«Ρεαλισμός» εἶναι ἡ λέξη ἡ ὁποία προβλέπεται νά κυριαρχήσει ἐφεξῆς στά ἑλληνοτουρκικά
Ὅπερ σημαίνει, «δέν μποροῦμε νά πετύχουμε αὐτό πού θά θέλαμε καί ἄς κοιτάξουμε νά βροῦμε τήν καλύτερη δυνατή λύση»…
Χωρίς ἀμφιβολία, οὐδείς εἶναι τόσο ἀνόητος, ὥστε νά ἐπιθυμεῖ –καλά καί σώνει– μιά πολεμική ἐμπλοκή μέ τήν Τουρκία. Καί θά πρέπει νά παραδεχθοῦμε ὅτι τά τελευταῖα χρόνια, ἀπό τό 2010 καί ἐντεῦθεν, χάσαμε πολύτιμο ἔδαφος, περιπλανώμενοι μεταξύ μνημονίων, διχασμοῦ καί ἐσωτερικῶν διαταραχῶν.
Ὁ «προοδευτισμός» (τόν ὁποῖο εἴδαμε νά καλλιεργεῖται ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ «εὐχαριστοῦμε τούς Ἀμερικανούς») ὅρος πού προηγεῖται συνήθως τοῦ «ρεαλισμοῦ», ἐκφράσθηκε ἀνοιχτά μέ τήν θερμή ὑποδοχή τοῦ «σχεδίου Ἀννάν» ἐκ μέρους τῆς «προόδου» καί ἀπέκτησε ὀπαδούς πολλούς, φανερούς καί κρυφούς.
Ἔτσι, εἶναι βέβαιο ὅτι σέ λίγο διάστημα θά ἀκούσουμε πολλά περί τῆς «χαμένης εὐκαιρίας» ἀπό τόν ἀείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο, περί τῆς «ἀπρονοησίας» τῆς κυβερνήσεως Καραμανλῆ νά θέσει ἐκεῖνο τό περίφημο «βέτο» στό Βουκουρέστι, καί θά τεθεῖ ἐπί τάπητος ἡ «ἐδῶ καί τώρα καί μέ κάθε τρόπο» ἐπίλυση τοῦ Κυπριακοῦ. Βεβαίως, ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι ἐάν τό Κυπριακό εἶχε «ἐπιλυθεῖ» τότε, μέ βάση τό σχέδιο Ἀννάν, ἡ Τουρκία θά εἶχε χαμηλώσει προσωρινῶς τούς τόνους, ἀλλά οὐδείς μπορεῖ νά ἐγγυηθεῖ ὅτι στά χρόνια πού πέρασαν δέν θά εἶχε ἐγείρει τίς ἴδιες μέ σήμερα ἀπαιτήσεις στήν Ἀνατολική Μεσόγειο!
Καί μήν ἐκπλαγεῖτε ἄν ἀκουστεῖ στό ἑπόμενο διάστημα ὅτι «δέν μπορεῖς νά ἀποκλείεις ἐντελῶς τήν Τουρκία ἀπό τά θέματα τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου». Εἶναι μιά ἄποψη, πού ἀκουγόταν καί παλαιότερα καί μέ τήν ὁποία ἴσως ἀναγκασθεῖ νά συμπλεύσει ἡ κυβέρνηση, ἡ ὁποία –γιά νά εἴμαστε εἰλικρινεῖς– βρῆκε μιά κατάσταση «ἄρτσι-μπούρτζι», μέ «μυστικές συναντήσεις» τοῦ πρώην Πρωθυπουργοῦ μέ τόν παρ’ ὀλίγον σουλτάνο, γιά τίς ὁποῖες δέν ἔχουμε μάθει «γρῦ», μέ «ρουκέτες» καί μέ δηλώσεις περί «μοναχοφαγάδων» τοῦ πρώην ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν ἅμα τῆ ἐκπαραθυρώσει του καί μέ ἀσάφειες τοῦ εἴδους «νά τό δοῦμε κι αὐτό» ἀπό τόν διάδοχό του, καί ἄλλα περίεργα. Εἰσερχόμεθα, λοιπόν, σέ μία ἰδιαιτέρως εὐαίσθητη περίοδο καί περιοχή, καί οὐδείς μπορεῖ νά προβλέψει τίς ἐξελίξεις. Ὅμως θά πρέπει νά τονίσουμε ὅτι δέν εἴμαστε μόνοι μας, ὅπως πολλοί καί ἐπιμόνως διακηρύσσουν.
Ἡ στάσις τοῦ Προέδρου τῆς Γαλλίας, ἡ ὁποία ἔχει συμφέροντα μεγάλα στήν Λιβύη, ἀλλά καί τό ἴδιο τό καταστατικό τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, τό ὁποῖο ὑποχρεώνει τίς χῶρες μέλη νά συνδράμουν ἕνα ἄλλο μέλος σέ περίπτωση κινδύνου, μᾶς ἀνοίγουν διάπλατα διπλωματικές πύλες, τίς ὁποῖες ὀφείλουμε νά διαβοῦμε καί νά ἀξιοποιήσουμε. Σημαντική καί ἡ στήριξις τοῦ Ἰσραήλ καί τῆς Αἰγύπτου. Ἡ ἐπαπειλούμενη πτῶσις τοῦ καθεστῶτος μιᾶς «Νομαρχίας» τῆς Λιβύης, μέ τό ὁποῖο ἡ Τουρκία ἔσπευσε νά ὑπογράψει τήν «συμφωνία-πατσαβούρα», καί ἡ ἀναμενόμενη ἐπικράτηση τοῦ ἄλλου στρατηλάτη τῆς ἐρήμου ὁ ὁποῖος προελαύνει ἀπό τό Τομπρούκ κατά τῆς Τριπόλεως, εἶναι «κλειδιά» γιά τήν ὑπόθεση τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου. Ἐμεῖς ἔχουμε ὑπογράψει συμφωνίες μέ χῶρες τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου κι ἐκεῖνος μέ τιμάριο. Ἄς δώσουμε λίγο περισσότερο βάρος…
