Ἡ παγίς τῆς «εἰδικῆς πλειοψηφίας»

ΓΙΑ ΝΑ «χρυσώσει τό χάπι» τοῦ Οὐκρανοῦ Προέδρου Βλοντυμύρ Ζελένσκυ, ὅτι δέν ἔχει ἄλλον πακτωλό χρημάτων ἀπό τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωσι (ΕΕ), ὁ Γερμανός Καγκελλάριος Ὄλαφ Σόλτς ἔστειλε τόν ἀντιρρησία πρωθυπουργό τῆς Οὑγγαρίας Βίκτορα Ὀρμπάν …γιά καφεδάκι, κι ἔτσι, οἱ ἐναπομείνατες 26 ἡγέτες τῆς ΕΕ, μετέχοντες στό πρωτοφανές Εὐρωπαϊκό Συμβούλιο τῆς περασμένης Κυριακῆς, ἀπεφάσισαν τήν ἔναρξη ἐνταξιακῶν διαπραγματεύσεων μέ τήν …Οὐκρανία στήν ΕΕ!

Οὐσιαστικῶς, ἡ Γερμανία κατήργησε «ἐν τοῖς πράγμασι» τό δικαίωμα τοῦ βέτο ἀπό τίς μικρές χῶρες τῆς «ἡνωμένης» Εὐρώπης καί υἱοθέτησε τήν «εἰδική πλειοψηφία» (ΕιΠ) γιά ζητήματα γαλλογερμανικοῦ ἐνδιαφέροντος, ὅπως τό μεταναστευτικό, τό δημοσιονομικό καί ἡ ἐξωτερική καί ἀμυντική πολιτική.

• Tοῦ Κώστα Κόλμερ

Τό φαινόμενο δέν εἶναι πρωτοφανές. Οἱ ἐπιδιώξεις τῆς Γαλλίας τόν 19ον καί τῆς Γερμανίας τόν 20όν αἰῶνα νά ἐπικρατήσουν στήν Εὐρώπη ὡς ἤθελε ὁ Βοναπάρτης, ὁ Μπίσμαρκ καί ὁ Χίτλερ, ἐπανῆλθαν τόν 21ον, συγκεκαλυμμένως, ὑπό τόν σοσιαλιστή Ὄλαφ Σόλτς. Ἀμέσως ἀντέδρασε ὁ Ρῶσσος Πρόεδρος Βλαδίμηρος Πούτιν πού ζήτησε τῆς οὐδετεροποίηση τῆς Οὐκρανίας, ὅπως ὁ τσάρος Νικόλαος γιά τήν Ἑλβετία στήν διάσκεψη τῆς Βιέννης τό 1815. Πρός ὥρας, μέ ἀντάλλαγμα τόν τερματισμό τοῦ, ἀπό διετίας διεξαγομένου, οὐκρανικοῦ πολέμου.

Ἡ κεντρική ἰδέα τῆς ΕιΠ διακινεῖται περιστασιακά ἀπό ρασιοναλιστικούς κύκλους τῶν ἰσχυρῶν οἰκονομικῶς χωρῶν (Γερμανία, Γαλλία, Ἰταλία), ὅτι δῆθεν ἐξασφαλίζει τήν «λειτουργικότητα» τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως ἐνῷ οὐσιαστικῶς κατοχυρώνει τά στενά ἐθνικά τους συμφέροντα, εἰς βάρος τῶν μικρῶν χωρῶν τῆς ΕΕ. Ἡ συλλογιστική τῆς ΕιΠ ἐξειδικεύεται στόν συνδυασμό πληθυσμοῦ καί ἐθνικοῦ προϊόντος πού ἀποτελεῖ ταυτολογία, ἀφοῦ οἱ πολλοί παράγουν μεγαλύτερο προϊόν ἀπό τούς ὀλίγους.

Ἡ ταυτολογία αὐτή εἶναι ἀντιδημοκρατική. Δέν λαμβάνει ὑπ’ ὄψιν ἀφ’ ἑνός τήν πληθυσμιακή δυναμική ἐπί τῇ βάσει τῆς ἱστορίας, τῶν ἐπιτευγμάτων καί τῆς νευροπαθείας τῶν μικρῶν ἀλλά ἀνησύχων λαῶν, ἀφ’ ἑτέρου ὑπονομεύει τήν ἐθνική ἀνεξαρτησία των, γιά τήν ὁποία ἐχύθησαν ποταμοί αἵματος στό παρελθόν. Τό φαινομενικό πρόβλημα τῆς ἀσυμμετρίας μεγέθους/ἀξιῶν στίς ἀποφάσεις τό ἀντιμετώπισαν κι ἄλλες ὁμοσπονδίες, ὅπως ἡ Ἑλβετική κι ἡ Ἀμερικανική, καί τό ἔλυσαν μέ εὐφυῆ τρόπο –ὄχι μέ τόν Γερμανικό.

Τά μικρά καντόνια τῆς Ἑλβετίας ἔχουν τήν ἴδια ἐκπροσώπηση μέ τά μεγάλα στήν βουλή ἐνῷ οἱ ἱδρυτικοί πατέρες τῶν ΗΠΑ καθιέρωσαν τήν ἀρχή τῶν δύο γερουσιαστῶν ἀνά Πολιτεία, ἀνεξαρτήτως τοῦ πληθυσμοῦ, ἀκριβῶς γιά νά ἐπιβραβεύσουν τούς μικρούς πρωταθλητές τῆς ἀμερικανικῆς ἑνώσεως καί τήν δυναμική τῶν πρώτων Ἀποίκων.

Οὕτως ἡ «μικρή» Φιλαδέλφια ἔχει τήν ἰδία καταστατική δύναμη μέ τήν Καλιφόρνια παρά τόν πενταπλάσιο πληθυσμό τῆς δευτέρας πού ἔγινε μαγνήτης ξένων καί ἀστέγων, λόγῳ τοῦ ἠπίου κλίματός της. Οἱ μέν ἐλθόντες ἀπό Ἀσία καί Ν. Ἀμερική μέτοικοι ἔχουν ἄλλη κουλτούρα τῶν Ἀμερικανῶν τρίτης γενιᾶς, οἱ δέ ἄστεγοι δέν συμβάλλουν στήν κοινωνική συνοχή τῆς ὁμοσπονδίας.

Μᾶλλον τήν ὑπονομεύουν μέ καινοφανεῖς «ἰδέες», ὅπως τοῦ γάμου ὁμοφύλων, διαλύσεως τῶν οἰκογενειῶν καί κακομεταχειρίσεως τοῦ «ἀσθενοῦς φύλου». Ὅπως ὁ γάμος τοῦ Πτολεμαίου Β΄ μέ τήν ἀδελφή του Ἀρσινόη στήν Ἀλεξάνδρεια τό 230 π.Χ. προκάλεσε τήν στάση λαοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας τῆς ἐποχῆς, ἔτσι καί τώρα οἱ ἑτερόχθονες βαρύνονται μέ τήν ἀποδόμηση τῆς πολιτείας.

Ἀντίθετα, οἱ ὁμοιογενεῖς χῶρες, μέ παράδοση ὑπέρ τῆς ἐλευθερίας καί ἀντίσταση κατά τῆς καταπίεσης ὅπως λ.χ. ἡ Ἑλβετία, πού πρώτη ἀπέκτησε δημοκρατικό πολίτευμα στήν ἠπειρωτική Εὐρώπη ἀλλά κι ἡ ἰδική μας, μικρά τό δέμας ἀλλά πατρίς μέ μεγάλη «ψυχή» πού ἀνέτρεψε τόν δεσποτισμό τόν 19ον αἰῶνα, πρέπει νά ὑπερασπίζονται τήν αὐτονομία τους μέσα στό εὐρωπαϊκό ὑπερκράτος.

Ἀπό νομικῆς ἀπόψεως ἐπίσης πάσχει ἡ ΕιΠ ὡς αἰφνιδία ἀλλά ἑκουσία μεταβολή τῶν συνθηκῶν ἀκριβῶς ὅπως ἀποτυγχάνει κάθε προαναγγελθέν στρατήγημα. Πρῶτα, οἱ μεγάλες χῶρες δελέασαν καί παρέσυραν μικρές ὅπως ἡ Ἑλλάδα, Πορτογαλία, Μάλτα, Κύπρο, Κροατία, Σλοβενία καί Βαλτικές χῶρες, νά ἐνταχθοῦν στήν εὐρωπαϊκή ὁμοσπονδία ἐπί ἴσοις ὅροις καί κατόπιν ἐπεκαλέσθησαν τήν δυσλειτουργικότητά της, γιά νά ἐπιβάλλουν μονομανίες ὡς λ.χ. ἡ «πράσινη ἀνάπτυξη», λαθρομεταναστευτική πολιτική καί τώρα ἡ κατάργηση τοῦ βέτο.

Οἱ τακτικές αὐτές ἐξυπηρετοῦν τά συμφέροντα μιᾶς εὐρωελίτ πού προσπαθεῖ νά ἐπιβάλλει ἀδόκιμες ἀπόψεις μεταξύ τῶν ὁποίων ἡ «κλιματική ἀλλαγή», ὁ περιορισμός τῆς καταναλώσεως ὑδρογονανθράκων καί ἡ ματαίωση τῆς πυρηνικῆς ἐνεργείας, ἀλλά οἱ εὐρωπαϊκοί λαοί δέν πρόκειται νά ἐνδώσουν ἁπλῶς γιά νά αἰσθανθοῦν περισσότερο «πράσινοι», «ἀσφαλεῖς» καί «προοδευτικοί». Ἡ περίπτωση τῶν Βρεταννῶν καί προσφάτως τῶν Οὕγγρων τό ἀποδεικνύει.

Οἱ καρεκλοκένταυροι τοῦ εὐρώ, οἱ τρίτης γενιᾶς «φονξιονάριοι» τῆς Κομμισσιόν κι οἱ λομπίστες τῶν μεγάλων «κορπορέησον», προερχόμενοι κυρίως ἀπό τήν Γαλλία, Γερμανία καί Ἰταλία παρά ἀπ’ τίς μικρές χῶρες, θά ἐπιδιώξουν τήν ἐφαρμογή τῆς εἰδικῆς πλειοψηφίας μέ οἱονδήποτε κόστος ἀκόμη καί μέ τήν ἀπομάκρυνση τῶν ἀντιτιθεμένων ὅπως ὁ Οὗγγρος Πρωθυπουργός.

Ἐν τούτοις, οἱ πρωτομάστοροι τῶν Εὐρωπαϊκῶν συνθηκῶν τῆς Ρώμης (Μονέ, Ντεγκάσπερι καί Σούμαν) πού ἵδρυσαν τῆς Εὐρωπαϊκή Κοινότητα, ἄν δέν θέλουν νά ἴδουν ἀπό τοῦ τάφου των νά διαλύεται, ἄς συμβουλεύσουν μαντικῶς τόν χέρ Ὄλαφ νά ἐγκαταλείψει τήν ἀπατηλή ἰδέα τῆς ΕιΠ καί νά ἐπανέλθει στίς βασικές ἀρχές σεβασμοῦ ὅλων τῶν λαῶν τῆς Εὐρώπης. Μεγάλων καί μικρῶν, συμπεριλαμβανομένου τοῦ Κυπριακοῦ λαοῦ πού τόν ἀγνοοῦν.

Τήν κατάργηση τοῦ βέτο νά προσέξει ἰδιαίτερα ὁ Κυρ. Μητσοατάκης, μήν πέσει στήν παγίδα τῆς ἀποδοτικότητος, μέ τόν ἐκσυγχρονιστικό του ζῆλο, γιατί θά διαπράξει διά δευτέραν φοράν ἐντός μηνός παραμέληση τοῦ ἐθνικοῦ καθήκοντος ἔναντι τοῦ Ἑλληνισμοῦ (περίπτωση τῆς Ἴμβρου), ὅπως ὁ Σημίτης μέ τήν «συμφωνία τῆς Μαδρίτης» ματαίωσε τήν ἐκμετάλλευση τῶν ὑδρογονανθράκων μέσα στά ἑλληνικά χωρικά ὕδατα καί τήν ΑΟΖ τοῦ Αἰγαίου.