργοστάσια καί οἱ καθηγητές ὑποτίθεται ὅτι εἶναι ἄνθρωποι ὑπεύθυνοι καί μέ περισσότερο ἀνεπτυγμένο τό αἴσθημα τῆς εὐθύνης, δηλαδή ἔτσι πρέπει νά εἶναι…
