Ἦταν μεγάλη ἡμέρα ἡ «Ἑορτή τῆς μητέρας», κι ἄν θυμᾶμαι καλά δέν «ἔπεφτε» πάντα Κυριακή.
Θυμᾶμαι ὅτι κάναμε γιορτή στό σχολεῖο. Μέ ἀπαγγελίες ποιημάτων καί μέ δημοφιλέστερο ἐκεῖνο τό «Μάνα! Δέν βρίσκεται λέξις καμμία/νά ἔχει στόν ἦχο της τόση ἁρμονία»…
Θυμᾶμαι ἀκόμη ἕνα ποίημα, μεγάλης διαρκείας καί ὀλίγον ἀνατριχιαστικό, μέ τήν ἀγαπημένη τοῦ νεαροῦ νά τοῦ ζητᾶ «ὡς ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης του» τήν καρδιά τή μάνας του!
Καί καθώς ἐκεῖνος, τυφλός ἀπό πάθος, ἔχει ἐκτελέσει τό μακάβριο ἔργο καί μεταφέρει τήν καρδιά ὡς λάφυρο, σκοντάφτει, πέφτει κάτω καί ἡ καρδιά τόν ρωτάει: «Χτύπησες, παιδάκι μου;» ἤ κάτι τέτοιο! Μοῦ φαινόταν ἀπαίσιο ἐκεῖνο τό ποίημα ἀφ’ ἑνός ἐπειδή ἕνας ἄνθρωπος δολοφονοῦσε τήν μητέρα του ἀπό ἀγάπη (!) πρός μιά ἄλλη γυναίκα καί ἀφ’ ἑτέρου ἐπειδή μέ σοκάριζε ἡ εἰκόνα μέ τήν καρδιά τῆς μάνας πού μιλοῦσε!
Μεγαλώνοντας, κατάλαβα ὅτι καί τά δύο προαναφερθέντα ποιήματα εἶχαν τήν δική τους σημασία. Μοναδική σέ ἁρμονία ἡ λέξη «Μάνα» καί ἱκανός ὁ παθιασμένος ἄνδρας νά πράξει ὁτιδήποτε, προκειμένου νά μήν χάσει ἐκείνη πού θεωρεῖ ἐκλεκτή τῆς καρδιᾶς του! Κράτησα μόνο πρῶτο, εὐτυχῶς…
Δέν θυμᾶμαι νά ἔχασα «ἑορτή τῆς μητέρας» πού νά μήν θυμήθηκα τήν μάνα μου. Μάλιστα, παραπονιόταν ὁ πατέρας μου, διαμαρτυρόμενος ἐπειδή δέν εἶχε θεσπισθεῖ καί «Ἑορτή τοῦ πατέρα», κάτι πού ἔγινε ἀφοῦ ἐκεῖνος εἶχε ἀποδημήσει εἰς Κύριον, ἀλλά καί πού περνᾶ «στό ντούκου», καθώς ἡ μάνα –πῶς νά τό κάνουμε– ἔχει βαρύτερη καί πιό δυνατή σκιά… Ἔμαθα ἀργότερα καί τόν γιό μας νά τιμᾶ δεόντως τήν ἐπέτειο, καί τόν θυμᾶμαι νά μέ ξυπνάει πρωί-πρωί γιά νά πᾶμε νά ἀγοράσουμε λουλούδια γιά τίς μαμάδες μας!
Ἀργότερα, ὅταν εἴχαμε ὅλοι μεγαλώσει «βγαίναμε ἔξω» τήν ἡμέρα ἐκείνη ὅλοι μαζί. Κυρίως στό «Πανόραμα» τῆς Καστέλλας, ἐκεῖ πού προσφάτως φιλοξενήθηκε ἡ φράου Μέρκελ. Ἦταν τό ἀγαπημένο σημεῖο τῆς Πειραιώτισσας μάνας μας, πού ἔμεινε στό σπίτι της, ὥς τό τέλος.
Γνωρίζω πολλούς φίλους, πού ἡ μητέρα τους ζεῖ ἀκόμη, οἱ ὁποῖοι τιμοῦν τήν ἡμέρα καί δέν τήν ξεχνοῦν. Φοβᾶμαι, ὅμως, ὅτι ὅσο ἐκλείπουν οἱ «παλιοσειρές», ἡ ἑορτή τῆς μητέρας γίνεται κάτι σάν τοῦ «ἁγίου Βαλεντίνου», ἤτοι μιά ἐμπορική πανήγυρις, τήν ὁποία ντελαλοῦν τά κανάλια καί τά ραδιόφωνα, καί κάνουν δουλειά τά ἀνθοπωλεῖα. Καί μή μέ ρωτήσετε ἀπό τό ποῦ βγάζω τό ἐν λόγω συμπέρασμα, διότι πολύ κοντά στό σπίτι μου ἔχω τό Γηροκομεῖο τῆς Μητροπόλεως καί τρεῖς «Οἴκους εὐγηρίας», οἱ ὁποῖοι τά τελευταῖα χρόνια ἔχουν γίνει «τῆς μόδας», ὅπως καί τό «παρκάρισμα» τῶν γονέων στούς συγκεκριμένους «οἴκους», προθαλάμους, γιά τήν μεγάλη ἀναχώρηση.
Πεῖτε με «ὀπισθοδρομικό», «ἀναχρονιστικό», «παλαιομοδίτη» κι ὅ,τι ἄλλο θέλετε, ἀλλά θεωρῶ λάθος τό ἐν λόγω «παρκάρισμα». Δυστυχῶς, ἀντί ἡ εὐημερία νά φέρει τίς οἰκογένειες πιό κοντά, ἔγινε τό ἀντίθετο. Διότι –καί εἶναι γνωστό– οἱ «Οἶκοι εὐγηρίας» καί τό «παρκάρισμα» ἔγιναν «in» τήν ἐποχή τῆς εὐδαιμονίας! Μοῦ ἔλειψε κι ἐφέτος πού δέν εἶπα ἐκεῖνο τό «Θά πάω στή μάνα μου». Καί θά μοῦ λείπει πάντα.
