Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ὅπως καί ἡ φύση, ἀπεχθάνεται τό κενό.
Ἡ ἀπομάκρυνση τῆς σημερινῆς ἡγεσίας τῆς ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ἀπό τίς θεμελιώδεις ἀρχές τοῦ κόμματος αὐτοῦ εἶναι ἐκκωφαντική καί ἔχει ἐκληφθεῖ ἀπό τήν βάση καί τό στελεχιακό δυναμικό τοῦ κόμματος (πλήν τοῦ κύκλου τοῦ Μαξίμου) ὡς ἰδεολογική μετάλλαξη. Διότι ἡ ἡγεσία δέν μετακινήθηκε ἁπλῶς ἰδεολογικά πρός κάποια μετριοπαθέστερη κατεύθυνση, ἀλλά προσχώρησε σέ θέσεις διαμετρικά ἀντίθετες πρός τίς κλασσικές κεντροδεξιές ἀξίες.
- Tοῦ Μελέτη Ἠ. Μελετόπουλου*
Στήν θέση τῆς παραδοσιακῆς ἰδεολογίας τῆς κεντροδεξιᾶς, στήν προσήλωση στίς παραδοσιακές ἀξίες τῆς ἐθνικῆς ταυτότητας καί συνείδησης, τῆς οἰκογένειας, τοῦ πατριωτισμοῦ, τῆς ὀρθοδοξίας, τῆς ἑλληνικῆς παιδείας, ἡ κυβέρνηση ἔβαλε τό διεθνιστικό, πολυπολιτισμικό καί ἐθνομηδενιστικό κίνημα woke. Τό κίνημα αὐτό ἀποσκοπεῖ στήν ἀποδόμηση τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν, καί ἔχει προκαλέσει ἤδη τεράστιες ἀντιδράσεις σέ ὅλο τόν δυτικό κόσμο καί μαζική ἀποχώρηση τῶν μετριοπαθῶν συντηρητικῶν ψηφοφόρων ἀπό τά παραδοσιακά κόμματα τῆς Δύσης πού υἱοθέτησαν αὐτό τό ἰδεολογικό μόρφωμα.
Συναφῶς ἡ κυβέρνηση προώθησε τόν «ἀντινατιβισμό», τήν «πολυπολιτισμικότητα» καί τήν μαζική εἰσδοχή μεταναστῶν ἀπό τόν Τρίτο Κόσμο, μέ τούς ὁποίους ἡ Ἑλλάς ὑποτίθεται ὅτι θά λύσει τό πρόβλημα ἐργατικῶν χεριῶν, τήν ὑπογεννητικότητα καί τό ἀσφαλιστικό. Στήν θέση τῆς (αὐτονόητης) ὑπεράσπισης τῆς ἐθνικῆς ἀξιοπρέπειας ἡ κυβέρνηση ἐπέτρεψε τόν ἐξευτελισμό τῆς χώρας ἀπό γειτονικά κράτη οὐσιαστικά χωρίς ἀντίδραση, μέ κωμικά «αὐστηρά μηνύματα». Στόν πρόεδρο τῆς Ἀλβανίας, ἡ κυβέρνηση ἐπέτρεψε νά πραγματοποιήσει ἀπαράδεκτη προεκλογική φιέστα σέ κλῖμα ἀνθελληνικῆς ὑστερίας καί ἀνάδειξης μειονοτικοῦ ζητήματος εἰς βάρος τῆς Ἑλλάδος (!). Στήν παραβίαση (οὐσιαστικῶς κατάργηση) τῆς ἐκτρωματικῆς συνθήκης τῶν Πρεσπῶν ἀπό τά Σκόπια, ἡ κυβέρνηση «προειδοποίησε αὐστηρά» γιά τήν διακοπή τῆς εὐρωπαϊκῆς πορείας τοῦ κρατιδίου, γιά τήν ὁποία ὅμως ἡ ἐθνικιστική κυβέρνηση τοῦ κρατιδίου οὐδόλως ἐνδιαφέρεται. Στήν μετατροπή πανάρχαιων ὀρθοδόξων ναῶν σέ τζαμιά ἀπό τήν Τουρκία ἡ κυβέρνηση ἀπάντησε μέ διακηρύξεις φιλίας, ὑποκλίσεις ραγιάδων, ἐπισκέψεις μέ ἀναξιοπρεπῆ χαμόγελα καί ἐκκωφαντική σιωπή γιά τά οὐσιώδη, ὅπως τήν συνεχιζόμενη κατοχή τῆς βόρειας Κύπρου, τήν ἀπροκάλυπτη διεκδίκηση τοῦ Αἰγαίου καί τό casus belli.
Στήν θέση τοῦ κοινωνικοῦ φιλελευθερισμοῦ, ἡ κυβέρνηση ἔβαλε μία κρατικιστική πελατειακή πολιτική παροχῶν χρηματοδοτούμενων μέ δάνεια, ἐνῷ ταυτόχρονα ἐκποιεῖται τό σύνολο τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας, ὑποδομῶν, στρατηγικῆς σημασίας ἐπιχειρήσεων. Ἡ ὕπαιθρος ἐρημώνεται, τά ὑπολείμματα τῆς βιοτεχνίας καί τῆς βιομηχανίας συρρικνώνονται μέ ταχεῖς ρυθμούς, ἡ φορολογία παραμένει ἡ ὑψηλότερη στά Βαλκάνια, ἐνῷ οὐδεμία ἀπολύτως συζήτηση διεξάγεται γιά σχέδιο παραγωγικῆς ἀνασυγκρότησης, ὥστε ἡ χώρα νά ἀποκτήσει στοιχειώδη διατροφική ἀσφάλεια στά ἀκραῖα καιρικά καί γεωπολιτικά φαινόμενα πού ἐπέρχονται. Καί ὅλα αὐτά καλύπτονται κάτω ἀπό μία ὀργουελλιανή ὡραιοποίηση τῆς πραγματικότητας.
Πολιτικά, δέ, ἡ κυβέρνηση προχώρησε ἕνα ἀκόμα βῆμα πιό πέρα ἀπό τόν παραδοσιακό ὀλιγαρχικό πελατειακό κοινοβουλευτισμό τῆς Μεταπολίτευσης, στόν ὁποῖον πάντως οἱ βουλευτές καί ὑπουργοί εἶχαν κάποιον στοιχειώδη ρόλο καί βάρος, καί μετέθεσε ὅλη τήν ἐξουσία στό Μέγαρο Μαξίμου, στό λεγόμενο «ἐπιτελικό κράτος». Τό ὁποῖο ἀσκεῖ μανιακό ἔλεγχο σέ ὅλο του τό εὖρος τοῦ κομματικοῦ καί κυβερνητικοῦ μηχανισμοῦ, ἀλλά ταυτόχρονα ἔχει διακριθεῖ γιά τήν βαρύτατη διοικητική του ἀνεπάρκεια, ὅπως ἀποδεικνύουν τά Τέμπη, ἡ οἰκολογική καταστροφή τῆς Εὔβοιας, τῆς Δυτικῆς Θράκης καί τῆς Θεσσαλίας.
Ἡ πλήρης ἰδεολογική μεταστροφή τοῦ κυβερνῶντος κόμματος, μέ σοβαρές ἐπιπτώσεις στήν ὅλη πορεία τῆς χώρας, ἔχει ὁδηγήσει σέ συνειδησιακή κρίση τόν μέσο κεντροδεξιό ψηφοφόρο. Τό μεγαλύτερο μέρος τῆς κομματικῆς βάσης τῆς ΝΔ παραμένει ἐγκλωβισμένη λόγῳ νομιμοφροσύνης, ἀλλά οἱ διαρροές πρός τά πατριωτικά δημοκρατικά κόμματα ΝΙΚΗ, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ κ.ἄ. ἤδη προσλαμβάνουν μαζικές διαστάσεις.
Τό κυβερνητικό ἐπιτελεῖο προσπαθεῖ νά τίς ἀναχαιτίσει, ἀποκαλῶντας μέ ἀντιεπιστημονικό καί παραπλανητικό τρόπο «ἀκροδεξιά πολυκατοικία» αὐτά τά πατριωτικά δημοκρατικά (πιό δημοκρατικά πάντως ἀπό τήν κυβέρνηση) κόμματα καί προσπαθῶντας νά τά ταυτίσει μέ τήν ἀκροδεξιά. Ἡ ἐπιχείρηση αὐτή ἰδεολογικῆς ἀμαύρωσης ὅμως δέν ἀποδίδει, ὅπως ἀποδεικνύει τό συνολικό 15-18% πού ἀποδίδουν οἱ δημοσκοπήσεις στά κόμματα αὐτά. Ἀλλά τεράστια σημασία ἔχει καί ἡ τεράστια, ἀπροσδιόριστη ἀκόμα ἀποχή, πού πιθανότατα θά φθάσει τό 25-30% καί προέρχεται κυρίως ἀπό ἀπογοητευμένους κεντροδεξιούς ψηφοφόρους.
Ἡ πολιτική, ὅπως καί ἡ φύση, ἀπεχθάνεται τό κενό. Ἡ λύση στό κεντροδεξιό ἀδιέξοδο θά δοθεῖ ὅπως δόθηκε τόν Αὔγουστο τοῦ 1951, ὅταν ἡ ἵδρυση τοῦ Ἑλληνικοῦ Συναγερμοῦ συσπείρωσε ὅλη τήν κεντροδεξιά βάση ἀπό τίς παρυφές τῆς μετριοπαθοῦς ἀριστερᾶς ἕως τήν σκληροπυρηνική δεξιά, συγκέντρωσε ὅ,τι καλύτερο διέθετε ἡ ἑλληνική κοινωνία (Παπάγος, Μαρκεζίνης, Κανελλόπουλος, Τσουδερός, Παπανδρέου, Στεφανόπουλος, Καραμανλῆς, Παπαληγούρας, Καλλίας κ.λπ.) καί ἔβγαλε τήν χώρα ἀπό τό ἀδιέξοδο. Τά μεγάλα συγκροτήματα τοῦ Τύπου (Ἑστία, ΔΟΛ, Καθημερινή) στήριξαν τό ἐγχείρημα. Στίς ἐκλογές τοῦ Σεπτεμβρίου 1951 τό Λαϊκό Κόμμα (ἡ ΝΔ τῆς ἐποχῆς) σαρώθηκε, ὁ Συναγερμός μέ 36,54% ἔγινε ἀξιωματική ἀντιπολίτευση καί στίς ἐκλογές τοῦ Νοεμβρίου τοῦ 1952 ἔλαβε 49,22% καί ἔγινε κυβέρνηση. Μέ ἀποτελέσματα σωτήρια γιά τήν χώρα. Ἀναζητεῖται ὁ Παπάγος ἤ οἱ Παπάγοι πού θά ἀναλάβουν καί σήμερα τήν πρωτοβουλία.
*Διδάκτωρ Οἰκονομικῶν καί Κοινωνικῶν
Ἐπιστημῶν Πανεπιστημίου Γενεύης