Ἡ δική μας ἄποψη εἶναι ὅτι ὁ Σύριζα –δηλαδή μιά εὐκαιριακή σύμπραξη διαφόρων τάσεων τῆς Ἀριστερᾶς ἀλλά καί ἄλλων δυνάμεων– ἔχει ὁλοκληρώσει τόν κύκλο του καί ἀπέρχεται.
Τό θέμα εἶναι ἐάν θά ἀπέλθει μέ θόρυβο ἤ ἐάν θά ἀπέλθει ἡσύχως… Ὁ Σύριζα ἦταν ἕνα γέννημα τῆς ἐποχῆς τῶν Μνημονίων. Ἐπωάσθηκε μέσα σέ μιά βαθύτατη οἰκονομική ἀλλά καί κοινωνική κρίση. Βασίσθηκε κυρίως στόν σκληρό, διχαστικό, ὁρισμένες φορές, λόγο, παράλληλα μέ ἄλλες πολιτικές κινήσεις, κάποιες ἀπό τίς ὁποῖες εἶχαν ἀκόμη πιό βίαιη ἔκφραση καί ἀκρότατη συμπεριφορά. Ἡ ἑλληνική κοινωνία, ἐξ ἄλλου, εἶχε δείξει ὅτι μποροῦσε νά προκαλέσει ἐκρήξεις ἀλλά καί νά ὁδηγήσει τήν χώρα πολύ κοντά σέ γενικότερη ἐκτροπή.
Ἄς μήν ξεχνᾶμε τά τραγικά γεγονότα τοῦ 2008 (ἐκεῖ δόθηκε τό ἐναρκτήριο λάκτισμα, μέ τόν φόνο τοῦ νεαροῦ Γρηγορόπουλου ἀπό ἀστυνομικό στό κέντρο τῶν Ἀθηνῶν, ἀλλά καί τόν ἀποτρόπαιο ἐμπρησμό τῆς Μαρφίν, ἐπίσης στό κέντρο τῆς πόλεως, μέ ἀποτέλεσμα τόν τραγικό θάνατο τριῶν συμπολιτῶν μας.) Ἡ ἐκτροπή, δηλαδή, εἶχε πάρει τόν δρόμο της, καί τά Μνημόνια ἔδωσαν τήν ἀπαιτούμενη ἐπιτάχυνση, προκειμένου νά δημιουργηθοῦν φοβερά ἐπεισόδια καί ἄγριες καταστάσεις, τίς ὁποῖες δέν εἶχε ζήσει, ἀπό τά Δεκεμβριανά καί ἔπειτα, ἡ χώρα.
Ἡ οἰκονομική κατάρρευση, ἡ ὁποία συνοδεύθηκε ἀπό τήν ἐπιδρομή τῶν ἑταίρων κατά τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας καί τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν –πῶς νά ξεχάσουμε ὅσα μᾶς ἔσερναν τότε οἱ πολιτισμένοι ἑταῖροι μας στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση– ἡ ὁποία γέννησε τό κυνηγητό καί τά λιντσαρίσματα πολιτικῶν πέριξ τοῦ Κοινοβουλίου, ἔδωσε στήν ὁμάδα ἐκείνη πού μετασχηματιζόταν σέ κίνημα διαμαρτυρίας, τρεφόμενο ἀπό τήν ζοφερότητα τῆς ἐποχῆς, ὄχι ἁπλῶς τήν ὤθηση νά ἰσχυροποιηθεῖ ἀλλά καί νά καταλάβει τήν ἐξουσία, τήν ὁποία κράτησε γιά πέντε ὁλόκληρα χρόνια, μέ ὅλες τίς δημοκρατικές διαδικασίες.
Ἡ βαθμιαία ἀποκατάσταση τῆς ἠρεμίας καί ἡ σχεδόν κανονικότης πού εἶχε ἀρχίσει νά διαμορφώνεται, ἔφερε τίς ἧττες τοῦ Σύριζα τό 2019. Στίς Δημοτικές-Περιφερειακές ἐκλογές, τίς ὁποῖες τό κίνημα διαμαρτυρίας ἔχασε πανηγυρικά, καθώς δέν κατόρθωσε νά ἀποκτήσει δύναμη στήν Τοπική Αὐτοδιοίκηση, δηλαδή τόν πυρῆνα ἀπό τόν ὁποῖο ἀντλοῦν τήν δύναμή τους τά πολιτικά κόμματα, ἔδειξαν ὅτι τό λάδι στό καντῆλι σωνόταν…
Ἡ νίκη τῆς Ρένας Δούρου στήν Περιφέρεια Ἀττικῆς, πού προῆλθε ἀπό τά τραγικά λάθη τῆς τότε ἡγεσίας τῆς Νέας Δημοκρατίας, ἡ ὁποία ἔκανε ἐντελῶς ἄστοχες ἐπιλογές στά πρόσωπα τά ὁποῖα ἐπέλεξε, δέν εἶχε συνέχεια, καί ἡ ἐξαφάνιση τοῦ Σύριζα ἀπό τήν Αὐτοδιοίκηση ἔδειχνε ὅτι τό τέλος ἐρχόταν μέ ταχύτητα. Ἡ ἧττα τῆς 21ης Μαΐου τοῦ 2023 ἦταν ἡ τρανταχτή ἀπόδειξη τῆς χρεοκοπίας τοῦ ἐγχειρήματος Σύριζα. Οἱ πολῖτες, μέ τήν ψῆφό τους, ἔδειξαν στό καθαρῶς ἀρχηγικό καί χωρίς ρίζες κόμμα-ἀπόπειρα κινήματος, ὅτι δέν τό θεωροῦσαν πλέον ἀπαραίτητο.
Ἀνήκουμε στούς ἐλάχιστους, πού προέβλεπαν τήν ἄνετη (ὄχι βεβαίως μέ εἴκοσι μονάδες διαφορά, ἀλλά μέ ἀρκετά μεγάλη) τῆς Νέας Δημοκρατίας. Καί, ἀπό τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο μᾶς ἀντιμετώπιζαν οἱ αἰθεροβάμονες τῆς Πρώτη φορά Ἀριστερᾶς, εἴχαμε ἀντιληφθεῖ ὅτι ἡ πτώση τοῦ Σύριζα θά προκαλοῦσε πάταγο.
Ἄς μᾶς ἐπιτραπεῖ νά πιστεύουμε ὅτι τό γνώριζαν καί τά στελέχη. Ἀλλά πῶς νά ἔλεγες στούς πιστούς ὅτι τά θαύματα μᾶς εἶχαν τελειώσει;
