Ποιός νά τό φανταζόταν ὅτι ἡ «Πρώτη φορά Ἀριστερά» θά ἔφθανε στό σημεῖο νά περιφέρει τά διαμοιραζόμενα ἱμάτιά της ἀπό «Ἐπιτροπή σέ Ὑποεπιτροπή»;
Ποιός φανταζόταν ὅτι «ὁ καλύτερος πρωθυπουργός τῶν τελευταίων πενῆντα ἐτῶν» θά τηροῦσε ἐπίμονη σιωπή; Ποιός πίστευε ὅτι ἕνας θολός ἀστήρ ἐξ Ἑσπερίας θά ἐνέσκηπτε στό «ἀριστερό σκηνικό» καί μέ τήν συνδρομή ἑνός πρώην ναυάρχου, ὑπουργοῦ Ἀμύνης καί ἀρχηγοῦ ΓΕΕΘΑ, θά δημιουργοῦσε στήν παράταξη «τῆς Ἀριστερᾶς καί τῆς Προόδoυ» συνθῆκες διαλύσεως;
Γιά νά εἴμεθα ἀπολύτως εἰλικρινεῖς, ὁ φίλος μου ὁ Γιῶργος, πού εἶναι παλαιός «Κουκουές» μέ ἀρχές, ἀπολύτως πιστός στό Κόμμα καί τά Σαββατοκύριακα μοιράζει ἀπό πόρτα σέ πόρτα τόν «Ριζοσπάστη», ὅπως ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι, σιωπηλοί, καθαροί, μά πάντα ὄρθιοι καί καρτερικοί, μοιράζουν τήν «Σκοπιά» καί τό «Ξύπνα», ἤτοι τά ἔντυπα τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ, μοῦ τά εἶχε προβλέψει ὅλα αὐτά.
Ὅταν ὁ ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τίς πρῶτες του ἐκλογές, ὁ Γιῶργος ἦταν ἀπολύτως ἤρεμος. «Σᾶς τά ἔβαλε τά γυαλιά ὁ Ἀλέξης! Πρώτη φορά ἀριστερή κυβέρνηση στήν Ἑλλάδα!» τοῦ εἶπα. Μέ κοίταξε ἀτάραχος, τράβηξε μία βαθεῖα εἰσπνοή ἀπό τό πάντα γεμᾶτο καί ἀναμμένο τσιμπούκι του, φύσηξε τόν καπνό σέ «δαχτυλίδια» καί εἶπε μόνο δύο λέξεις: «Ἀνεμομαζώματα-διαολοσκορπίσματα»…
Δέν θέλησα νά τόν «κοντράρω», μεγάλος ἄνθρωπος πιά, ἔχει περάσει τά ὀγδόντα καί σιώπησα. Ἐπανῆλθα, ὅμως, μετά τό δημοψήφισμα τοῦ Ἰωάννη μέ τό ἕνα «νί».
«Νά, πού κέρδισε καί πάλι τίς ἐκλογές ὁ Ἀλέξης! Καί τώρα θά κάτσει τέσσερα χρόνια! Θά σᾶς πετσοκόψει!» τοῦ εἶπα, θέλοντας νά τόν προκαλέσω. Ἐκεῖνος, ἀτάραχος, ἐπανέλαβε τίς ἴδιες κινήσεις, φύσηξε τόν καπνό σέ δαχτυλίδια καί μοῦ ἀπάντησε: «Μήπως θυμᾶσαι τό ΠΑΣΟΚ πῶς ἄρχισε καί ποῦ ἔφθασε; Ὅποιος προσποιεῖται τόν ἀριστερό καί σφετερίζεται τά συνθήματά μας, στό τέλος γίνεται σοσιαλδημοκράτης!» εἶπε καί τράβηξε νέα ρουφηξιά…
Τώρα, μεταξύ μας, ἀγαπητοί, δέν εἶναι εἰκόνα κόμματος αὐτό τό «μαλλιοτράβηγμα» πού παρατηρεῖται στόν πάλαι ποτέ κραταιόν ΣΥΡΙΖΑ. Καί πολλοί θεωροῦν βεβαία τήν διάσπαση, καθώς ἤδη ἕνας ἐκ τῶν σημαντικῶν στελεχῶν, ὁ καθηγητής Γιῶργος Σταθάκης, «ἔκοψε ρόδα μυρωμένα» καί ἀπεχώρησε ἀπό τήν συντροφιά, προλαμβάνοντας, δίχως ἀμφιβολία, τυχόν διαγραφή του.
Ἀλλά καί ἡ περίφημη ὁμάδα τῶν «Ὀμπρελίστας» ἑτοιμάζεται νά ἀποχωρήσει μέ ἐλαφρά ἅλματα πρός τήν ἔξοδο. Ἀπό τήν στιγμή δέ πού καί ἡ κυρία Ἑλένη Αὐλωνίτου ἐξεφράσθη κατά τῶν «παλαιῶν» μέ λόγια πού δέν θά τολμοῦσε οὔτε νά σκεφθεῖ πρό τῆς ἐμφανίσεως τοῦ νεοκλεγέντος, φαίνεται ὅτι ἡ πλάστιγγα κλίνει ἐπικινδύνως εἰς βάρος τῶν «all time classics» τῆς ἀριστερᾶς τῆς προόδου, ἡ ὁποία διαλύεται μέ πρόοδο ἀριθμητική.
Χθές, πού τόν εἶδα πάλι στήν γνωστή του γωνία, στήν ἄκρη τῆς καφετερίας ὅπου μαζευόμαστε ἐνίοτε οἱ φίλοι, θέλησα πάλι νά πειράξω τόν Γιῶργο. «Θά σᾶς φάει ὅλους ὁ Στέφανος! Νέο πρόσωπο, νέες ἰδέες, ἀριστερά σύγχρονη καί ὄχι ἀραχνιασμένη» τοῦ λέω καί κάθομαι γιά καφέ δίπλα του. «Μηδένα πρό τοῦ τέλους κακάριζε» μοῦ λέει. Ἔσπευσα νά τόν διορθώσω: «Μακάριζε, θές νά πεῖς» λέγω. «Κακάριζε, εἶπα, καί γράψ’ το ὅπως τό λέω» μοῦ ἀπάντησε καί ξαναέπεσε στήν ἀνάγνωση τοῦ «Ριζοσπάστη»…
