Ὁ ἐπίμονος ἀναζητητής Γιῶργος Ἐμμ. Στεφανάκης

Ὅταν ἔβλεπα τό ὄνομά του στήν ὀθόνη τοῦ τηλεφώνου, ἤξερα ὅτι θά μοῦ μιλοῦσε γιά τό χρονογράφημα πού εἶχα δημοσιεύσει.

Καθημερινός ἀναγνώστης τῆς «Ἑστίας», ἀπό χρόνια πολλά, λάτρης τῆς γλώσσας, τῆς λογοτεχνίας, τοῦ Καζαντζάκη, τοῦ Χατζιδάκι, ἄριστος γνώστης τῆς νομικῆς ἐπιστήμης, νομικός πάνω ἀπ’ ὅλα κι ἔπειτα δικηγόρος, ἀλλά κυρίως ἄνθρωπος…

Ὁ Γιῶργος Ἐμμ. Στεφανάκης, πού ἔφυγε ἀπό τήν ζωή ξαφνικά, ἥσυχα, ἀθόρυβα, μέσα στό αὐτοκίνητό του, ὑπῆρξε φίλος καί συνοδοιπόρος ἀπό τό 1974. Ἀπό τήν ἡμέρα πού ἡ πατρίδα ἄλλαζε «πίστα», ἀπό ἐκεῖνο τό βράδυ τῆς 24ης Ἰουλίου, ἀπό τήν νύχτα πού ἡ χώρα περνοῦσε πάλι στήν ὁμαλότητα, βρεθήκαμε, ταιριάξαμε καί δέν ἀποχωριστήκαμε ποτέ. Πρίν ἀπό εἴκοσι, περίπου, ἡμέρες, ἀνταμώσαμε στό κοιμητήριο τῆς Κηφισιᾶς, γιά νά ἀποχαιρετήσουμε τόν φίλο μας Σέργιο Τράμπα, μέ τόν ὁποῖο ὁ Γιῶργος συνεργάσθηκε σέ ἐκεῖνο τό περιοδικό τῶν πρώτων μας σκιρτημάτων, τόν «Λωτό». Μιλήσαμε, καθίσαμε στό παγκάκι, ἔξω ἀπό τόν ναό, θυμηθήκαμε τήν παρέα μέ τόν Σέργιο καί ἀσχοληθήκαμε μέ τό θολό πολιτικό σκηνικό.

Ὁ Γιῶργος μποροῦσε νά σοῦ παρουσιάσει τήν πολιτική κατάσταση μέ δέκα κουβέντες. Μοῦ ξαναθύμισε ὅτι «μᾶς διαβάζει κάθε πρωί» καί, καθώς ἔφευγε ἡ τελευταία βόλτα γιά τόν Σέργιο, ἀγκαλιαστήκαμε καί δακρύσαμε…

Ποῦ νά τό φανταζόμουν, ὅτι ἔπειτα ἀπό λίγες μέρες, ὁ Γιῶργος, θά ἔφευγε ἀπρόσμενα, μέ τόν ἴδιο ἀκριβῶς τρόπο πού ἔφυγε ἀπό τήν ζωή, παρκάροντας τό αὐτοκίνητό του, ὁ Μενέλαος Λουντέμης…

Τόν θυμᾶμαι στά διοικητικά συμβούλια τοῦ Ἐθνικοῦ, τῆς ἀγαπημένης μας ὁμάδας, τήν ὁποία καί ἐκεῖνος ἔβλεπε «σάν ἔργο τέχνης» καί ὄχι σάν ἕνα ἁπλό ἀθλητικό σωματεῖο. Ἦταν οἱ ὧρες τοῦ ἀπόλυτου σουρρεαλισμοῦ. Νά μιλᾶμε δύο ὧρες γιά τό ποδόσφαιρο, κι ὅταν φεύγαμε, νά καθόμαστε οἱ δυό μας στό «Ἀλεξάνδρειο», στό Πασαλιμάνι καί νά μιλᾶμε γιά τόν Καζαντζάκη…

Αὐτός ἦταν ὁ Γιῶργος Στεφανάκης. Ἕνας ἄνθρωπος τοῦ πνεύματος, μέ εὐρύτητα γνώσεων, πού συγκέντρωνε ἐμπειρίες σάν τήν μέλισσα καί τίς μετέτρεπε ὁ ἴδιος, χωρίς τεχνικά μέσα, σέ ἕνα ὑπέροχο μέλι, πού μοσχοβολοῦσε λουλούδια τοῦ ἀγροῦ…

«Πότε θά ἔρθεις στίς Σπέτσες;» μέ ρωτοῦσε κάθε πού ἔμπαινε τό καλοκαίρι. Πάντα τοῦ ἔλεγα «ἐφέτος ὁπωσδήποτε», ἀλλά εἶναι ζήτημα ἄν τό κατάφερα περισσότερες ἀπό δύο-τρεῖς φορές. Οἱ Σπέτσες σημάδεψαν τήν ζωή του, ὅπως καί τήν ζωή τῆς λατρεμένης του Λίας…

Ἀπ’ ὅποια θέση κι ἄν πέρασε ὁ Γιῶργος, ἄφηνε, φεύγοντας, ἕνα λουλούδι, ἄφηνε τόν σπόρο τῆς προσπάθειας καί τῆς δημιουργίας. Ἀπό τήν ΕΡΤ, τό «Ἐθνικό Θέατρο», ἀπό τήν ἀγαπημένη του «Ὀρχήστρα τῶν Χρωμάτων», τήν ὁποία προσπάθησε τόσο νά κρατήσει ἐν ζωῇ, καθώς πίστευε ὅτι τό ἔργο αὐτό τοῦ Μάνου Χατζιδάκι δέν θά ἔπρεπε νά «πάει στόν βρόντο»…

Λάτρευε τήν μουσική, εἴχαμε σχεδόν κοινά γοῦστα. Ὅταν τοποθετήθηκα στό «Φεστιβάλ Ἀθηνῶν», τόν ἔβλεπα σέ ὅλες σχεδόν τίς παραστάσεις. «Εὐτυχῶς πού ἔχουμε καί τό Ἡρώδειο γιά νά σέ βλέπουμε» ἔλεγε γελῶντας, ἀλλά γνώριζε πόσο πολύτιμη ἦταν γιά ἐμένα ἡ παρουσία καί ἡ γνώμη του.

Δέν θά ξεχάσω ἕνα βράδυ, πού ἐγώ ἀνέβαινα γιά τό γραφεῖο τῆς Ἑλένης Βλάχου καί τόν εἶδα νά βγαίνει, χαιρετῶντας τήν γραμματέα της. «Γιατί δέν μοῦ εἶπες ὅτι θά ἐρχόσουν;» τοῦ εἶπα. «Δέν ἦλθα νά δῶ τούς …βλάχους ἀλλά τήν Βλάχου!» μοῦ εἶπε, σκασμένος στά γέλια καί μπῆκε στόν στενό, ξύλινο ἀνελκυστῆρα τοῦ ἑβδόμου ὀρόφου!

Απόψεις

Πρόκλησις Ράμα ἀπό τήν Θεσσαλονίκη: «Ἔχει πεθάνει ἡ Βόρειος Ἤπειρος»

Εφημερίς Εστία
Ἄμεσος καί αὐστηρή ἀπάντησις ἀπό τό Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν

Τό νερό στό αὐλάκι

Μανώλης Κοττάκης
Ἡ διαδικασία τῶν διαπραγματεύσεων κρύβει πάντοτε οὐσία. Διότι ἀπό τόν τρόπο πού αὐτές διεξάγονται, ἀπό τήν μέθοδο, κρίνεται πολλές φορές καί ἡ ἔκβασή τους. Τό μισό τοῦ συμβιβασμοῦ βρίσκεται ἐκεῖ.

Ἡ νέα ἡγέτις τῶν Τόρυς

Εφημερίς Εστία
Λονδῖνο.- Ἡ Κέμι Μπάντενοχ κέρδισε τίς ἐσωκομματικές ἐκλογές καί ἐστέφθη ἡ νέα ἡγέτις τοῦ Συντηρητικοῦ Κόμματος στήν Βρεταννία.

Ἡ ἱστορική Σαλαμῖνα στό ἔλεος τῶν «κλωβῶν»

Δημήτρης Καπράνος
Κάθομαι καί σκέπτομαι τί καί πῶς θά ἦταν σήμερα ἡ Σαλαμῖνα, ἄν οἱ κάτοικοί της, κατά κύριο λόγο, καί ἔπειτα οἱ ἑκάστοτε κυβερνῶντες εἶχαν σεβασθεῖ τήν Ἱστορία της.

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 1964

Πρό 60 ἐτῶν
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΜΗΔΕΝΙΚΑ