Ὁ κύριος «Τυχαῖος» καί ὁ κύριος «Κενός»

ΣΤΑ ΜΕΣΑ τῆς δεκαετίας τοῦ ’80, μιά ταινία, στήν ὁποία ὁ Πῆτερ Σέλλερς ξεδίπλωσε ὅλο τό ταλέντο του, ἀναφερόταν στόν κ. Τυχαῖο (Mr Chance).

Ὁ κεντρικός ἥρωας ἦταν ἕνας ἀποκομμένος ἀπό τήν κοινωνία κηπουρός, πού ἀπό μιά παραξενιά τῆς τύχης βρέθηκε «στόν δρόμο» ὅπου τόν ἀνεκάλυψαν κάποιοι ἐκπρόσωποι τοῦ «συστήματος», οἱ ὁποῖοι τόν ἀνέδειξαν στήν πολιτική, ἐκμεταλλευόμενοι τό ὅτι ἦταν «πειθαρχικός» καί «ὑπάκουος». Ἄλλως τε ἡ μόνη ἐπαφή του μέ τήν κοινωνία ἦτο αὐτοί πού εἶχαν ἀναλάβει νά τόν προωθήσουν.

• Τοῦ Eὐθ. Π. Πέτρου

Ἐκείνη τήν ἐποχή οἱ ἠλεκτρονικοί ὑπολογιστές ἔκαναν τά πρῶτα τους δειλά βήματα στήν καθημερινή μας ζωή, ἡ πρόσβασις στό διαδίκτυο ἦταν προνόμιο ὀλίγων (στρατιωτικῶν καί πανεπιστημιακῶν κατά κύριον λόγον) καί φυσικά τά μέσα κοινωνικῆς δικτυώσεως δέν ὑπῆρχαν οὔτε ἐν σπέρματι. Ὑπῆρχε ὅμως τό «σύστημα». Καί αὐτό ἀπεκάλυπτε ὁ κινηματογράφος τῆς ἐποχῆς, πού χαρακτηριζόταν ἀπό διεισδυτικότητα στήν ἀνάδειξη κοινωνικῶν ζητημάτων, καθώς δέν εἶχε ἐκφυλισθεῖ ἀπό τήν «θολοκουλτούρα» τῶν ἡμερῶν μας, οὔτε εἶχε ἀλλοτριωθεῖ ἀπό τήν κυριαρχία τῶν «ἐφφέ» πού ἔχουν καταστήσει τό σενάριο καί τήν ὑποκριτική ἱκανότητα τῶν ἠθοποιῶν δευτερεύοντα παράγοντα.

Σήμερα βεβαίως τό διαδίκτυο καί τά κοινωνικά μέσα κατέστησαν πολύ εὐκολώτερη τήν δουλειά τῶν ἐκπροσώπων τοῦ «συστήματος» στήν ἀνακάλυψη καί τήν ἀνάδειξη κυρίων Τυχαίων, ἡ ἐμπλοκή τῶν ὁποίων στήν πολιτική ἐξυπηρετεῖ τούς σκοπούς τους. Ταυτοχρόνως ὅμως ἔχει κάνει δυσκολώτερη τήν ἀπόκρυψή τους. Τά «δημιουργήματά» τους τώρα φαίνονται γιά αὐτό πού εἶναι.

Κάποιοι οὐρανοκατέβατοι πού ξαφνικά ἀποκτοῦν ὑπόσταση πολιτικοῦ ἀρχηγοῦ δημιουργῶντας στούς σκεπτόμενους πολῖτες (ναί, ὑπάρχουν καί τέτοιοι) ἀπορίες, ἡ διερεύνησις τῶν ὁποίων ὁδηγεῖ σέ ἀσφαλῆ συμπεράσματα. Ἐνδιαφέρεται ὅμως τό «σύστημα» γιά τούς σκεπτομένους πολῖτες, ὅταν μπορεῖ νά ποδηγετεῖ ὅλους τούς ὑπολοίπους;

Σχολιάζοντας τόν νέο ἀρχηγό τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ὁ Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης τόν ἐχαρακτήρισε «κενό». Καί πράγματι, μέχρι σήμερα, δέν ἔχουμε ἀκούσει ἀπό τόν κ. Κασσελάκη τήν διατύπωση καμμίας πολιτικῆς θέσεως. Οὔτε κἄν στήν κοινοβουλευτική ὁμάδα τοῦ ΣΥΡΙΖΑ προχθές εἶπε τίποτε πρωτοποριακό, οὔτε οἱ τηλεοπτικές του παρουσίες τῶν ἡμερῶν προσέθεσαν κάτι στήν εἰκόνα του. Μάθαμε μόνον ὅτι δέν θέλει τόν φράκτη στόν Ἕβρο καί ὅτι βάζει στήν ἴδια μοῖρα ἐπικινδυνότητος τόν κ. Μητσοτάκη καί τόν κ. Βαρουφάκη. Κατά τά λοιπά, προβάλλει καί ἐπιδεικνύει τόν σύντροφό του, τόν σκύλο του καί τήν ἐνασχόλησή του μέ τήν γυμναστική.

Μᾶλλον δηλαδή ἡ μέχρι στιγμῆς πολιτεία του δικαιώνει τήν ἐκτίμηση τοῦ κ. Μητσοτάκη. Θά ἦταν βεβαίως πολύ ἐνδιαφέρον νά ἀκούγαμε καί τήν ἄποψη τοῦ ἐκλιπόντος πλέον Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Ἐνθυμούμεθα ὅτι πρό εἰκοσαετίας περίπου εἶχε σχολιάσει πώς ὁ Κώστας Καραμανλῆς, μετά δύο θητεῖες ὡς ἀρχηγός τῆς ἀξιωματικῆς Ἀντιπολιτεύσεως, εἶναι πλέον πολιτικά ὥριμος γιά νά γίνει πρωθυπουργός. Ὁ Κώστας Καραμανλῆς ὅμως ἦταν ἤδη βουλευτής ὅταν ἐξελέγη στήν ἡγεσία τῆς Νέας Δημοκρατίας, πέρα ἀπό τό γεγονός ὅτι εἶχε μεγαλώσει σέ μιά οἰκογένεια στήν ὁποία ἡ πολιτική –καί μάλιστα ἡ σοβαρή πολιτική– ἦταν ἀντικείμενο καθημερινῶν συζητήσεων.

Ἀπ’ ἐναντίας, ὁ κ. Κασσελάκης προερχόμενος ἀπό ἕνα μή πολιτικό περιβάλλον καί χωρίς καμμία πολιτική πεῖρα, οὔτε ἀπό Βουλή οὔτε ἀπό σχολικό 15μελές, εὑρέθη σέ ἕνα σκληρό κομματικό περιβάλλον, τό ὁποῖο εἶναι ἀμφίβολο ἄν κατανοεῖ. «Ἔπεσε στό λάκκο μέ τούς Φίληδες», ὅπως κατ’ ἰδίαν ἐσχολίασε θυμόσοφος ἀριστερός. Τό ἐρώτημα λοιπόν εἶναι πῶς τό «σύστημα» πού ἀνέδειξε τόν Κασσελάκη θά τόν βοηθήσει νά ἀντεπεξέλθει στίς ἀπαιτήσεις τῆς θέσεώς του. Ἐκτός ἐάν δέν θέλει νά τόν δεῖ νά ἀντεπεξέρχεται καί ἔχει ἄλλα σχέδια γιά αὐτόν. Ἄλλως τε ὅλοι ὅσοι ἀναδεικνύονται κατά τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο εὑρέθη στό προσκήνιο ὁ κ. Κασσελάκης, συνήθως ἀποδεικνύονται «ἀναλώσιμοι». Καί ἄς μήν πιστέψει κανείς ὅτι τό «φαινόμενο» τοῦ νέου Προέδρου τοῦ ΣΥΡΙΖΑ τό ἀπεργάσθηκαν κάποιοι στά ἄδυτα τοῦ βαθέος ἀμερικανικοῦ κράτους.

Ἡ Οὐάσιγκτων γνωρίζει ὅτι ἡ ἐπιρροή της στήν Ἀθήνα δέν πρόκειται νά περιορισθεῖ, ὅποιο κόμμα καί ἄν ἀναλάβει τήν κυβέρνηση, ὅποιος πολιτικός καί ἄν ἀναδειχθεῖ πρωθυπουργός. Δέν ἔχει λόγους νά «πονοκεφαλάει» γιά νά ἀναδείξει κάποιον. Καί εἰδικῶς στήν Ἀθήνα, ὅπου μετά τήν θητεία τοῦ πρέσβεως Τζέφφρυ Πάυαττ τά συμφέροντα καί τά ἐνδιαφέροντα τῶν ΗΠΑ εἶναι τοὐλάχιστον γιά μία δεκαετία διασφαλισμένα. Ὑπάρχουν ὅμως ἄλλα κέντρα μέ προϊστορία στίς παρεμβάσεις. Καί ἐν προκειμένῳ προφανῶς ὑπάρχουν καί ἐπιχειρηματικοί κύκλοι καί οἱ «λομπύστες» τοῦ κόμματος τῶν Δημοκρατικῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν μίαν ἰδιόμορφη (ὅσο καί ἀλαζονική) ἀντίληψη γιά τόν ρόλο τους στόν κόσμο. Καί, δυστυχῶς, στήν Ἑλλάδα τούς παίρνουμε στά σοβαρά καί θεωροῦμε ὅτι ἀποτελοῦν τήν βασική κινητήριο δύναμη γιά τήν διαμόρφωση τῶν πολιτικῶν ἰσορροπιῶν στόν κόσμο. Καθ’ ὑπερβολήν δέ, τούς θεωροῦν ἔτσι οἱ πολιτικές δυνάμεις τοῦ κέντρου καί τῆς ἀριστερᾶς, οἱ ὁποῖες ἀπό τίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰῶνος προσεκολλῶντο σέ διεθνῆ σχήματα τά ὁποῖα ἀκολουθοῦσαν. Ἡ λελογισμένη συμπόρευσις μέ μεγάλες δυνάμεις διπλασίασε τήν Ἑλλάδα. Ἡ τυφλή ἀποδοχή τῶν κελευσμάτων ξένων κέντρων τήν ἀκρωτηρίασε. Καί ἡ ἀνάδειξις ἑνός κυρίου «Κενοῦ» στήν κορυφή τοῦ πολιτικοῦ συστήματος εἶναι δυστυχῶς ἔνδειξις τυφλῆς καί ἀκρίτου ἀποδοχῆς ξένων κελευσμάτων. Τά ὁποῖα δέν προέρχονται ἀπό κρατικά κέντρα καί ἀπό μηχανισμούς «βαθέος κράτους». Προσποιοῦνται ὅμως καί κάποιοι «μασᾶνε». Στήν χώρα μας, δυστυχῶς, πολλοί.