Ὁ Ἐρντογάν ὑπογράφει συμφωνίες, οἱ Τοῦρκοι πανηγυρίζουν (ἀσχέτως τοῦ πῶς θά ἐξελιχθοῦν τά πράγματα), τά τουρκικά γεωτρύπανα ἁλωνίζουν στά κυπριακά οἰκόπεδα, καί ἡμεῖς ἄδομεν;
Ἔ, καί ἄν δέν ἄδομεν, μᾶλλον σιγοτραγουδοῦμε καί περί ἄλλων –ἀσχέτων– τυρβάζομεν, παρακολουθοῦντες τούς γείτονες νά ἐξοπλίζονται ὡς ἀστακοί. Καί εἶναι νά ἀπορεῖ κανείς μέ τό πῶς, ἔπειτα ἀπό ἐκεῖνο τό «ἑπτά πρός δέκα» καί την –σχετική– ἰσορροπία δυνάμεων στό Αἰγαῖο, ἐδῶ ἀκούγονται ἀκόμη φωνές γιά μείωση τῶν ἐξοπλισμῶν, γιά ἀποφυγή κάθε συζητήσεως περί αὐξήσεως τῆς θητείας καί ἄλλα φαιδρά. Συνεπῶς, ἄδομεν…
«Καί τί θέλεις; Νά πεινάσουμε; Νά ἐνταθεῖ περισσότερο ἡ ἀνέχεια; Νά πηγαίνουν τά χρήματά μας σέ ἐξοπλισμούς καί ὄχι στούς πολῖτες;» θά ποῦν οἱ πολλοί. Νά μέ συμπαθᾶτε, ἀλλά δέν χρειάζεται νά πεινάσουμε γιά νά ἐξοπλισθοῦμε. Ἴσως, βέβαια, νά χρειάζεται κάπως καλύτερη διαχείριση τῶν οἰκονομικῶν, κάπως μεγαλύτερη πειθαρχία στήν διάθεση τῶν διαφόρων κονδυλίων. Ἀλλά –χωρίς ἀμφιβολία– ὀφείλουμε νά προσέξουμε πολύ στόν συγκεκριμένο τομέα. Καί, τό κυριότερο, νά δώσουμε στούς «συμμάχους» μας νά ἀντιληφθοῦν ὅτι δέν συνορεύουμε μέ τό Λουξεμβοῦργο καί τήν Ἀνδόρρα, μέ τό Σάν Μαρίνο καί τήν Ὁλλανδία, ἀλλά μέ μιά χώρα ἡ ὁποία ἔχει μάθει στήν ἁρπαγή, στήν πρόκληση καί στήν ἀσέβεια πρός κάθε διεθνῆ συμφωνία, συνθήκη ἤ σύμβαση. Φυσικά, καί ἐκεῖνοι θά προσποιηθοῦν ὅτι «μᾶς καταλαβαίνουν» καί θά συγκατανεύσουν, ἀλλά παράλληλα θά συνεχίσουν νά ἐξοπλίζουν τούς γείτονές μας, θά συνεχίσουν νά κατασκευάζουν ἐκεῖ ἀκόμη καί μέρη τῶν πολεμικῶν τους ὅπλων, ὅπως καί τά αὐτοκίνητά τους. Ἐμεῖς, ὅμως, ἐμεῖς πού γνωρίζουμε πλέον πῶς παίζεται τό παιγνίδι, θά πρέπει νά κρατήσουμε τήν ψυχραιμία μας καί νά ἐπιζητήσουμε τήν ἀποκατάσταση τῆς ἐξοπλιστικῆς ἰσορροπίας, πρᾶγμα πού θά μᾶς καταστήσει ἱκανούς «νά κοιμόμαστε πιό ἥσυχοι». Προχθές, ὁ πρωθυπουργός μας μίλησε κάτω ἀπό μιά ἐπιγραφή, ἡ ὁποία ἀναφερόταν στήν περιφανῆ νίκη στήν Σαλαμῖνα καί στόν ἆθλο τῶν 300 Σπαρτιατῶν καί τῶν Θεσπιέων στίς Θερμοπύλες. Καί τότε οἱ Ἕλληνες ἦσαν ἀναγκασμένοι νά πολεμήσουν ἀπέναντι σέ πολύ περισσότερους καί πολύ καλύτερα ἐξοπλισμένους ἀντιπάλους. Καί τότε κέρδισαν χάρη στήν ὀξύνοια καί τήν στρατηγική σκέψη. Ἀκόμη διδάσκονται οἱ τεχνικές τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων στρατηγῶν στίς Στρατιωτικές Ἀκαδημίες ὅλου τοῦ κόσμου. Μόνο πού τώρα τά πράγματα ἔχουν ἀλλάξει. Καί ἀπέναντί σου δέν ἔχεις τούς ἐλέφαντες καί τόν Μαρδόνιο, ἀλλά ἕναν γείτονα ἐριστικό καί δυσπροσάρμοστο στήν ἄποψη, ὅτι σέ μιά σύγχρονη διεθνῆ κοινότητα οἱ διαφορές δέν λύνονται μέ τά ὅπλα ἤ μέ τόν «τσαμπουκά». Τί θά κάνεις, ὅμως, ὅταν αὐτός, ὁ συγκεκριμένος, γείτονας ἐξοπλίζεται συνεχῶς, ὅταν παράγει τά δικά του ἀεροσκάφη, ὅταν κατασκευάζει μόνος του τά πλοῖα τά ὁποῖα ἐσύ προσπαθεῖς νά ἀγοράσεις ἀπό τούς ἄλλους; «Si vis pacem, para bellum». Ἐάν ἐπιθυμεῖς τήν εἰρήνη, ἄς προετοιμάζεσαι γιά τόν πόλεμο, ἔλεγαν οἱ Λατῖνοι. Καί ἐμεῖς εἴμαστε ἐκεῖνοι πού ἐπιθυμοῦν τήν εἰρήνη. Ἔλα, ὅμως, πού ὁ διπλανός μας εἶναι «κακό παιδί»! Ἔλα πού ὁ διπλανός μας ἔχει παράδοση στήν ἁρπαγή καί τήν ὠμή βία! Ὁπότε;
