Ὁ Νέρων, ὁ σουλτάνος καί τό δοχεῖο τῶν δακρύων

Μέ τήν σόμπα ἀναμμένη, μέ τό τσάι ζεστό καί μέ τόν γάτο στά πόδια, παρακολουθῶ τήν τραγωδία.

Εἶναι σημεῖο τοῦ καιροῦ. Μέσα στήν –ἐλάχιστη πιά– ἄνεσή μου, ἀκούω τήν μάνα νά ὀδύρεται, κρατῶντας τό νεκρό παιδί της στήν ἀγκαλιά, βλέπω τόν πατέρα ἀνέκφραστο, τραγικό προσωπεῖο, νά κρατᾶ τό χεράκι τῆς κόρης του, πού εἶναι θαμμένη, νεκρή, στά ἐρείπια…

Τό ἴδιο καί ὅταν καθίσω ἐμπρός ἀπό τόν ὑπολογιστή. Βλέπω, ἀκούω καί πατῶ τό κουμπί μέ τό προσωπάκι πού δακρύζει. «Λυπᾶμαι», διευκρινίζει ἡ διαβολική συσκευή… Θυμᾶμαι παλιότερα, πού ἀκούγαμε στό ραδιόφωνο, στίς εἰδήσεις, γιά τούς σεισμούς. Ἀκούγαμε, δέν εἴχαμε εἰκόνα. Καί μᾶς ἄγγιζε –νομίζω– περισσότερο ἡ δυστυχία τῶν ἀνθρώπων πού ὑπέφεραν. Μέ τήν εἰκόνα, πάθαμε κάτι, πού μοιάζει μέ ἕναν περίεργο μιθριδατισμό. Συνηθίσαμε στό δηλητήριο καί δέν μᾶς πολυκάνει αἴσθηση…

«Δέν τόν πολυενδιαφέρει τόν Ἐρντογάν ἡ περιοχή πού ἔπληξε ὁ σεισμός. Κατοικοῦν κυρίως πληθυσμοί πού δέν τόν ψηφίζουν» μοῦ εἶπε φίλος, πού γνωρίζει τά συμβαίνοντα στήν γείτονα χώρα. Μπορεῖ νά εἶναι κι ἔτσι.

Μοῦ εἶπε ἀκόμη ὅτι αὐτά τό πολυώροφα κλουβιά, πού φθάνουν καί τούς εἴκοσι ὀρόφους, ἔχουν κατασκευασθεῖ μέ τά πλέον εὐτελῆ ὑλικά, ἀπό τήν χρυσή πεντάδα τῶν μεγαλοεργολάβων, προσωπικές ἐπιλογές τοῦ Ἐρντογάν. «Νά δεῖς πού θά τούς ρίξει στά κάτεργα, φορτώνοντάς τους ὅλες τίς κατηγορίες τοῦ κόσμου» μοῦ λέει ὁ ἐντρυφῶν στά τῆς Τουρκίας, συμπληρώνοντας ὅτι στίς ἐν λόγῳ χάρτινες πολυκατοικίες διέμεναν φτωχοί κυρίως ἄνθρωποι. «Ὅπου φτωχός κι ἡ μοῖρά του» εἶπα, καί συμφώνησε…

Δέν ξέρω ἄν ὁ κατά φαντασίαν σουλτάνος ἔχει διαβάσει Ἱστορία, ἀλλά βλέποντάς τον κοντά στούς σεισμοπλήκτους, ἐπάνω ἀπό τό συντετριμμένο ὁπλισμένο-ἄοπλο σκυρόδεμα, θυμήθηκα ὅτι καί ὁ ὁ Νέρων, ἔπειτα ἀπό κάθε συμφορά τήν ὁποία ὁ ἴδιος εἶχε προκαλέσει, ζητοῦσε τό δοχεῖο τῶν δακρύων!

Εἶναι τρομακτικό αὐτό πού ἔχει συμβεῖ στούς γείτονες. Εἶναι βέβαιον ὅτι ὁ ἀριθμός τῶν θυμάτων θά εἶναι πολύ μεγαλύτερος, ὅπως καί τῶν ἀστέγων. Γιά νά πάρει ἐπάνω της ἡ περιοχή, θά χρειασθοῦν χρόνια καί χρόνια, καθώς ὅλα θά ἀρχίσουν ἀπό τό «μηδέν».

Ὅμως ὁ Τοῦρκος, ὁ Σύρος, στά διαλείμματα τῶν σεισμῶν, ἐξακολουθεῖ νά βομβαρδίζεται. Καί πῶς νά γίνει ἀλλιῶς; Τζάμπα νά πᾶνε τά ὅπλα; Δέν γίνεται, θά ἔχουν χασούρα τά χρηματοκιβώτια, θά κατέβει ὁ δείκτης στά χρηματιστήρια τῶν πολεμοκαπήλων. Κι ὁ φαμελίτης Τοῦρκος, Σύρος ἀνακατεύει μέ τίς χοῦφτες του τά χαλάσματα. Δέν θέλει νά πιστέψει πώς χάθηκαν οἱ δικοί του, πώς πιά δέν θά ὑπάρξουν στήν ζωή του.

Ἕνας τεφρός ὄγκος σκεπάζει τόν ὁρίζοντα. Ἕνα ζευγάρι ἀποσύρεται μέσα στό σούρουπο, σφιγμένο μέ τόν πόνο γύρω του. «Πᾶμε, γυναῖκα, οἱ ἄνθρωποι μᾶς προδώσανε» λέει ὁ ἄντρας. «Μᾶς ἔμεινε μόνο ὁ Θεός!» ἔγραψε ἡ Εὐτυχία Καρύδη. Σωστή ἀπολύτως ἡ ἄποψή της. Καί, καθώς συλλογίζομαι αὐτά πού θά ζήσουμε σέ λίγο καιρό μέ τούς πλειστηριασμούς, θυμᾶμαι τόν ἀξέχαστο Πυθαγόρα καί τόν συγκλονιστικό του στίχο, πού μελοποίησε ὁ ἀξέχαστος φίλος μου Ἀπόστολος Καλδάρας: «Ἐγώ Χριστό κι ἐσύ Ἀλλάχ, ὅμως κι οἱ δυό μας ἄχ καί βάχ!»…

Απόψεις

Γιώργος Ανδρούτσος: Ο πολυβραβευμένος διεθνούς φήμης ζωγράφος παρουσιάζει στην Ιαπωνία την πέμπτη ατομική του έκθεση

Εφημερίς Εστία
​Ο Γιώργος Ανδρούτσος, διακεκριμένος Έλληνας εικαστικός καλλιτέχνης, παρουσιάζει την πέμπτη ατομική του έκθεση με τίτλο «George Androutsos Exhibition» τον Μάιο του 2025 στην γκαλερί SZK, στην Τσιγκασάκι της Καναγκάουα, Ιαπωνία.

Ἡ ἀπάθεια στό Αἰγαῖο πληρώνεται: «Τετελεσμένα» δημιούργησε τό «Ὀρούτς Ρεΐς»

Εφημερίς Εστία
Ὁ Χακάν Φιντάν ὑποστηρίζει ὅτι ἡ Τουρκία χάραξε στήν κρίση τοῦ 2020 τά ἐξωτερικά ὅρια τῆς ὑφαλοκρηπῖδος της

Οἱ Βρυξέλλες δέν εἶναι τό κέντρο τοῦ κόσμου

Εφημερίς Εστία
ΜΕ ΜΕΓΑΛΟ σκεπτικισμό ἀντιμετωπίζουμε τίς ἐξαγγελίες καί τά προγράμματα φορέων τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως περί ἀμυντικῆς βιομηχανίας καί στρατηγικῆς αὐτονομίας.

Ὁ Μάκης Βορίδης προειδοποιεῖ τήν Γερμανία γιά τούς μετανάστες

Εφημερίς Εστία
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΣ δέν πρόκειται νά ἀποδεχθεῖ εὔκολα ὁποιοδήποτε αἴτημα τῆς Γερμανίας νά ἐπιστραφοῦν στήν Ἑλλάδα μετανάστες πού ἔχουν λάβει πρῶτο ἄσυλο στήν χώρα μας.

Ἕνας ἁγνός, ἄδολος ὀπαδός τῆς Τέχνης τῶν Μουσῶν

Δημήτρης Καπράνος
Ὁ Γιῶργος Χαρωνίτης, πού ἔφυγε ἀπό κοντά μας ἥσυχα, ὅπως ἔζησε, στά μόλις ἑβδομήντα του χρόνια, ἦταν ἕνας ἐξαιρετικός δημοσιογράφος, ἕνας συνεπής στίς ἀρχές του ἄνθρωπος, μία ἤρεμη ‒ἄν καί Κρητικός‒ μορφή, ἕνα παιδί πού ἀσπάσθηκε τήν θρησκεία τῶν Μουσῶν ἀπό μικρός καί προσπάθησε νά μᾶς μεταδώσει ἐκείνη τήν πολύπλοκη μορφή πού ἔχει ἡ ἄδολη ἀγάπη γιά τήν Μουσική.