Βλέπω τούς πολιτικούς μας ἡγέτες στίς «ἐλαφρές» τηλεοπτικές ἐκπομπές (κοινῶς «πρωινάδικα» καί «μεσημεριανάδικα») ἀλλά καί σέ κάποιες νυχτερινές ἐμφανίσεις-συνεντεύξεις καί διερωτῶμαι: «Γιατί δέν φέρονται ἔτσι καί κατά τήν διάρκεια τῆς τετραετίας;».
Δηλαδή, ἄν εἶχαν ἀποφύγει ὅλα αὐτά τά χρόνια νά «μονομαχοῦν» μέ ἀνακοινώσεις «τοξικές» (κατά τήν ἔκφραση τοῦ συρμοῦ), ἀνταλλάσσοντες κατηγορίες οἱ ὁποῖες δηλητηριάζουν τό –ἀναγακαῖο– ἤπιο κλῖμα, δέν θά ἦταν ὅλα καλύτερα; Γιατί νά τούς ἀκοῦμε στήν Βουλή νά κατηγοροῦν ὁ ἕνας τόν ἄλλον μέ λόγια ὑπερμέτρως σκληρά, τά ὁποῖα ἀποφεύγουν ἀκόμη καί οἱ νεαροί δικηγόροι στά δικαστήρια;
Γιατί νομίζουν –ἐσφαλμένως– ὅτι δημιουργῶντας ἕνα κλῖμα στείρας ἀντιπαραθέσεως ἀπό τό βῆμα ἤ τά ἕδρανα κερδίζουν «πόντους» στό πολιτικό τους ἀκροατήριο; Δέν θά ἦταν ὅλοι κερδισμένοι, καί κυρίως ἡ πολιτική, ἄν τούς βλέπαμε καί τούς ἀκούγαμε νά ἀντιπαρατίθενται μέ ἐπιχειρήματα καί χιοῦμορ, ὅπως κάνουν τώρα, λίγο πρίν ἀπό τίς κάλπες; Κάποιοι, ἴσως, τούς ἔχουν πεῖ ὅτι ἄν καταφεύγουν στό κλῖμα τοῦ ’80 καί τοῦ ’90, τότε πού οἱ ἀλληλοκατηγορίες ἔφθαναν μέχρι τίς κρεββατοκάμαρες καί τά ἐνδότερα τῶν ἐνδοτέρων, στηρίζουν σέ γερά θεμέλια καί «τσιμεντώνουν» τό ἀκροατήριό τους. Ἀλλά δέν εἶναι πλέον ἔτσι τά πράγματα.
Ὁ κόσμος ἔχει ἀλλάξει. Ἡ δοκιμασία τοῦ ἐγκλεισμοῦ τῆς πανδημίας, ἀλλά καί ὅσα συμβαίνουν ἔξω ἀπό τόν δικό μας μικρόκοσμο, ἔχουν δημιουργήσει ἕναν νέο, σκεπτόμενο καί προβληματιζόμενο πολίτη.
Κι ἀκόμη, ὁ ἀσύδοτος καί ἐλευθεριάζων κόσμος τοῦ διαδικτύου ἔχει διαμορφώσει κάποιες ὁμάδες, οἱ ὁποῖες ἔχουν ἐνδώσει στήν συνωμοσιολογία καί βλέπουν παντοῦ «ὑπόπτους» καί περίεργες «ὁμάδες», οἱ ὁποῖες κατευθύνουν τήν πολιτική μας σκηνή.
Ὁ διαχωρισμός σέ «ἀντιεμβολιαστές» καί ἐμβολιαζομένους ἦταν ἕνα ἀποφασιστικό χτύπημα κατά τῆς κοινωνίας. Ζαλισμένοι σάν τά κοτόπουλα, πολῖτες καί πολιτικοί, εἶπαν καί ἔγραψαν πράγματα γιά τά ὁποῖα εἶναι βέβαιο ὅτι σήμερα ἔχουν μετανοιώσει. Δέν θά τά εἶχαν ὅλα ἀποφύγει ἄν ἡ μεταξύ τους σχέση ἦταν λιγώτερο τοξική καί θορυβώδης;
Δέν νομίζουν ὅτι τώρα εἶναι λίγο ἀργά γιά νά πείσουν –ἅπαντες– ὅτι εἶναι δυνατές οἱ συναινέσεις καί οἱ συνεργασίες, στίς ὁποῖες προσφεύγουν πλέον ὅλες οἱ σύγχρονες δημοκρατίες; Πῶς μπορεῖς νά συνομιλήσεις μέ κάποιους μέ τούς ὁποίους ἔχεις ἀνταλλάξει «βαρειές κουβέντες» καί πῶς νά περπατήσεις σέ γέφυρες τίς ὁποῖες ἔχει ἀνατινάξει ἡ πολιτική σου συμπεριφορά;
Ὅλα δείχνουν ὅτι βαδίζουμε πρός μία δεύτερη ἐκλογική ἀναμέτρηση, ἀφοῦ, ὅπως τά ἔχουμε κάνει μέ τά συστήματα πού ἀκολουθοῦμε, τά «κουκιά» δέν φαίνεται νά φθάνουν γιά τήν πολυπόθητη συναίνεση.
Εἶναι δέ βέβαιο ὅτι ὅλοι οἱ πολῖτες, οἱ ὁποῖοι ἐπιθυμοῦν καί εὔχονται τήν ὁμαλή πορεία τῆς χώρας, ἡ ὁποία ἔχει νά διαβεῖ πολύ δύσκολο καί ἐπίπονο δρόμο τά ἑπόμενα χρόνια (ὑπό τό βάρος τῆς σκοπίμως «ξεχασμένης» οἰκτρῆς χρεοκοπίας) περιμένουν ἀπό τίς πολιτικές δυνάμεις «ἄλλη συμπεριφορά» σέ περίπτωση πού θά ἀπαιτηθεῖ «δεύτερος γῦρος» στίς ἀρχές τοῦ ἐρχομένου Ἰουλίου.
Ἡ «τεχνητή πόλωση» ἴσως εἶναι ἕνας ἀπό τούς τρόπους νά «μαντρώσει» ἕνα κόμμα τούς ὀπαδούς του. Μόνο πού ὅλα δείχνουν ὅτι οἱ «μάντρες» ἔχουν πλέον πολλές τρῦπες στά σκουριασμένα τους συρματοπλέγματα. Ἄς τό ἔχουν αὐτό ὑπ’ ὄψιν οἱ μονομάχοι.
