Η ΣΚΗΝΙΚΗ ΤΕΧΝΗ

Ἀπό τό ἀρχεῖο τῆς «Ἑστίας», 10 Ὀκτωβρίου 1925

Μιά συζυγική σκηνή ἐξετυλίχθη, χθές τό πρωί, ἐν μέσῃ πλατεῖα Συντάγματος. Κανείς δέν ἔμαθε τά προηγούμενα καί τά ἑπόμενα. Ὅ,τι ἔμαθαν οἱ διαβάται τῆς ὥρας ἐκείνης ἦτο ὅτι Ἐκείνη ἔπαιξεν, ἐπί ἕνα τέταρτον τῆς ὥρας, τόν ρόλον τοῦ Δημοσίου Κατηγόρου καί Ἐκεῖνος τόν ρόλον τοῦ ἀναπολογήτου κατηγορουμένου.

– Μά ἐπί τέλους –εἶπε κάποιος ἀφελής– δέν εἶχε τήν ὑπομονή αὐτή ἡ κυρία νά πάη πρῶτα στό σπίτι της καί κατόπιν νά λύση τάς διαφοράς της, πού δέν ἐνδιαφέρουν οὔτε τό νοῆμον κοινόν, οὔτε τήν γενναίαν φρουράν;

– Νά πάη στό σπίτι της εἴπατε; τοῦ ἀπήντησε κάποιος σοφώτερος. Καί τί νά κάμη στό σπίτι της;

– Νά κάμη ἁπλούστατα τήν σκηνήν πού ἔκαμε ἐδῶ.

– Καί ποιός νά τήν ἀκούση στό σπίτι της; Ἐνώπιον τίνων μαρτύρων νά ὁμιλήση;

– Μά χρειάζονται λοιπόν καί μάρτυρες σ’ αὐτάς τάς ὑποθέσεις;

– Βεβαιότατα, χρειάζονται. Μία ἔγγαμος γυναῖκα γίνεται, κατά κανόνα, δυστυχής ἅπαξ τοὐλάχιστον τῆς ἑβδομάδος. Πρέπει λοιπόν νά ἔχη μάρτυρας τῆς δυστυχίας της.

– Γιατί;

– Διότι, ἁπλούστατα, κατά τήν ἀντίληψίν της, μία δυστυχία, διεξαγομένη ἄνευ μαρτύρων, παύει νά εἶναι δυστυχία. Καί διά τήν γυναῖκα ὑπάρχει ἀπολύτος ἀνάγκη δυστυχίας, ἅπαξ τοὐλάχιστον τῆς ἑβδομάδος.

Ὁ ἀφελής περίεργος εἶχεν ἀκόμη μίαν ἀπορίαν νά διατυπώση.

– Μά γιατί τότε στά μυθιστορήματα ὁ ἕνας ἐκ τῶν συζύγων, ὅταν προκύψη ζήτημα συζυγικῆς σκηνῆς εἰς δημόσιον μέρος, καλεῖ ἀμέσως ἕνα ἁμάξι καί, ἐπιβιβάζων τό ἥμισύ του καί τόν ἑαυτόν του, δίδει τήν διεύθυνσιν τοῦ σπιτιοῦ του, μουρμουρίζοντας: «Πολύ καλά. Θά τά βροῦμε στό σπίτι!»;

Ὁ σοφώτερος τοῦ ἀπήντησε:

– Λάθος ἔχετε, κύριε. Ἡ σκηνή συμβαίνει, πράγματι, εἰς τά μυθιστορήματα, ὅπως τήν περιεγράψατε. Μέ τήν διαφοράν ὅτι ὁ σύζυγος καλεῖ τό ἁμάξι καί δίδει τήν διεύθυνσιν τοῦ σπιτιοῦ του. Ποτέ ἡ σύζυγος! Εἶναι μία λεπτομέρεια, βλέπετε, πού δέν τήν ἐπροσέξατε.

Ἡ συζήτησις σιγά-σιγά ἐγενικεύθη.

– Ὅλαι αἱ συζυγικαί σκηναί πού φαιδρύνουν τόν δρόμον –ἄρχισε νά διηγεῖται ἕνας τρίτος– ἔχουν τήν χάριν τους. Ἀλλά ἡ πλέον χαριτωμένη εἶναι αὐτή πού παρηκολούθησα, ἀπό εὐτυχῆ σύμπτωσιν, πρό τριῶν ἐτῶν, στό Παληό Φάληρο, μαζί μέ μερικούς ἄλλους. Σέ κάποιο ἐρημικό μαγαζάκι, μιά κυρία, γνωστή διά τήν ἀντίστροφον ἀρετήν της, διεσκέδαζε μέ κάποιους φίλους της, ὄχι βέβαια κατά τόν ἀθωότερον τρόπον. Ἔξαφνα τήν εἴδαμε νά σηκώνεται καί νά τρέχη ἔξαλλη πίσω ἀπό ἕναν ἄνδρα, πού περνοῦσε εἰς ἀπόστασιν, συνοδεύων μίαν κυρίαν. Ἦτο ὁ σύζυγός της. Σέ λιγάκι ἡ σκηνή ἐξεράγη. Καί τήν ἀκούσαμε νά φωνάζη:

«Ἐπί τέλους σ’ ἔπιασα, τέρας. Τόσον καιρό σέ παρακολουθῶ καί σέ παραμονεύω. Αὐτή τή φορά ὅμως μέ λυπήθηκε ὁ Θεός! Σ’ ἔπιασα, τέρας!…».

Καί ῶἐνῷ οἱ λυγμοί ἀκολουθοῦσαν τάς ἀπειλάς καί αἱ ἀπειλαί τούς λυγμούς, ἐκεῖνος, χλωμός, δυστυχισμένος, ἐπροσπαθοῦσε νά δικαιολογηθῇ, ἐζητοῦσε συγγνώμην, ἔδιδεν ὑποσχέσεις, ἐπύργωνεν ἱκεσίας, διά τήν ἀναστολήν τοῦ ρεζιλέματος. Ἐπί τέλους, ἡ δυστυχής ὕπαρξις ἐλιποθύμησε καί ἐκεῖνος, ἀφήνοντας στά κρύα τοῦ λουτροῦ τήν συνοδευομένην γυναῖκα, ἠναγκάσθη νά τήν ἐπιβιβάση σέ κάποιο αὐτοκίνητο καί νά τήν ὀδηγήση στό σπίτι του, διά νά συνεχίση τήν ἀπολογίαν του καί τήν ἐξιλέωσίν του.

– Ὥστε τόν παρεμόνευε πράγματι;

– Καλέ, διεσκέδαζεν, ἁπλούστατα, μέ τούς φίλους της, σᾶς εἶπα! Καί ἐσκέφθη φυσικώτατα: «Ἀντί νά μέ πιάση αὐτός στά πράσα, ἄς προλάβω νά τόν πιάσω ἐγώ, ἀφοῦ μοῦ τόν ἔβγαλε ὁ Θεός μπροστά μου. Ἔτσι τοὐλάχιστον, γιά κάθε ἐνδεχόμενον, θά ἔχω καί ἕνα προηγούμενον». Βλέπετε λοιπόν, κύριοι, ὅτι ἡ προθυμία τῶν γυναικῶν νά δημιουργοῦν σκηνάς ἔχει τόν λόγον της. Καί ἡ προτίμησίς των νά τάς δημιουργοῦν δημοσίᾳ ἔχει ἀκόμη ἕνα λόγον παραπάνω…

Ἔξαφνα ἐκοίταξε τό ὡρολόγι του καί διέκοψεν ἀποτόμως τήν ἀγόρευσίν του.

–Μέ συγχωρεῖτε, κύριοι. Ἡ ὥρα εἶνε περασμένη καί πρέπει νά σᾶς ἀφήσω…

Ὁ ἄνθρωπος, πού ἐφαίνετο τόσον εἰδικός εἰς τήν ἐπιστήμην τῶν σκηνῶν, δέν τάς ἀγαποῦσε, φαίνεται, καθόλου.

ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣ