«Πολύ θά ἤθελα νά ἤμουν ἀπό μιά μεριά γιά νά ἀκούσω τί θά συζητήσει ὁ πρωθυπουργός μας μέ τόν παρ’ ὀλίγον σουλτάνο
Ξέρεις πόσες φορές ἔχω πιάσει τόν ἑαυτό μου νά σκέπτεται τί θά μποροῦσε νά ἔλεγε ἐκεῖνος σέ κάποιες περιπτώσεις;» μοῦ λέει ὁ Θανάσης, παλαιός φίλος, ἄριστος ἐπιστήμων καί φανατικός θιασώτης τῶν πολιτικῶν συζητήσεων τῆς τηλοψίας.
«Βλέπω, ἄς ποῦμε, μίαν ἐκπομπή στήν τηλεόραση, μέ πολιτικούς νά συζητοῦν μέ κάποιους συναδέλφους μου-ντελάληδες τῶν κομμάτων. Ὅπως θά ἔχετε διαπιστώσει, στά κανάλια καλοῦνται μόνον οἱ δημοσιογράφοι πού ἀνήκουν ψυχή τε καί σώματι σέ κομματικά βιλαέτια, τιμάρια, σωλῆνες, καταλόγους, τεφτέρια ἤ ὅ,τι ἄλλο βάλει ὁ νοῦς σας. Ἄν δέν εἶσαι “χαρακτηρισμένος” δέν σέ καλοῦν. Δέν σέ προτιμοῦν. Δέν σέ θέλουν! Κάθομαι, λοιπόν, καί σκέπτομαι τί θά ἔλεγα ὅταν θά ἄκουγα πολιτικούς νά ψεύδονται ἤ νά “τουμπάρουν” ἀσυστόλως. Εἶναι βέβαιο ὅτι θά ἔγραφε τό κανάλι μεγάλα “νούμερα” καί περισσότερο βέβαιο ὅτι δέν θά μέ ξανακαλοῦσε κανείς!”» μᾶς λέει.
Κι ὅταν τόν ρωτᾶμε «τί θά τούς ἔλεγε», ἀρχίζει τό ἴδιο πάντα τροπάριο.
«Θά τούς ἔλεγα, σέ ἀπ’ εὐθείας μετάδοση, ὅτι πρέπει νά ντρέπονται λέγοντας ψέματα, πρέπει νά προσέχουν πολύ ὅταν μιλοῦν στούς πολῖτες, οἱ ὁποῖοι θά τούς ψήφισαν γιά ἐκεῖνα πού ἔλεγαν πρίν καί ὄχι γιά ὅσα λένε τώρα, ὅτι πρέπει νά σταματήσουν ὅλοι τους νά κοροϊδεύουν τούς ψηφοφόρους. Θά τούς ἔλεγα ὅτι τά σημερινά μεγάλα κόμματα τῆς Βουλῆς καί τό ἄλλο, πού μίκρυνε τά τελευταῖα χρόνια, εἶναι ἐκεῖνα πού ἄνοιξαν διάπλατα τίς πύλες τῆς χώρας (γιά νά μήν πῶ τίποτε ἄλλο) καί κοντεύουμε νά γίνουμε μουσουλμανική ἐπαρχία! Θά τούς ἔλεγα “Σά δέ ντρέπεστε, ἔχετε τό θράσος καί ἐμφανίζεστε στήν τηλεόραση ἀντί νά εἶστε τώρα γονατιστοί στήν Παναγία τήν Συγχωρήτρια καί νά ζητᾶτε συγγνώμη γιά τά τόσα ψέματά σας!”»…
Τά ἴδια λέει πάντα καί πάντα εἰσπράττει τήν ἴδια, εἰρωνική σχεδόν, ἀπάντηση ἀπό τήν συντροφιά: «Καί θά τούς ἔκανες τή μούρη κρέας!»… Αὐτήν τήν φορά, ὅμως, τά πράγματα ἦταν διαφορετικά. Καθ’ ὅτι μπῆκε χθές ὁ Θανάσης στό αἴθριο τῆς καφετέριας ὅπου ἐπιτρέπεται τό κάπνισμα (οἱ περισσότεροι τῆς παρέας μας καπνίζουν καί ἐγώ τούς ὑφίσταμαι ὡς παθητικός –ἀπό καιρό– καπνιστής, πλήν πιστό μέλος τῆς συντροφιᾶς) καί μέ τό πού κάθισε, παρήγγειλε τόν καφέ καί ἄναψε τσιγάρο, εἰσέπραξε σχεδόν χορωδιακῶς τό ἐρώτημα-σφαῖρα στήν καρδιά: «Τί θά τοῦ ἔλεγες τοῦ Ἐρντογάν ἄν ἤσουν ἐσύ πρωθυπουργός καί τόν συναντοῦσες στήν σύνοδο τοῦ ΝΑΤΟ, στό Λονδῖνο;»…
Μαζεύτηκε ὁ Θανάσης. Σοῦ λέει «Ἐδῶ δέν εἶναι τό καθημερινό, τό εὔκολο, μέ τήν τηλεόραση καί τούς δημοσιογράφους, πού μπορῶ καί λέω ὅ,τι θέλω. Ἐδῶ τά πράγματα εἶναι δύσκολα καί θέλουνε σκέψη»… Κοιτάζει μιά τό ταβάνι, μιά ἐμᾶς, εἰσπνέει ὅσο περισσότερο καπνό μπορεῖ, τόν ἀφήνει νά βγεῖ ἀπό τά χείλη του σιγά-σιγά, ἀνασηκώνει λίγο τόν γιακᾶ τῆς καμπαρντίνας του, πετάγεται ξαφνικά ὄρθιος καί λέει: «Θά τοῦ ἔχωνα δυό φούσκους!». Καί σηκώνεται καί φεύγει. Καί μένει ὁ καφές του ἐκεῖ, ἄπιωτος…
