Λένε ὅτι ἡ πολιτική εἶναι ἡ τέχνη τοῦ ἐφικτοῦ
Ἴσως νά εἶναι κι ἔτσι, ἄν καί τά τελευταῖα χρόνια, ὅ,τι καί νά πεῖς περί τῆς πολιτικῆς, πρέπει νά τό σκεφτεῖς πολύ καλά πρίν τό ἐκστομίσεις.
Ἐμεῖς, οἱ Ἕλληνες, τά τελευταῖα χρόνια, παρακολουθοῦμε νά διενεργοῦνται στήν πατρίδα μας καί στήν γύρω (διακεκαυμένη) κάποιες περίεργες ἀσκήσεις πολιτικῆς, οἱ ὁποῖες δέν ἔχουν προηγούμενο. Κατ’ ἀρχήν, βλέπουμε συνεχῶς νά ξεθωριάζει ἐκεῖνο τό ἔρημο τό δόγμα «ἀνήκομεν εἰς τήν Δύσιν», ὅπως καί ἡ ἄλλη, εὐρέως διαδοθεῖσα παλαιότερα, ἄποψη ὅτι ἡ ἔνταξή μας στήν Εὐρωπαϊκή οἰκογένεια θά μᾶς ἐξασφάλιζε –μεταξύ ἄλλων– καί τήν θωράκιση τῶν συνόρων μας, ἀφοῦ «τά σύνορα τῆς Ἑλλάδος εἶναι σύνορα τῆς Εὐρώπης». Μέ ἔκπληξη παρατηρήσαμε ὅτι ἦταν ἀρκετή μιά κίνηση τῆς Τουρκίας γιά νά …μεταφερθοῦν τά σύνορα τῆς Εὐρώπης στά βόρεια καί βορειοδυτικά σύνορα τῆς πατρίδας μας! Μέ τό πού ἄνοιξε ὁ σουλτάνος τῆς γείτονος τούς κρουνούς τῶν μεταναστευτικῶν δεξαμενῶν ἔκλεισαν τά σκοπιανά, τά ἀλβανικά καί τά βουλγαρικά σύνορα! Καί μάλιστα ἔκλεισαν παρά τήν ἀπολύτως «συνεργάσιμη» (γιά νά μήν ποῦμε κάτι βαρύτερο) στάση τῆς Ἑλλάδος στό θέμα τῆς παραχωρήσεως τοῦ ὅρου «Μακεδονία» στούς βορείους γείτονές μας. Καί ἐνῶ ἐμεῖς πανηγυρίζαμε γιά τήν «Συμφωνία τῶν Ψαράδων», ἄλλοι ψάρευαν στά δικά μας νερά καί, ὡς οἱ ἴδιοι διατείνονται, «ἔβγαλαν λαυράκι»!
Διαβάζοντας δέ τό χθεσινό ἄρθρο τοῦ διευθυντοῦ τῆς ἐφημερίδας μας, ἐπιβεβαιώθηκαν οἱ φόβοι μας σχετικῶς μέ ὅσα συνέβησαν (καί οὐδείς μᾶς ἔχει πεῖ ὅτι δέν συνέβησαν) σέ ἐκεῖνο τό δίωρο μυστικό «τέτ-α-τέτ» τοῦ πρώην πρωθυπουργοῦ μέ τόν Γαργαντούα τῆς περιοχῆς καί ἐπίδοξο σουλτάνο τοῦ νέου Ὀθωμανισμοῦ! Τί γίνεται, λοιπόν; Ὁδεύουμε μήπως πρός τό «σφάξε με ἀγᾶ μου ν’ ἁγιάσω» πού ἔλεγαν κάποιοι ἔντρομοι πρόγονοί μας; Ἀπό τό 1982, ὅπως ἐγράφη, ἔχουμε νά καταθέσουμε χάρτες στόν ΟΗΕ. Θά μοῦ πεῖτε, τό 1982 ἀλλά καί γιά πολλά χρόνια ἀπό τότε, ἄλλους χάρτες καταθέταμε, καί ὄχι στόν ΟΗΕ. Χάρτες ἐπιδοτήσεων καί «πακέτων» πρός τήν ΕΕ καταθέταμε, γιά νά οἰκοδομήσουμε τόν σοσιαλισμό (τρομάρα μας)! Καί ἀφοῦ τόν οἰκοδομήσαμε, τόν ἀποδοκιμάσαμε –γιά ἕνα μικρό διάλειμμα– ἀλλά ἐπειδή μᾶς ἄρεσε πολύ τόν ξαναφέραμε, φθάσαμε καί μέχρι τήν χρεοκοπία, στήν ὁποία ἐντέχνως ὁδηγηθήκαμε μέ τίς «εὐλογίες» τῶν δανειστῶν μας.
«Καί τί γίνεται τώρα;» διερωτᾶται κάθε ἐχέφρων ἄνθρωπος. Ἀκούσαμε μέ προσοχή τόν ὑπουργό μας τῶν Ἐξωτερικῶν νά δηλώνει ὅτι δέν θά βγάλει τό γιαταγάνι γιά νά κάνει πόλεμο! Συμφωνοῦμε, δέν εἶναι λύση ὁ πόλεμος, καί ἡ Ἑλλάδα οὐδέποτε ἤρξατο χειρῶν ἀδίκων. Ἄς κάνουμε, ὅμως, φασαρία! Ἄς «τά ποῦνε» στούς Εὐρωπαίους (κατά δήλωσή τους καί συμφώνως πρός τά κατάστιχα τῆς ΕΕ) ἑταίρους μας, ἀλλά καί στούς ἄλλους ἑταίρους της (μέ αἷμα καί χρῆμα ἐσφραγισμένης) «Βορειοατλαντικῆς Συμμαχίας». Διότι ἄν δέν ἰσχύουν ὅσα ἔχουμε συνομολογήσει μαζί τους, τί στήν εὐχή θέλουμε καί συνυπάρχουμε; Καλό εἶναι νά φωνάξουμε «μέχρι ἐδῶ» καί νά ἀπαιτήσουμε τήν συμμόρφωση πρός τά «γραμμένα». Ἄλλως, ἄς ψάξουμε νά δοῦμε πῶς θά τά βγάλουμε πέρα. Τουλάχιστον θά ξέρουμε –ἐπισήμως– τί μᾶς γίνεται!
