Ὁ Ἐθνικός μας Ὕμνος εἶναι μιά πολύ σοβαρή ὑπόθεση
Δέν εἶναι ἆσμα καφενειακό ἤ «τῆς τάβλας» ἤ «τῆς ταβέρνας». Καί γιά τόν λόγο αὐτό δέν ἐπιτρέπεται νά κακοποιεῖται.
Καί ἐσχάτως ὁ Ἐθνικός μας Ὕμνος κακοποιεῖται συστηματικά, καθώς ἀγήματα (ὄχι χορωδίες, ἀγήματα) στρατιωτικά ψάλλουν (πού λέει ὁ λόγος) τόν Ἐθνικό Ὕμνο μαζί μέ τήν φιλαρμονική, ἡ ὁποία παιανίζει.
Δέν εἶναι μόνον τό ὅτι πολλοί ἀπό τούς ἄδοντες κληρωτούς ἤ μονίμους τυγχάνουν παράφωνοι. Δέν εἶναι μόνο τό ὅτι δέν ὑπάρχει μέτρο, τό ὅτι οἱ ἀτυχεῖς ἄδοντες (ὑποχρεωτικῶς, ὑποθέτω) δέν ἔχουν αἴσθηση (καί δέν εἶναι ὑποχρεωμένοι νά ἔχουν) τοῦ χρόνου καί τῆς τονικότητος. Εἶναι τό ἐντελῶς κακόγουστο ἀποτέλεσμα, ἀπό μιά μπάντα ἡ ὁποία παίζει σέ ἄλλο τόνο, κάποιους νά τραγουδοῦν ἐντελῶς «ἔξω» καί σχεδόν ὅλους τούς «ἀοιδούς» νά μήν ἀκολουθοῦν τόν ρυθμό καί τήν μελωδία.
Ἀσφαλῶς, ὁ Ἐθνικός «Ὕμνος εἰς τήν Ἐλευθερίαν», τό ἀριστούργημα τοῦ Διονυσίου Σολωμοῦ, τό ὁποῖο μελοποίησε σέ ρυθμό 3/4 ὁ Κερκυραῖος κορυφαῖος μουσουργός Νικόλαος Χαλικιόπουλος Μάντζαρος, ἀξίζει τόν ἀπέραντο σεβασμό καί τήν προσοχή μας. Δέν γνωρίζω τίνος ἦταν ἡ ἰδέα νά «ψάλλουν» τόν Ἐθνικό μας Ὕμνο τά ἀγήματα, ἀλλά, παρακαλῶ, ἄς τό ξανασκεφθοῦν οἱ ἔχοντες τό πρόσταγμα. Εἶναι σάν τούς καημένους τούς ποδοσφαιριστές μας, πού τραγουδοῦν –καί μπράβο τους– τόν Ὕμνο κατά τήν ἀνάκρουσή του πρίν ἀπό τούς διεθνεῖς ἀγῶνες. Ἀλλά μέσα σέ ἕνα γήπεδο, μέ χιλιάδες κόσμο, ὁ ὁποῖος ἐπίσης τραγουδᾶ, δέν ἔχεις ἀπαιτήσεις. Καί στό κάτω-κάτω ἐκεῖνοι τραγουδοῦν γιά νά πάρουν θάρρος καί δύναμη, εἶναι σάν τό «Ἀέρα» τῶν φαντάρων μας στά βουνά τῆς Βορείου Ἠπείρου (καί οὐχί «τῆς Ἀλβανίας», ὅπως ἐσφαλμένα θά ἀκούσουμε κατά κόρον νά λέγεται καί ἀπό ἐπίσημα χείλη τίς ἑπόμενες ἡμέρες, ἐν ὄψει τῆς 28ης Ὀκτωβρίου), κάτι σάν πολεμική ἰαχή…
Στόν ἱερό χῶρο, ὅμως, τοῦ Ἀγνώστου Στρατιώτου, στόν Ἱερό Βράχο τῆς Ἀκροπόλεως καί σέ ἄλλες ἐπίσημες τελετές, δέν πρέπει νά ἀκούγονται «ἀγριοφωνάρες» (καί συγγνώμην γιά τήν ἔκφραση), ἀλλά μιά καλοκουρδισμένη μπάντα, ἡ ὁποία καί πρέπει νά παιανίζει τόν Ὕμνο ὅσο πιό «largo» γίνεται καί μέ τόν σωστό τονισμό στά «forte» του.
Μιά καί μιλήσαμε, ὅμως, γιά τίς στρατιωτικές μας μπάντες, ἐπιτρέψτε μου νά παρατηρήσω ὅτι ἐσχάτως ὑπάρχει κάποια «χαλάρωση». Δέν τίς ἀκούω τόσο καλά «κουρδισμένες». Καί ἔχω νά παρατηρήσω ὅτι ἡ τελευταία μπάντα πού ἄκουσα, καί εἰλικρινῶς εὐχαριστήθηκα, καθώς εἶχε ἄψογο κούρδισμα, ἦταν αὐτή τοῦ Λιμενικοῦ Σώματος. Ἀλήθεια, τί κάνουν οἱ μπάντες τοῦ Στρατοῦ, τοῦ Λιμενικοῦ, τοῦ Ναυτικοῦ, τῆς Ἀεροπορίας, τῶν Σωμάτων Ἀσφαλείας, ὅταν δέν παιανίζουν σέ πανηγύρια καί παρελάσεις; Γιατί δέν τίς ἀκοῦμε σέ συναυλίες, σέ ρεσιτάλ, ἀκόμη καί ὡς συνοδεία τραγουδιστῶν; Παλαιότερα, οἱ στρατιωτικές μπάντες (καί τῶν Σωμάτων Ἀσφαλείας) ἔπαιζαν στό Ζάππειο, στό Σύνταγμα, στήν πλατεῖα Κοτζιᾶ καί στόν Πειραιᾶ (ἐπί δημαρχείας Ἀριστείδη Σκυλίτση), στίς πλατεῖες Κοραῆ καί Ἀλεξάνδρας. Γιατί δέν «ξαναβγαίνουν ἔξω»; Ἄς πεῖ κάποιος στούς ἁρμοδίους ὅτι ἡ Ἀθήνα ἔμαθε τό rock and roll ἀπό τήν μπάντα τοῦ Ἕκτου Στόλου τῶν ΗΠΑ, ὅταν ἔπαιξε στό Ζάππειο τό «Rock around the clock»!
