Βγῆκα κι ἐγώ στά καντούνια καί στίς ροῦγες (πού λέει ὁ λόγος) γιά νά…
… ἀπολαύσω τήν πρώτη ἡμέρα ἐλευθερίας, δηλαδή ἕναν καφέ σέ κανονικό φλυτζάνι, ἕνα νερό σέ γυάλινο ποτήρι…
Γιά σκέψου! Νά λές «τί ὄμορφα πού εἶναι», μόνο καί μόνο ἐπειδή σοῦ φέρνει τό καφεδάκι ὁ σερβιτόρος καί ἐπειδή ἀκοῦς τό νερό νά κελαρύζει ἀπό τό γυάλινο μπουκάλι στό γυάλινο ποτήρι!
Πόσο μεγάλη εἶναι τελικά ἡ ἀξία τῶν μικρῶν, καθημερινῶν, ἀπολαύσεων; Τόση, πού χρειάζεται νά τά χάσεις γιά νά τήν ἐκτιμήσεις…
Καί τό μεσημεράκι, κατηφόρισα πρός τό «στέκι» τῶν φίλων τῆς ἀγαπημένης μας ὁμάδας, τοῦ Ἐθνικοῦ στόν πεζόδρομο τῆς ὁδοῦ Ζωσιμάδων, στό καφέ-οὐζερί «Χάλκη». Ἐκεῖ, πού θά συναντήσεις παλιές δόξες τῆς ὑδατοσφαιρίσεως, τοῦ σπόρ στό ὁποῖο ὁ Ἐθνικός Πειραιῶς μονοπωλοῦσε τά πρωταθλήματα μέ ὀνόματα θρυλικά, ὅπως Γαρύφαλλος, Θυμαρᾶς, Καλφαμανώλης, Χατζηγεωργίου, ἀδελφοί Καραλόγοι καί πού θά ἀπολαύσεις ἐκλεκτές γεύσεις, «πολίτικες»… Πόσο μᾶς εἶχε λείψει ἐκείνη ἡ παρέα, μέ τό τσίπουρο καί τόν, μεζέ, μέ τήν κουβέντα περί παντός τοῦ ἐπιστητοῦ, μέ τίς ἀναμνήσεις καί τά ἀστεῖα μας, ἀλλά καί μέ τά σχόλια γιά τήν πολιτική κατάσταση… Ἐμβολιασμένοι ὅλοι (οἱ περισσότεροι καί μέ τίς δύο δόσεις), μπορούσαμε νά ἀφαιρέσουμε τίς μάσκες καί «νά μιλήσουμε σάν ἄνθρωποι». Ποιός τό φανταζόταν ὅτι θά φθάναμε σέ αὐτό τό σημεῖο;
Ὁ καθένας εἶχε νά ἀναφέρει κάτι ἀπό τήν δική του ἐμπειρία στά ἐμβολιαστικά κέντρα. Ὅλοι, σχεδόν, συμπέσαμε στό «ἀστεῖο» πού κάναμε ὅταν ὁ γιατρός μᾶς ρώτησε «ἄν ἔχουμε κάποια σοβαρή ἀλλεργία». Ἡ ἀπάντηση ἦταν πολύ ἁπλή: «Ναί, στόν …Ὀλυμπιακό!». Ἔτσι εἴμαστε οἱ παλαιοί. Δέν ἀλλάζουμε καί ἐπιμένουμε ὅτι εἴμαστε «ὁ δεύτερος μεγάλος» τοῦ Πειραιᾶ, ἀλλά ὁ πρῶτος σέ παλαιότητα, ἀφοῦ ἔχουμε προηγηθεῖ κατά δύο χρόνια στό ἔτος ἱδρύσεως, ἀπό τούς ἀντιπάλους μας!
Κι ἐκεῖ ἦλθε ἡ κουβέντα γιά τίς ἐποχές πού οἱ ἀθλητές ἔπαιζαν «γιά τήν ὁμάδα» καί πού ἕνα μικρό «χαρτζιλίκι» ἀποτελοῦσε τό ἐπιστέγασμα μιᾶς ἐπιτυχίας, ἡ ὁποία σήμερα ἀναλογεῖ σέ κάποια ποσά τεράστια. Τότε, ὁ ἀθλητής ὑπέγραφε τό δελτίο του στήν ὁμάδα καί ἀποχωροῦσε λόγω …ἡλικίας! Οὔτε μετεγγραφές οὔτε ἀλλαγή στρατοπέδου.
Ὅλοι συμφωνήσαμε ὅτι σήμερα εἶναι καλύτερα τά πράγματα, καθώς ὁ ἀθλητής μπορεῖ νά ἀξιοποιήσει τό ταλέντο του καί νά κερδίσει χρήματα στό βραχύ διάστημα πού θά ἀγωνίζεται. Ἀλλά ὄχι νά φθάνουμε στά δυσθεώρητα ποσά πού ἀκούγονται σήμερα στόν κόσμο τοῦ ἐπαγγελματικοῦ ἀθλητισμοῦ. Μέτρον ἄριστον…
Ἡ «πρώτη ἡμέρα ἐλευθερίας» κύλησε ἔτσι. Μεταξύ πρωινοῦ καφέ καί μιᾶς μικρῆς «τσιπουρακατανύξεως», ἀλλά μέχρι τήν ὥρα πού θά πρέπει νά γυρίσεις στό σπίτι γιά τό μεσημεριανό φαγητό. Πόσο μᾶς εἶχαν λείψει αὐτά τά μικρά ἀλλά σημαντικά γιά τήν ζωή. Καί πόσο εἴχαμε βγεῖ «ἀπό τά νερά μας» τόσους μῆνες, πού ψάχναμε παγκάκι νά καθίσουμε γιά νά πιοῦμε τόν καφέ «στό χέρι» καί νά τηρήσουμε τίς ἀποστάσεις ἀσφαλείας…
Ἦταν, πραγματικά, μία πρώτη ἡμέρα ἐλευθερίας. Καί ἴσως αὐτό νά μᾶς κάνει περισσότερο προσεκτικούς, γιά νά μήν τήν χάσουμε πάλι. «Προσέχουμε γιά νά ἔχουμε», πού λένε.
