Μέχρι νωρίς τό πρωί περνοῦσαν ἔξω ἀπό τό σπίτι μας παρέες νέων, πού πανηγύριζαν τήν πρόκριση τοῦ Ὀλυμπιακοῦ Πειραιῶς στόν τελικό τοῦ «Κόνφερενς Λήγκ», τοῦ τρίτου σέ σημασία θεσμοῦ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ποδοσφαιρικῆς Ὁμοσπονδίας (UEFA).
Σέ ἐμᾶς, τούς παλαιότερους, θύμισε τούς πανηγυρισμούς τοῦ 1971, ὅταν ὁ Παναθηναϊκός εἶχε προκριθεῖ στόν τελικό τοῦ Κυπέλλου Πρωταθλητριῶν Εὐρώπης. Τότε, πού κάθε πραγματικός φίλος τοῦ ποδοσφαίρου χαιρόταν, πού μιά ἑλληνική ποδοσφαιρική ὁμάδα ἔφθανε τόσο ψηλά. Τό ἴδιο συναίσθημα διακατέχει καί τώρα ἐκείνους πού ἀγαποῦν τό ποδόσφαιρο, ὅσο καί ἄν αὐτό ἔχει χάσει τόν ρομαντισμό καί τήν φινέτσα πού διέθετε παλαιότερα, καθώς ἔχει γίνει πλέον καθαρῶς ἐπαγγελματικό.
Οἱ Σύλλογοι εἶναι πλέον Ἀνώνυμες Ποδοσφαιρικές Ἑταιρεῖες, οἱ μετοχές τους εἶναι -σέ πολλές χῶρες- εἰσηγμένες στό Χρηματιστήριο καί οἱ ποδοσφαιριστές ἀμείβονται μέ ὑπέρογκα ποσά, προκλητικά γιά τήν ἐποχή πού ζοῦμε.
Ὡστόσο, ὅλα αὐτά δέν μειώνουν τό ἐνδιαφέρον τοῦ κοινοῦ, καί τό ποδόσφαιρο ἐξακολουθεῖ νά παραμένει «ὁ βασιλιᾶς τῶν σπόρ» σέ ὅλον τόν κόσμο.
Οἱ διαφορές, μέ τήν ἐποχή τοῦ «ἐρασιτεχνισμοῦ», εἶναι τεράστιες. Στόν «Παναθηναϊκό» τοῦ 1971 ἔπαιζαν μόνον Ἕλληνες ποδοσφαιριστές, σέ ἀντίθεση μέ τίς ὁμάδες τοῦ ἐξωτερικοῦ, στίς ὁποῖες ὑπῆρχε πανσπερμία.
Τόν ἑπόμενο χρόνο, τό 1972, ἄρχισε ἡ εἰσαγωγή ἀλλοδαπῶν παικτῶν, τούς ὁποίους οἱ ἑλληνικές ἀρχές βάπτιζαν «ὁμογενεῖς». Ἔτσι, γεμίσαμε Νοτιοαμερικανούς, οἱ ὁποῖοι ἐγγράφονταν σέ δημοτολόγια τῆς χώρας (παρατύπως) καί δήλωναν ὅτι …ἡ γιαγιά τους ἦταν Ἑλληνίδα. Ἔτσι, εἴχαμε μέχρι καί …βέρους Ἴνκας νά πολιτογραφοῦνται δημότες περιφερειακῶν Δήμων καί Κοινοτήτων!
Ἡ «ὑπόθεση Μποσμάν», ὅμως, ἄλλαξε τελείως τόν εὐρωπαϊκό ποδοσφαιρικό χάρτη. Ὁ Βέλγος ποδοσφαιριστής Ζάν Μάρκ Μποσμάν, τό 1995, προσέφυγε στό Εὐρωπαϊκό Δικαστήριο (European Court of Justice) καί κέρδισε τήν προσφυγή, σχετικῶς μέ τήν ἐλεύθερη μετακίνηση ἐργαζομένων, τήν ἐλευθερία τοῦ συνεταιρίζεσθαι καί τήν ἄμεση ἐφαρμογή τοῦ ἄρθρου 48 τῆς Συνθήκης τῆς Ρώμης τοῦ 1957.
Ἔτσι, ὁποιοσδήποτε Εὐρωπαῖος ποδοσφαιριστής μποροῦσε νά μετεγγραφεῖ σέ ὁποιαδήποτε εὐρωπαϊκή ὁμάδα. Σέ ἐκεῖνον, λοιπόν, τόν Βέλγο ποδοσφαιριστή τῆς Λιέγης, πού ἀγωνιζόταν στήν Δεύτερη Κατηγορία τοῦ Βελγίου, ὀφείλεται ἡ ἐλεύθερη διακίνηση παικτῶν μέ εὐρωπαϊκά διαβατήρια στίς ὁμάδες τῆς Εὐρώπης.
Γι’ αὐτό καί ψάχνεις «μέ τό κιάλι» νά βρεῖς Ἕλληνες ποδοσφαιριστές νά παίζουν σέ ἑλληνικές ὁμάδες, καθώς οἱ καλύτεροί μας παῖκτες φεύγουν γιά τό ἐξωτερικό, ὅπου ἀπολαμβάνουν ἀμοιβές ἀπλησίαστες γιά τίς ἑλληνικές ποδοσφαιρικές ἑταιρεῖες.
Εἶναι πλέον βέβαιο ὅτι ἡ συμμετοχή τοῦ Ὀλυμπιακοῦ στόν τελικό τοῦ «Κόνφερενς», στίς 29 Μαΐου, τοποθετεῖ τό ἑλληνικό ποδόσφαιρο σέ ὑψηλότερη βαθμίδα. Μπορεῖ ὁ θεσμός νά εἶναι ὁ τελευταῖος σέ σημασία ἀπό τά τρία εὐρωπαϊκά «Κύπελλα», ἀλλά γιά τήν ἑλληνική πραγματικότητα εἶναι ἐξέλιξη ἡ ὁποία εὐνοεῖ ὅλες τίς ἑλληνικές ὁμάδες καί, οὐσιαστικῶς, ἀναβαθμίζει τήν θέση μας στό εὐρωπαϊκό ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι.
Ἔχει δέ ἰδιαίτερη σημασία τό ὅτι ὁ τελικός, μεταξύ τοῦ Ὀλυμπιακοῦ καί τῆς ἰταλικῆς Φιορεντίνα, τήν ὁμάδα τῆς Φλωρεντίας, θά διεξαχθεῖ στό γήπεδο τῆς ΑΕΚ, στήν Νέα Φιλαδέλφεια. Προβολή δηλαδή τῆς χώρας καί τοῦ ποδοσφαίρου μας, εὐκαιρία μοναδική καί μεγάλη. Ἄς μήν τήν χάσουμε!