Γελάει ὁ κόσμος μέ τόν λογότυπο τόν ὁποῖο ἐπέλεξε ἡ ἐπιτροπή γιά τόν ἑορτασμό τῶν 200 ἐτῶν ἀπό τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1821
Προσωπικά μοῦ φαίνεται σάν ἕνα κρᾶμα παλαιᾶς διαφημίσεως, «Σοκολάτας ὑγείας» καί «Ἄσσου φίλτρο». Καί σκέπτομαι πόσο δύσκολο εἶναι πλέον τό ἔργο τῆς ἐπιτροπῆς καί πόσο τεράστια ἀπόσταση πρέπει νά διανύσει γιά νά μπορέσει νά καλύψει τήν ζημιά πού δημιουργήθηκε μέ τήν ἐπιπολαιότητα τῆς ἐπιλογῆς τοῦ λογοτύπου. Γιά νά ἐξηγούμεθα, τά 200 χρόνια ἀπό τήν Ἐπανάσταση εἶναι γιά τήν Ἑλλάδα πολύ πιό σοβαρή ὑπόθεση ἀπ’ ὅ,τι οἱ Ὀλυμπιακοί Ἀγῶνες. Τό 2004 ἡ πρόεδρος τῆς τότε ἐπιτροπῆς εἶχε νά διαχειρισθεῖ ἕνα πολυεθνικό πανηγύρι, κονδύλια δισεκατομμυρίων, καί φυσικά, εἶχε στό κεφάλι της τούς «Ἀθανάτους» τῆς ΔΟΕ, τό ποιόν τῶν ὁποίων εἶναι γνωστό τοῖς πᾶσι. Ἄλλο ὅμως ὁ Χουάν Ἀντόνιο Σάμαρανχ, ὁ Ζάκ Ρόγκ, καί οἱ λοιποί ὁμοτράπεζοι καί ἄλλο ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ὁ Νικήτας Σταματελόπουλος, ὁ Πετρομπέης Μαυρομιχάλης, ὁ Παπαφλέσσας, ὁ Γεώργιος Καραϊσκάκης, καί οἱ ἄλλοι ἥρωες τοῦ ’21.
Καί βέβαια, χαρήκαμε τότε μέ τίς ἐπινοήσεις τοῦ σκηνοθέτη Δημήτρη Παπαϊωάννου, τόν ἐπαινέσαμε, ἀπολαύσαμε τίς μουσικές καί τό ζεϊμπέκικο τοῦ Σταύρου Ξαρχάκου, τούς νέους μέ τά νταούλια, ἀκόμη καί τό συμπαθές «Ντάτσουν» φορτωμένο μέ καρπούζια. Ἡ ἐπιτροπή γιά τά διακόσια χρόνια, ὅμως, δέν μπορεῖ νά κρατήσει «δύο καρπούζια σέ μίσ μασχάλη».
Νομίζουμε, δυστυχῶς, ὅτι μέχρι στιγμῆς ἔχει ἐπιλεγεῖ μία «μεταμοντέρνα» ἔκφραση ὅσων διδαχθήκαμε μέσα ἀπό τίς ἱστορίες, τίς εἰκόνες τῶν ἡρώων, τούς ἐκπληκτικῆς ὀμορφιᾶς πίνακες τοῦ Βρυζάκη καί τοῦ Ντελακρουά, τῶν ἀπομνημονευμάτων τοῦ Μακρυγιάννη καί τόν φλογερῶν λόγων τοῦ Κολοκοτρώνη.
Τί ἀκριβῶς θέλει νά δείξει αὐτό τό θολό, ἀφηρημένο καί μετέωρο σῆμα τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν 200 ἐτῶν; Μᾶς περνάει ἀπό τό μυαλό ὅτι θά καταβληθεῖ μία ἀκόμη προσπάθεια «νά ξαναγραφεῖ ἡ ἱστορία». Καί ἐπειδή ἡ πεῖρα μας εἶναι πικρά ἀπό τέτοιες προσπάθειες, ἀνατριχιάζουμε ὅταν σκεπτόμαστε τό ἀποτέλεσμα. Βεβαίως, δέν εἴμαστε ἱστορικοί. Γνωρίζουμε, ὅμως, ὅτι οἱ μέχρι τώρα «ἐλεύθερες ἀποδόσεις» τῆς ἱστορίας τοῦ ’21 δέν βοήθησαν στήν κατανόηση τοῦ πραγματικοῦ νοήματος τῆς Ἐπαναστάσεως. Ἰδιαίτερα, δέ σήμερα, πού ἡ χώρα, ἡ πατρίδα, τό ἔθνος, οἱ Ἕλληνες διανύουμε μία ἀπό τίς δυσκολοτέρες περιόδους τῆς νεότερης ἱστορίας, οἱ κάθε εἴδους πειραματισμοί εἶναι ἐπικίνδυνοι καί τό παραμικρό λάθος μπορεῖ νά ἀποβεῖ ὀλέθριο.
Μία ματιά καί μόνη στά σχολικά βιβλία, στόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο διδάσκεται ἡ ἱστορία τοῦ νεότερου ἑλληνικοῦ κράτους καί ὁ Ἀγώνας τοῦ ’21, εἶναι ἀρκετή γιά νά ἐντείνει τήν ἀνησυχία μας. Δέν θέλουμε νά γίνουμε μάντεις κακῶν. Ὅσα ὅμως βλέπουμε νά γίνονται γύρω μας, μᾶς τρομάζουν. Καί ἀποροῦμε γιά τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖον ἡ ἐπιτροπή ἐπέλεξε νά κάνει τήν πρώτη της ἐπίσημη παρουσία στήν κοινή γνώμη. Ἐλπίδα μας εἶναι μερικοί ἐπιφανεῖς Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι ἔχουν τήν οἰκονομική δυνατότητα νά ὀργανώσουν καί ἐκεῖνοι παράλληλες ἐκδηλώσεις, ὥστε νά ἰσορροπήσουν μιά κατάσταση ἡ ὁποία ἐκ πρώτης ὄψεως «μπατάρει» ἐπικίνδυνα. Περιμένουμε μέ ἀγωνία.
